[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nocy ktoś spuścił część paliwa z baku, a do kanistra dodał cukru. Paliwo wyczerpało się i
dopełniliśmy tym zaprawionym... Czyli jednak nie mongolskie służby specjalne. Pewnie jakaś
lokalna mafia chce nam uniemożliwić poszukiwania... Znasz się na silnikach?
- Oczywiście - odpowiedziałem z dumą. - Co i raz naprawiam trabanta panu
Tomaszowi.
- Dobra. Będziesz umiał rozkręcić i wyczyścić?
- Cukier w paliwie - mruknąłem. - Gruba warstwa węgielków na ściankach cylindra,
zanieczyszczona głowica, zablokowane zaworki. Ciężka sprawa... Mamy narzędzia?
- Całą skrzynię.
Wymontowanie silnika okazało się bardzo trudne, ale jakoś się udało. Zabrałem się za
jego rozkręcanie. Wewnątrz wyglądał tragicznie.
- Spróbuję wypłukać to benzyną - powiedziałem bez przekonania. - Tylko nie wiem,
czy wystarczy, żeby usunąć ten zapieczony nalot.
- A może nożykiem poskrobać? - zaproponował. - Albo papierem ściernym?
- Lepiej nie, to wbrew pozorom bardzo precyzyjna konstrukcja. Wszystko
dopasowane do dziesiątych części milimetra.
- Rób jak uważasz - powiedział.
Z piłką na ramieniu ruszył w stronę powalonego drzewka. Wypiłował z pnia kilka
długich prętów i zabrał się do naprawy skrzydła.
Dłubałem przy silniku ponad dwie godziny. Przedmuchałem zawory, wyczyściłem
tłoki i cylindry, przetarłem głowice.
Tymczasem mój przyjaciel wzmocnił skrzydło, pozszywał brezent i wystrugał piękne
drewniane śmigło.
- Nie wiem, czy to dobry pomysł - zauważyłem. - Wytrzyma?
- Wez
miemy jeszcze jedno, zapasowe. Ostatecznie  Kitty Hawk braci Wright też
miała drewniane śmigło.
- I przeleciała sto dwadzieścia metrów - mruknąłem.
Wmontowaliśmy silnik. Umocowaliśmy drewniane śmigło. Wsiedliśmy.
Popatrzyłem zaniepokojony na skrzydło wzmocnione drewnem.
- W Sudanie było gorzej - mruknąłem sam do siebie.
Michaił przekręcił kluczyk.
- Zatrzymaj! - krzyknąłem.
Wyłączył.
- Co się stało?
- Jeden tłok nie pracuje. Chyba głowica uległa uszkodzeniu i nie spala benzyny...
- Czym to grozi?
- Benzyna wtryskiwana jest do komór w cylindrach i jej wybuch wypycha tłoki, które
napędzają wał. Teraz, gdy w jednym cylindrze nie spala się paliwo, nie dość, że gubimy jedną
czwartą, to jeszcze ten tłok wysuwa się siłą pozostałych, ciągnięty przez wał. Tym samym to
upośledza pracę silnika...
- Rozumiem. Jest na to jakaś rada?
- Wykręcę go.
Pracowałem przez kolejną godzinę z wydatną pomocą Michaiła. Tymczasem zaczęło
się ściemniać. Wreszcie zdołałem wyjąć tłok i zablokować wtrysk paliwa.
- Do domu, tam już się pewnie niepokoją - zakomenderowałem.
Siedliśmy znowu do samolotu. Michaił uruchomił silnik. Tym razem wszystko szło
dobrze. Z
migło obracało się coraz szybciej, aż nieoczekiwanie rozległ się upiorny wizg i dwa
kawałki drewna poleciały ze świstem w step.
- Dziwne - mruknął mój przyjaciel. - Przecież w klubie paralotniowym widziałem
drewniane śmigła.
- Zapewne wykonane ze specjalnej, kilkunastowarstwowej sklejki wzmacnianej
poprzez zastosowanie kleju rodem z programu gwiezdnego NASA i prasowanej pod
gigantycznym ciśnieniem - wydedukowałem. - Może wytniemy nowe śmigło z ogona?
- Za cienka blacha...
- To może ze wspornika koła? Albo wykręcimy z kabiny stalowy płaskownik...
Mój towarzysz walnął się w głowę aż zadudniło.
- Nawet gdybyśmy mieli nowe śmigło i tak daleko nie polecimy...
- Dlaczego?
- Przecież nie wymieniliśmy benzyny! Ciągle mamy tę zapaskudzoną... Nie ma rady,
Pawle, trzeba zasuwać na piechotę. Z tego samolotu na razie nie ma żadnego pożytku.
- Protestuję - powiedziałem z godnością. - Wyczyściłem silnik. Mamy też trzy koła.
Zbudujemy samochód! Taki mały trójkołowy pojaz
dzik...
- Benzyna... - przypomniał.
- To może rower?
- Idziemy na piechotę - powiedział z naciskiem. - Samolot się zamknie i ściągnie z
drogi. Wrócimy jutro z nowym śmigłem.
- Do jutra nie zajdziemy do obozowiska - zauważyłem trzez
wo.
- Wcale nie mam zamiaru iść taki kawał. Gdy lecieliśmy, od czasu do czasu widać
było jurty.
- Faktycznie.
- Na szlaku widać odciski racic jakichś zwierząt, prawdopodobnie krów. Stada
widzieliśmy z góry. Musimy więc odnalez
ć jurtę pasterzy i kupić lub pożyczyć od nich dwa
konie. Rano będziemy w następnym koczowisku, gdzie wymienimy je na wypoczęte. Za
dziesięć godzin będziemy w zajez
dzie...
- Dobry plan - mruknąłem. - Tylko że w nocy nie uda nam się wymienić koni...
- Będziemy się martwili póz
niej. W drogę.
ROZDZIAA
DZIEWI
TY
STARZEC W JURCIE " TRZY Z
WI
TE KAMIENIE " PAUL
WYRUSZYA
NAM NAPRZECIW " SPL
DROWANA BAZA "
ZNIKNI
CIE PANA SAMOCHODZIKA " CZERWONI MZ
CICIELE
Ruszyliśmy szlakiem. Wędrowaliśmy spokojnym krokiem. Właściwie nie było gdzie
się spieszyć.
Szliśmy wolno. Było już prawie ciemno, ale w dali przed nami coś bielało. Oględziny
dokonane przez lornetkę potwierdziły nasze przypuszczenia. Biała jurta z wojłoku
podświetlona od wewnątrz kilkoma żarówkami.
- Ciekawe, skąd mają prąd elektryczny? - zadumał się Michaił.
- Może z generatora - podsunąłem.
- Oto i przejaw cywilizacji - powiedział Michaił z zadowoleniem. - Zajdziemy, jeśli
nam się poszczęści - wynajmiemy człowieka z samochodem, jeśli poszczęści nam się mniej -
wynajmiemy konie...
- No, to do dzieła - skręciłem ze szlaku.
Jurta miała ładne drewniane drzwi. Były szeroko otwarte. Michaił zapukał w nie
delikatnie. Z wnętrza rozległ się głos o wyraz
nie zachęcającej intonacji.
- Nie stań przypadkiem na próg - syknął do mnie. - To tutaj bardzo z
le widziane. [ Pobierz całość w formacie PDF ]