[ Pobierz całość w formacie PDF ]

an Thargan:
 Ju\
rozumiem. W Labiryncie pojawiają się postacie stworzone przez wyobraz
nię
ludzi. Na szczęście ja myśilałem tylko o księciu...
Królowa opuściła głowę.
 Przez moje głupie pomysły mo\
ecie nigdy stąd nie wyjść  powiedziała ze
skruchą.
An Thargan pochylił się nad nią. Ujął ją delikatnie za ręce.
 Nie martw się, pani. Widzisz, Siła Gór ju\
wstał. Wyjdziemy z tego cało. Góral
uśmiechnął się do Awe. Stał na niepewnych nogach, opierając się o
Retniana. Ruszyli w głąb korytarzy, które wiły się i krzy\
owały. Diament nieomylnie
wskazywał drogę. Przed ka\
dą większą salą ich czujność wzmagała się do maksimum. An
Thargan z Retnianem przeprowadzali zwiad, a dopiero póz
niej dołączyli do nich góral i
królowa. W końcu przed nimi zajaśniała kolejna brama skalna. Znak, \
e zbli\
ali się do
obszernej sali. Na kilkanaście metrów przed nią poczuli straszliwy odór.
 No, to chyba tu  odezwał się Retnian.
An Thargan spojrzał na królową.
 Czy mo\
esz nam Pani opowiedzieć, co wiesz o Sankilu? Awe Llim westchnęła
cichutko i skinęła głową.
 Smok ten nie ma zbyt dobrego wzroku, ale za to wspaniały węch. W
przeciwieństwie do swych baśniowych braci nie zieje ogniem, ale posiada trujący jad, którym
pluje na odległość wielu są\
ni. Najmniejsza nawet kropla jadu jest śmiertelna...
 Idziemy... musimy przejść  powiedział an Thargan.
Weszli do olbrzymiej pieczary. Mimo panującego półmroku widać było wszystko jak
na dłoni. Pieczara miała kształt rotundy. Brama przez którą weszli, mieściła się u góry pod
sklepieniem. Kilkanaście metrów w dole le\
ał na piasku i \
wirze Sankil. Chyba spał. Od
wejścia na dół wiodły wykute w skale schody. Pieczarę przecinała dość szeroka szczelina,
płynęła nią podziemna rzeka. Przez szczelinę przerzucony był dziwny most. Było nim \
ywe
drzewo, jego konary przyciskał olbrzymi głaz. Wygięty w łuk pień tworzył niepewną
konstrukcję. Do drugiej bramy, która znajdowała się po tamtej stronie szczeliny, nie pro-
wadziły schody, ale niezbyt strome usypisko. Wokół jaskini, tu\
pod sklepieniem, biegła
skalna półka, którą od biedy mo\
na było przejść.
 Nie czuje nas na razie  powiedział Retnian wskazując na skalny gzyms.
An Thargan skinął głową.
 Przejdziemy tędy.
Posuwali się powoli. Skalna półka okazała się tak wąska, \
e plecami wciskali się w
ścianę. Ich wzrok wbity był w jeden punkt  le\
ącego Sankila. Czarna, o metalicznym
połysku bestia zdawała się drzemać. Wydawała z siebie jakieś pomruki i westchnienia. W
najgorszej sytuacji był Siła Gór, zgarbiony  gdy\
przejście było dla niego za niskie 
wytę\
ał wszystkie siły, by nie spaść w szpony bestii. Awe syknęła ostrzegawczo  przed
nimi znajdowało się miejsce, w którym półka była najwę\
sza, w dodatku pod tym
przewę\
eniem znajdowała się szczelina zjfiłynącą nią rzeką. Siła Gór nie zdołał utrzymać
równowagi i ześliznął się ze ście\
ki. W ostatniej chwili schwycił się skalnego występu. An
Thargan schylił się powoli i złapał górala za ubranie. Brakło mu jednak siły, by wciągnąć
olbrzyma na górę. Retnian patrząc na to zareagował błyskawicznie, czepiając się zręcznie skał
schodził na dół. Gdy znalazł się tu\
pod wiszącym Siłą Gór, dał oparcie jego nogom na
swoich barkach i Siła Gór wykorzystując to znalazł się na półce. Cię\
ar jego był jednak tak
olbrzymi, i\
Retnian został zepchnięty wraz z lawina okruchów skalnych w przepaść. Ruch
kamieni obudził bestię. Wyrwany ze snu Sankil nie wiedział, co stało się tego przyczyną.
Trójka, pozostała na półce, z przera\
eniem patrzyła jak poeta zsuwa się wprost do szczeliny.
Jednak\
e Retnian czepiając się rozpaczliwie skał, ostatecznie wylądował na piasku. Zgubił,
co prawda łuk i miecz, lecz choć oszołomiony upadkiem  \
ył.
An Thargan, Siła Gór i królowa posuwali się szybko do przodu, teraz nie mieli nic do
stracenia. Potwór uniósł swoją olbrzymią trójkątną głowę  węszył. Co chwila wysuwał [ Pobierz całość w formacie PDF ]