[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Mam przeczucie! A ja? Co miałam robić? Siedzieć tu jak kołek? To pomyślałam
sobie, \
e jeśli wy pilnujecie Liliowej i jachtu, to ja popatrzę sobie na antykwariat i tego
bentleya, choć przyznam się wujkowi, \
e za Chiny nie wiem, jak taki samochód
wygląda. Tylko niech wujek tak na mnie nie patrzy! Obiecałam sobie przyglądać się z
daleka, \
eby tamtym babom nie podpaść.
- Mam nadzieję... - powiedziałem.
116
- Zajechałam do Wrzeszcza i na Główną... Patrzę, jak sobie obiecałam, z daleka, a
przed antykwariatem \
adnego samochodu nie ma. Pomyślałam:  To i lepiej, bo jakby
stał jakiś obcej marki, to te\
bym sądziła, \
e to bentley i mo\
e niewinnych ludzi
śledziła! Siadłam na ławce przy budce telefonicznej, takiej z numerem, do której
mo\
na zadzwonić, no i siedzę sobie. Ale przez pół godziny nikt nie wszedł do
antykwariatu ani z niego nie wyszedł. Znudziło mi się to wszystko, pomyślałam więc,
\
e wrócę do hotelu czytać Harlequina i dy\
urować przy telefonie, jak mi wujek kazał, a
o moim wypadzie do Wrzeszcza nikomu nie powiem. Jeszcze tylko, jak szłam na
dworzec kolejki, to sobie po wystawach trochę patrzyłam, bo co Trójmiasto, to
Trójmiasto, gdzie do niego A
odzi!
- I... - spróbowałem odwieść Zosię od pobocznych dywagacji.
- I tak idę koło sklepu wodniacko-sportowego, a tu na wystawie kostium kąpielowy,
\
e jej! I wycięty jak nale\
y, i w najmodniejszym kolorze ciemnego lazuru. Kupić, to
wiadomo, \
e nie mam forsy i jeszcze długo na taką pięknotkę nie będę miała! Ale
przynajmniej dotknąć, przymierzyć, choć tak, do ubrania... Wujek mnie rozumie?
- Rozumiem, mów dalej - przytaknąłem, chocia\
ta strona kobiecej natury, jak i
zresztą wiele innych, była dla mnie niezgłębioną tajemnicą.  Przymierzyć do
ubrania... Có\
, z tego te\
widocznie mo\
na czerpać radość!
- No więc mówię. Wchodzę do sklepu, a tam elegancja Francja! Ka\
de stoisko z
czym innym! Kostiumy to były zaraz za czepkami i okularami pływackimi. Podchodzę
i pytam o taki z wystawy, a tu pani - bo taka elegancka, \
e trudno ją nazwać
ekspedientką, choć w stroju jakby sportowym - a\
trzy kostiumy przede mną kładzie. I
na bok odchodzi, \
e niby przeszkadzać nie chce. A ten kolor, ten materiał, wujku! No
to staram się jak najdłu\
ej nacieszyć nim, pomarzyć, \
e w takim kostiumie właśnie
wychodzę z basenu, a tu...
- Sier\
ant Ząbik - mruknąłem pod nosem.
- Słucham, wujku?
- Nie, nic. Opowiadaj!
- I wtedy słyszę, \
e przy następnym stoisku, a tam były takie ubrania od sztormu
chyba, jakaś pani pyta:  Czy nie macie większego numeru? Głos wydał mi się jakby
znajomy, spoglądam więc przez ramię: to starsza pani z antykwariatu przebiera
pomarańczowe kurtki. I taką du\
ą trzyma w rękach, a o jeszcze większą pyta. Nie
patrzyłam ju\
dalej, oglądany strój rzuciłam na ladę i chodu! Bo przecie\
mo\
e mnie
poznać i wtedy się coś namiesza przeze mnie, jak to było z tamtym mercem i
śmietnikiem.
- Nie wracajmy do tego - rzekłem.
- Wyleciałam ze sklepu, ale nagle myślę:  Stop! Przecie\
ten babsztyl widział ciebie
tylko raz i w oczy mu się nie pchałaś! Stań za tą reklamą, twarzą do wystawy, to mo\
e
uda ci się za panią od antyków pójść i zobaczyć, gdzie to niesie taki nieantyczny
towar. Faktycznie, wyszła i nie zauwa\
yła mnie, bo skręciła w drugą stronę, ale nie
zrobiła jeszcze nawet kroku, gdy zahamował przy niej jakiś błyszczący motocykl.
Facet na nim był w skórze i kasku z ciemną szybą, a spod kasku wystawała mu
czerwona apaszka... Całkiem jak tamten na szosie, wujku!
- Dalej! Dziewczyno, co dalej? - poderwałem się z fotela.
117
- I ten facet zapytał głośno, bo przez szybę kasku i hałas motoru:  Anglik? . A
starsza pani odpowiedziała te\
na tyle głośno, \
e usłyszałam:  Dzisiaj! Na to tamten
jakby pokręcił głową, pani więc podniosła głos jeszcze bardziej:  Szef będzie z wami!
I po tamtym na motorze został tylko smród benzyny. A pani Mroczkowska, wujku,
prosto do antykwariatu!
118
ROZDZIAA
DWUNASTY
PONURA UKA
ADANKA * GANG SI
ZBIERA * TAJEMNICA ANTYKWARIATU *
OSTRZEC ANGLIKA * HARRIS ODPA
YN
A
* PRZYDATNY WALOR WEHIKUA
U *
TRZYDZIEZ
CI SEKUND DO Z
MIERCI * STA
, STRAś GRANICZNA! *
ODZYSKANIE KORONY * PRAWDZIWE OBLICZE KOLEKCJONERA
Gdy Zosia skończyła swoją opowieść, nagle wszystko, nad czym tak bezskutecznie
się głowiłem, zaczęło z ogromną prędkością scalać się w ponurą układankę. Jedyną
niewiadomą była pozycja w niej pani Hanny, ale przypomnienie pozbawionej okien
przybudówki jej willi pomogło mi ustawić panią Mroczkowska na właściwym miejscu.
A niebezpieczeństwo gro\
ące Harrisowi? Nie, nie teraz, gdy znajduje się pośród tylu
jachtów i wielu ludzi. Zresztą, jak mi się wydawało,  niebezpieczeństwo - o ile tak to
mo\
na nazwać - groziło nie jemu, a jego ostatniemu nabytkowi sztuki meblarskiej.
Złodziei bardziej urządzała nieobecność braci Harrisów na jachcie.
Zadzwonił telefon:
- Wujku...
- Jacek, skąd dzwonisz?
- Z tego automatu na rogu Liliowej.
- Jaki numer ma ten aparat?
- Chwileczkę, zapisałem sobie: 28-97-86.
- Dobra. Zasuwaj na razie na swój ukochany świerk i obserwuj, ale równo za
czterdzieści pięć minut czekaj przy aparacie. Zadzwonię do ciebie z Głównej...
Rzuciłem słuchawkę.
- Zośka, zbieraj się! Jedziemy do Wrzeszcza!
Przez całą drogę modliłem się do wszystkich bogów telefonii, by do automatu w
pobli\
u antykwariatu Joanny te\
mo\
na było zadzwonić, no i \
eby był czynny.
I modły moje zostały wysłuchane! Automat działał. Wykręciłem numer Jacka.
Odebrał natychmiast:
- Dzwoń pod numer 44-75-64! A teraz na świerk! - rozkazałem.
Ukryliśmy wehikuł za naro\
nym domem i opadliśmy z westchnieniem ulgi na ławkę
przy budce telefonicznej. Otarłem czoło z potu. Pomimo zbli\
ającego się wieczoru upał
zdawał się narastać. Resztki wiatru nie przynosiły ochłody, a tylko potęgowały
duchotę. Wysłałem właśnie Zosię po lody, gdy zadzwonił telefon w budce. Podbiegłem
i chwyciłem słuchawkę:
- Jacek?
- Ano! Zajechały dwie hondy, znajome granatowe BMW i nissan terenowy.
- Kochany, na drzewo i wypatruj jaguara metallic. Postaraj się dojrzeć, kto nim
przyjechał i od razu pędz
dzwonić!
Mroczniało. W bezwietrznym powietrzu nadpełzały od pomocy chmury i ciemnym
granatem zasnuły słońce.
Zośka wróciła i raczyliśmy się wpół roztopionymi lodami, oklejającymi nam palce.
Wtedy na wyjez
dzie z willi Joanny ukazała się srebrzysta maska jaguara.
Jednocześnie z antykwariatu wyszła pani Hanna i starannie zamknęła za sobą drzwi.
Wsiadła do wozu, który ruszył w górę Głównej.
 Jedz
cie na Liliową! Jedz
cie, kochane! - prosiłem w duchu.
119
Ale długo jeszcze trzeba było czekać, denerwować się, gdy jakiś młodzian akurat
korzystał z naszego automatu, aby wreszcie usłyszeć dz
więk jego dzwonka.
- Wujku! - krzyknęło w słuchawce, a\
zaświdrowało mi w uchu.
- Jest jaguar! Nie mogłem zobaczyć, kto przyjechał, ale to są co najmniej trzy osoby!
- Skąd wiesz?
- Bo trzy razy trzasnęły drzwiczki.
- No, Jacek, masz głowę! Ale teraz wracaj na drzewo i jakby coś, to dzwoń. Przy
telefonie będzie Zośka, bo ja mam małą sprawę do załatwienia!
- A ty się nie wykrzywiaj! - zwróciłem się do siostrzenicy.
- Teraz to naprawdę wa\
ny dy\
ur!
Pobiegłem w stronę antykwariatu. Oczywiście nie miałem czego szukać od frontu; [ Pobierz całość w formacie PDF ]