[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Być może Piontek mieszkał nie w samym Sowirogu, ale w pobliżu, w jakimś
małym przysiółku lub po prostu gdzieś na uboczu?
 Owszem, to prawdopodobne  skinąłem głową.
Marczak i doktor Kraft udali się na rozmowę z bratankiem Piontka, czym okazali
chyba brak zaufania do pani Herbst. Ale ja pozostałem na ulicy. Pani Herbst była zbyt
wytrawnym detektywem, aby nie wyciągnąć z bratanka Piontka wszystkich szczegó-
łów, dotyczących jego zmarłego stryja. Nie sądziłem też, aby w sytuacji, gdy każdą jej
235
informację można było w każdej chwili sprawdzić, próbowała nas oszukać lub skiero-
wać na błędną drogę. Cóż zresztą mogłaby na tym zyskać? Dla każdego było oczywiste,
że nie zejdziemy z odnalezionego tropu, a wiódł on do Polski, gdzie my byliśmy go-
spodarzami. A poza tym działała przecież z upoważnienia kustosza Guntera, który był
zainteresowany we współpracy z nami. Ale czy pracowała tylko dla Guntera?
Greta Herbst jak gdyby odgadywała moje myśli, a może po prostu domyślała się, że
wpadła mi w oczy kartka na jej biurku. Odezwała się:
 Propozycja dalszej pracy nad sprawą Dobenecków sprawiła mi ogromną radość.
Zgodziłam się to robić nawet za pół darmo. Podejrzewam, że, wbrew pozorom, zamie-
szani są w tę historię ludzie, którzy są moimi śmiertelnymi wrogami. Może pan być
pewny, że nie zawiodę waszego zaufania, a jeśli to i owo w moim postępowaniu będzie
budziło pana nieufność, przysięgam, że to będą tylko pozory, gdyż w tej historii chcę
rozegrać także i własną sprawę.
 Rozumiem  kiwnąłem głową.
 Wczoraj, gdy pan był u mnie, chciałam panu powiedzieć, że wkrótce znowu się
spotkamy. Ale otrzymałam informacje, że jest pan wybitnym detektywem i odezwała się
236
we mnie zawodowa próżność. Nie przypuszczałam, że także pojedziecie do Weimaru
i chciałam po przybyciu do Warszawy zaimponować wam odkryciem nowego tropu.
Dałam panu jednak do zrozumienia, że wkrótce się zobaczymy. . .
 Owszem. Tak to zrozumiałem, choć nie przeszło mi przez myśl, że nastąpi to
aż tak prędko  wyznałem.  Pojmuję także więcej, niż to się pani wydaje. Dlatego
przypuszczam, że będzie nam się dobrze pracowało.
 Dziękuję panu  uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę, którą mocno uścisnąłem,
a ona odwzajemniła mi się uściskiem, od którego serce moje żywiej zabiło. Przypo-
mniałem sobie jednak, że zgodnie z opinią, którą wydali o mnie ludzie chyba niezbyt
mi życzliwi, mam słabość do ładnych kobiet i natychmiast przywołałem się do porząd-
ku.
W dwie godziny póz
niej powróciliśmy wszyscy do Weimaru. Pani Herbst poszła za-
raz do swego pokoju, aby wypocząć  przez całą noc prowadziła samochód i nie spała
do tej pory ani odrobinę. A my skorzystaliśmy z okazji, aby zwiedzić Dom Goethego,
gdzie wielki poeta żył przez prawie pięćdziesiąt lat.
237
Najdłużej zatrzymałem się w tak zwanej %7łółtej Sali, która ongiś służyła jako ja-
dalnia. Tutaj w 1829 roku Goethe przyjmował obiadem polskich poetów: Mickiewicza
i Odyńca, o czym pozostała notatka w sztambuchu pięknej Jenny.
W próg pokoju wmontowano napis: salve, co znaczy: witaj. Nad głowami ujrzałem
piękny barokowy plafon, w środku jadalni stół otoczony krzesłami, na których, być
może, siedział Mickiewicz.
Na obiedzie w 1829 roku w tej sali był także zapewne David d Angers, którego Go-
ethe poprosił o wyrzez
bienie medalionu głowy polskiego poety. Znamy ten medalion.
Ale zanim powstał, artysta musiał zrobić najpierw szkic, może podczas owego obiadu?
I ów szkic znajdował się w zbiorach doktora Gottlieba. . .
Póz
nym popołudniem, gdy dyrektor Marczak udał się na krótką chwilę do hote-
lu, poszedłem sam do parku, gdzie znajdował się letni domek Goethego. Odwiedziłem
pracownię poety  mały, niezwykle skromny pokoik. Proste mebelki, coś w rodzaju
kantorka, w którym, stojąc lub półsiedząc na wysokim zydlu, pisał Goethe wspaniałe
strofy swoich wierszy. Blaszany piecyk na trzech wysokich nogach dostarczał ciepła
w chłodniejsze dni.
238
A potem usiadłem na ławeczce w parku i pomyślałem, że być może pod tymi sa-
mymi drzewami szła kiedyś urocza Jenny von Papenheim, aby zanieść staremu poecie
wyszywane przez siebie pantofle. Na myśl przychodziły mi jej szlachetne dziewczęce
rysy i piękny zarys ramion, które widziałem na jej portrecie, bogatą suknię z wielkimi
bufami, spiętą na piersiach ozdobną broszą. Oczy pełne dziwnego smutku i rozmarzenia, [ Pobierz całość w formacie PDF ]