[ Pobierz całość w formacie PDF ]

sukienkę. Oczy Ismaela zrobiły się wielkie jak spodki. To, co ujrzał przed sobą, przerosło jego
najśmielsze oczekiwania. Ir�ne, w o wiele bardziej skąpym, niż się spodziewał, kostiumie
kąpielowym, tak krótkim, że jej matka nigdy nie zgodziłaby się przyznać, iż zasługuje na tę
nazwę, roześmiała się na widok głupiej miny Ismaela. Pozwoliła mu nacieszyć oczy swoim
widokiem, ale nie za długo, kilka zaledwie sekund, i wskoczywszy do wody, zniknęła pod
połyskującą taflą. Ta dziewczyna była dla niego zdecydowanie za szybka. A może to on nie
nadążał. Nie zastanawiając się dwa razy, skoczył za nią. Pilnie potrzebował ochłody.
Ismael i Ir�ne podpłynęli do wejścia do Groty Nietoperzy przypominającego tunel
prowadzący w głąb wykutej w skale katedry. Poczuli, jak opływa ich zimny prąd wydostający się
z groty. Wnętrze podwodnej jaskini miało kształt kopuły, z której zwieszały się setki stalaktytów
podobnych do skamieniałych lodowych łez. Odbijające się od wody światło odsłaniało tysiące
zakamarków pośród skał, a piaszczyste dno delikatnie fosforyzowało, jakby rozciągał się na nim
świetlisty kobierzec.
Ir�ne zanurkowała i otworzyła pod wodą oczy. Z
wiat migotliwych odbłysków, zaludniony
przez niesamowite, fascynujące stworzenia, falował przed nią w zwolnionym tempie. Małe
ławice rybek migotały oślepiająco, jakby puszczały wielobarwne zajączki. Ze skał zwisały
tęczowe rośliny. Maleńkie kraby biegały po piaszczystym dnie. Dziewczyna trzymała głowę pod
wodą, wpatrując się w faunę zamieszkującą jaskinię, aż poczuła, że brakuje jej tchu.
 Uważaj, bo jak tak dalej pójdzie, wyrośnie ci rybi ogon i zmienisz się w syrenę 
zażartował Ismael.
Ona uśmiechnęła się tylko i w mdłym świetle jaskini pocałowała go.
 Już jestem syreną  szepnęła, kierując się w głąb Groty Nietoperzy.
Ismael mrugnął okiem do kraba, który obserwował całą scenę ze skalnej ściany ze
stoickim spokojem i antropologiczną, rzec by można, ciekawością. Pełne życiowej mądrości
spojrzenie skorupiaka było jednoznaczne. Ir�ne znów sobie z niego kpiła.
* * *
Nie ma jej już cały dzień, pomyślała Simone. Hannah nie tylko nie stawiła się w pracy,
ale i nie dawała żadnego znaku życia. Simone zaczęła się zastanawiać, czy chodzi tylko o zwykłe
uchybienie natury dyscyplinarnej. Miała nadzieję, że tak właśnie jest. Odczekała całe niedzielne
popołudnie, licząc na jakąś wiadomość od dziewczyny. Pewnie musiała udać się do domu. Jakaś
mała niedyspozycja. Nieprzewidziana sprawa wymagająca pilnego załatwienia. Była skłonna
zaakceptować każde wyjaśnienie. Po godzinach oczekiwania uznała wreszcie, że nie może dłużej
odkładać tego problemu na póz
niej. Już miała zatelefonować do rodziców Hannah, kiedy rozległ
się dzwonek. W słuchawce odezwał się nieznajomy głos, którego ton nie był bynajmniej
uspokajający.
 Dzień dobry, pani Sauvelle. Nazywam się Henri Faure. Jestem szefem żandarmerii w
Błękitnej Zatoce  oznajmił, a każde jego słowo zdało się Simone ciężkie niczym głaz.
Po obu stronach linii zapadła pełna napięcia cisza.
 Jest pani tam?  zapytał żandarm.
 Tak, słucham.
 Muszę przekazać pani złą wiadomość&
* * *
Dorian uznał swój dzień pracy za zakończony. Wszystkie zadania, które powierzyła mu
Simone, zostały skrzętnie wykonane, a perspektywa wolnego popołudnia przedstawiała się nader
obiecująco. Kiedy dotarł do Domu na Cyplu, okazało się, że Simone nie wróciła jeszcze z
Cravenmoore, a Ir�ne włóczyła się gdzieś pewnie z tym swoim nowym narzeczonym. Dorian,
wypiwszy duszkiem dwie szklanki mleka, rozejrzał się po domu, który pod nieobecność obydwu
kobiet wydał mu się nagle przeraz
liwie cichy. Poczuł się nieswojo. Dla kogoś przyzwyczajonego
do towarzystwa znalezienie się w pustym domu bywa doświadczeniem niezbyt przyjemnym.
Pomyślał, że skoro do zmroku zostało jeszcze kilka godzin, mógłby zrobić sobie
wycieczkę do lasu Cravenmoore. W dziennym świetle, tak jak mówiła Simone, tajemnicze cienie [ Pobierz całość w formacie PDF ]