[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Griszy na taką odległość, że już się musiał przywitać i powiedzieć parę słów.
 Czeka pan na Lalę? To jej wielki dzień. Moje gratulacje...
Grisza nie miał ochoty rozmawiać z nim o Lali. Zapytał:
 No, a sztuka  wielki sukces? Publiczność szaleje?
 Co też pan!  szeptem odparł Mariewin.  Przeciętne gówienko. Wszystkiego
najlepszego...
Uciekł w podskokach. Griszy raptem przyszło do głowy: można by napisać świetną
sztukę o Iwanie Gawriłowiczu. Wszystko tam jest dramat, śmierć, malownicze łachmany,
kobiece poświęcenie i tragiczne życie literata-żebraka, gotowego sprzedać rękopis za
kieliszek wódki! A co z morderstwem? Ale on przecież nie chciał zabić Iwanowa, odmawiał,
błagał, mówił, że jest stary, ślepy, tamci jednak powiedzieli:  Zaniesiemy pana. I chyba go
upili. Na tym właśnie polega groza. Dostojewski stworzył Biesy, genialną karykaturę, a
gdyby napisać po prostu tak jak było... Tylko że po co? Dla kogo?
W drzwiach ukazał się Makiejew. Wytworny płaszcz z szalowym kołnierzem, ręce w
kieszeniach, owinięty aż po czubek nosa białym szalem, z tyłu ktoś niósł jego walizeczkę.
Wielbicielki Makiejewa stojące na czatach pod portalem zapiszczały chórem:  Ma-kie-jew!
Ma-kie-jewf Potem wytoczyła się duża grupa, w samym środku szła Lala.
Na zgiętej lewej ręce niosła niczym dziecko ogromny bukiet. %7łegnali się hałaśliwie,
pokrzykiwali, wymachiwali kapeluszami, jakaś kobieta całowała się z Lalą, towarzystwo
szybko topniało. Grisza cofnął się nieco i znalazł się pod deszczem. Lala wciąż rozmawiała z
jakimś mężczyzną. Poznał Smolanowa. Zastygł w miejscu, postanawiając, że nie zrobi ani
kroku w stronę Lali, niech ona pierwsza do niego podejdzie. Lala i Smolanow rozmawiając
zbliżali się powoli. Lala zobaczyła go, ale była tak pochłonięta rozmową, że nie uśmiechnęła
się, nie zrobiła żadnego gestu świadczącego o tym, że go w ogóle zauważyła. Zdaje się, że
deszczu też nie zauważyli ani ona, ani Smolanow.  Do diabła! Po co go tu ciągnie? 
przeraził się Grisza. Lala i Smolanow zbliżyli się i stanęli o dwa kroki od niego. Lala nie
patrząc na Griszę wręczyła mu bukiet.
 Co to?  zapytał Grisza biorąc bukiet.  Prezent dla mnie?
 Grisza, potrzymaj.  Lala dopiero teraz spojrzała na niego. Spojrzenie miała trochę
nieprzytomne, oczy jej błyszczały.  Oj, Griszeńka, nie gniewaj się na mnie, kochanie!
Panowie się nie znają? Mikołaj Demjanowicz Smolanow. Grigorij Fiodorowicz Riebrow.
Wiesz, Grisza, Mikołaj Demjanowicz proponuje, żebyśmy poszli gdzieś oblać premierę.
Smolanow uchylił kapelusza, uścisk jego dłoni był niespodziewanie mocny.
 Gratuluję panu, że tak powiem, sukcesu...  wymamrotał Grisza słysząc w swoim
głosie jakąś paskudną nutkę, ale już w tej samej chwili znalazł dla siebie usprawiedliwienie:
 Czy to jego wina, że nie ma talentu? Ale bądz
co bądz
miał dziś premierę.
Smolanow nie dosłyszał pewnie słów Griszy  nie podziękował mu, nie skłonił się
nawet leciutko w odpowiedzi na gratulacje, tylko plótł jakieś androny:
 Dziwna rzecz, Grigoriju Fiodorowiczu: nie grałem, nie latałem po scenie, siedziałem
sobie w loży i patrzyłem, ale wie pan, tak mnie łamie w krzyżach, jakbym dz
wigał wory
kartofli. A to ci dopiero robota! Ja bym autorom dawał bezpłatnie mleko  za pracę
szkodliwą dla zdrowia.
Podeszli dwaj mężczyz
ni, Smolanow dokonał prezentacji: jeden z nich był z zarządu
teatrów, drugi  jakiś ziomek Smolanowa, z Saratowa, teraz pracował w Moskwie. Ziomek
pożegnał się, a ten pierwszy zaprosił wszystkich do  Po- biedy . Kiedy ładowali się do
samochodu, nie wiadomo skąd wypadli raptem krewni Lali, z pięć czy sześć osób pod wodzą
cioci Lipy, idiotki o donośnym głosie; cała gromada runęła na Lalę z pocałunkami,
bukietami, okrzykami, błyskał flesz, ktoś fotografował ten rozgardiasz; wreszcie Lala odparła
szturm, ukryła się w głębi samochodu, za nią wlazł Grisza, którego, dzięki Bogu, nikt nie
zauważył, jako ostatni wcisnął się Smolanow i zatrzasnął drzwiczki. W samochodzie nie
można się było poruszyć w powodzi bukietów. Lala nie wiedzieć czemu śmiała się jak
szalona. Dokąd pojechać? Postanowili: do nowego hotelu  Radzieckiego na Szosie
Leningradzkiej. Podobno była tam restauracja z Cyganami.
Przed rewolucją domek, w którym mieszkali Tielepnie- wowie, był letniskiem jakiegoś
urzędnika fabrycznego czy kancelisty, któremu nie starczyło animuszu, żeby zafundować
sobie prawdziwą podmoskiewską daczę, z rzeką i lasem, w A
osinym Ostrowie czy w
Kuskowie, i którego obowiązki zmuszały do codziennych wyjazdów do Moskwy, wskutek
czego niewielka odległość od miasta odgrywała rolę pierwszorzędną. Rewolucja
powytrząsała z domków letniskowych wszystkich właścicieli, wielkich i drobnych, i za- [ Pobierz całość w formacie PDF ]