[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Tu jest podsłuch? Ty mnie podsłuchiwałeś? Mickey wzruszył ramionami i posmarował ma-
słem następną grzankę.
- Rutynowe środki ostrożności - rzucił beztrosko. - Nie bierz tego do siebie. Nawiasem mówiąc,
jesteś cudowna, kiedy śpiewasz w wannie. - Zagwizdał parę taktów z King of the Road.
Nie mógł mnie bardziej upokorzyć.
- Nie wierzę. - Bóg jeden wie, kto słuchał nas właśnie w tej chwili. Miałam wrażenie, że coś mi
pełznie po plecach i ramionach. Mrowienie strachu.
- Słuchaj, naprawdę cię przepraszam - powiedział Mickey z wyraz
nym zniecierpliwieniem. -
Trochę się dałaś nabrać, ale wyliżesz rany i będziesz mówiła, że jestem gówno na patyku. I będziesz
miała prawo. Tylko uporaj się z tym jak najszybciej, bo teraz mamy na głowie ważniejszą sprawę.
- Nie. Czekaj. - Słyszałam własny głos rozlegający się poza moją głową, jakby należał do kogoś
innego. - Musisz mi coś wyjaśnić i to zaraz, natychmiast. Skinął głową, czekając na dalszy ciąg.
- Mickey, kim ty jesteś? Jaka jest prawda? Co z... nami? A ta ostatnia noc? Czy coś z tego
wszystkiego miało dla ciebie jakieś znaczenie, czy było tylko częścią planu? - Brzydziłam się tym
błagalnym tonem, tymi banałami. Nie mogłam znieść myśli, że wspólnicy Mickeya tego słuchają.
- Nie wydurniaj się, Patricio - rzucił. - Nie, zaczekaj... wysłuchaj mnie.
Zaczęłam wstawać od stołu.
- Pytasz, jaka jest prawda. No to ci odpowiem. Ten plan to prawda - mówił powoli, widziałam,
że starannie dobiera słowa. - Odwet, zadośćuczynienie za wyrządzone krzywdy, dla mnie tylko to jest
naprawdę rzeczywiste. Bardzo cię polubiłem, mimo że tego wcale nie planowałem. Tak więc to jest
prawda. Z
wietnie się razem dotarliśmy. Wcale mi to nie było potrzebne, mimo że byłem dość samotny,
a potem zjawiłaś się...
- Ale jak? Skąd ja się właściwie wzięłam? - Nigdy wcześniej go o to nie wypytywałam, chociaż
powiedział mi na samym początku, że wybrano mnie jako kandydatkę do nawiązania kontaktu, bo z
moją wiedzą o sztuce i proirlandzkimi sympatiami znakomicie spełniałam wszystkie kryteria. Dlacze-
go nie wypytałam go dokładniej, zanim się w to wpakowałam, całkiem na ślepo? Chyba zwariowałam.
Pomyliłam przeznaczenie z przemocą i nienawiścią.
- Wytypowano twoje nazwisko.
R
L
T
- I już? Wytypowano moje nazwisko? Gdzie? W jakimś bunkrze IRA, gdzieś w Derry? Co wła-
ściwie przez to rozumiesz?
- Patricio, kiedy ty się nauczysz podstawowych zasad? Nie musisz tego wiedzieć, więc ci nie
powiem. Niech ci wystarczy, że ktoś, kto bywał regularnie u Foleya, zaproponował Patricię Dolan jako
doskonałą kandydatkę do tego zadania. Zresztą rzeczywiście świetnie się spisywałaś, aż do teraz.
- U Foleya? U tego Foleya? Z South End? U Pete'a Foleya?
Mickey popatrzył na mnie z pobłażliwym uśmieszkiem. Wyciągnął rękę i poklepał mnie po
grzbiecie mojej zabandażowanej dłoni.
- Widzisz, do czego to prowadzi, jak się wie za dużo? Tylko do kłopotów, bo zastanawiasz się
nad rzeczami, o których nie powinnaś myśleć.
Wyrwałam rękę, a wtedy rzucił się przez stół, chwycił mnie za nadgarstek i walnął moją dłonią
o blat. Piekący ból był znacznie mniej dotkliwy niż gorycz wiedzy, że Mickey chciał mi go zadać.
Walczyłam z łzami, nienawidząc ich, nienawidząc Mickeya.
- Słuchaj no! - syknął przez zaciśnięte zęby. - Pomysł, żeby cię włączyć, wyszedł od takiego
starszego faceta, który robił dla nas różne rzeczy, to tu, to tam. Ten facet nazywa się Jimmy Leary.
Zadowolona? Wiesz teraz trochę więcej. I coś to zmienia?
- Jimmy Leary? Dawny przyjaciel Pete'a z jednostki? Ten Jimmy Leary, który uczył mnie pro-
wadzić? O Boże!
- Możemy na tym zakończyć? Mamy pilniejsze sprawy, Patricio.
- Nie, do cholery, nie możemy zakończyć. Teraz ty posłuchaj. Chcę wiedzieć, co się stało z
Mary. I jeśli ta staruszka została zamordowana z mojego powodu, to idę na policję - rzuciłam, starając
się za wszelką cenę znalez
ć jakieś miejsce, gdzie mogłabym bezpiecznie wylądować, skacząc z tak
przerażającej wysokości. - Zabijesz mnie, jeżeli powiem, że idę na policję? Nie, nie na policję, tylko
do gardai, prawda? Tak ich tu nazywacie? W każdej chwili mogę się przejść do budki telefonicznej
obok Nolanów. Coś ty zrobił? Kazałeś temu facetowi przebranemu za montera od telefonów, żeby
skręcił jej kark? A ty tymczasem odwracałeś moją uwagę... To tego was uczą w IRA? - Czułam silne
pulsowanie w dłoni.
- Patricio. - Głos Mickeya zabrzmiał oschle. - Spójrz na mnie.
Spojrzałam. W oczach miał chłód, którego nigdy dotąd, aż do tej chwili, nie widziałam. Przera-
ził mnie.
- Teraz ty posłuchaj. Słuchaj uważnie, co ci powiem. Pete Dolan. - Wymawiał słowa starannie,
jakby czytał podpis pod fotografią. Głos miał stalowy, słowa były oszczędne i zimne, obrobione na
tokarce okrucieństwa. - Pete Dolan, szczery irlandzki patriota, od lat sympatyk IRA. Emerytowany
detektyw z Bostonu w stanie Massachusetts, Stany Zjednoczone Ameryki, facet, który tu i tam przyło-
żył rękę i język go nie świerzbił, żeby zadać chociaż jedno pytanie, bo jest patriotą i to mu wystarcza.
R
L
T
Nietrudno zgadnąć, że przez lata służby w policji, lata chronienia obywateli Bostonu przed przemocą i
zbrodnią, twój stary dorobił się wielu wrogów. A teraz wyobraz
sobie ten tłumek drobnych zabójców i
złodziejaszków, którzy dostali wyroki dzięki staraniom Pete'a Dolana. Musi ich być na kopy. Ci ludzie
mają długą pamięć i puste kieszenie, Patricio. Takim jak oni niewiele trzeba, by ich podjudzić. Więc
już ani słowa na ten temat, dobrze? [ Pobierz całość w formacie PDF ]