[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Słońce ma krwawą barwę  rzekł Nodi  dzisiejszego dnia rozstrzygnie się wszystko w krwawej
bitwie.
VIII
Upadek
 A
atwo jest zstąpić do Piekieł,
dniem i nocą wrota ciemnej śmierci stoją otworem;
lecz wrócić z powrotem, po swoich krokach
wyjść na powietrze  oto jest zadanie
Wszyscy zastygli w milczeniu, gdy na północy dostrzegli maszerującą armię. Z tej odległości
nie sposób było dostrzec dokładną liczbę przeciwników, ale z pewnością było ich parę tysięcy. Czarna
plama nieprzyjaciół rozlewała się po równinie.
- Formować szyki!  krzyknął Nodi  Formować szyki! Executorze, poprowadz
piechotę, Carpath i
Arranis obejmijcie dowództwo nad kawaleria!
- Pozwól mi dowodzić łucznikami  z tyłu wyłoniła się Valiana.
Nodi popatrzał na swą córkę, na jej twarzy nie było innego uczucia poza gniewem i chęcią wywarcia
pomsty.
- W porządku  przytaknął  Magowie, do mnie! Zanim nawiąże się bezpośrednia walka, ostrzeliwujcie
ich ognistymi kulami, spalcie te kreatury!
Posłuchajcie mnie wszyscy  na słowa Nodiego wszyscy umilkli  Nie mówię do was jako dowódca,
lecz jako jeden z was! Dziś stawimy czoła naszym wrogom! Niegdyś wszyscy przysięgliśmy chronić
Kamienie Dusz, teraz tej przysięgi dochowajmy! Nasi przyjaciele zginęli za swą misję i spotkamy się z
nimi w lepszym świecie, ale jeszcze nie teraz! To nie jest ten dzień! Dziś walczymy o naszą wolność, o
nasze marzenia, walczymy, bo wiemy, że tak jest słusznie, nie poddamy się! Poślijcie ich wszystkich
do Piekła gdzie ich miejsce, w imię wszystkich, których kochacie!
Uniosła się wielka wrzawa, wiele osób skandowało imiona Wielkich Mistrzów. W sercach ich
wszystkich rozgorzał wielki ogień. Twarz Nodiego wyglądała o kilkanaście lat młodziej, w jego oczach
paliły się płomienie, jedyne, czego pragnął to rzucić się w sam środek walki. Valiana stała spokojnie ze
swym łukiem wyczekując chwili, gdy będzie mogła posłać swą strzałę w serce nieprzyjaciela.
Z oddali dobiegł odgłos rogu, a po nim następne, wróg znajdujący się paręset metrów od armii WOA i
KOD`u rzucił się do szarży. Nodi wyciągnął swój srebrny róg i również dał znak do natarcia.
Executor pierwszy ruszył do ataku prowadząc swoich ludzi.
- Po krew i honor!
Z impetem wbił się w szeregi wroga wymachując swym dwuręcznym mieczem, zabijał każdego, kto
stanął mu na drodze. Nad jego głową przeleciał deszcz ognistych kul i strzał, spopielając następne
szeregi nieprzyjaciół, kątem oka dostrzegł pędzącą kawalerie i na jej czele Carpatha. Executor poczuł
ukąszenie na swym lewym ramieniu, obracając się odrąbał głowę swemu przeciwnikowi i dostrzegł, iż
jest to sobowtórniak, zastanawiał się, dlaczego nie przyjął on ludzkiej formy. Executor przebijał się do
przodu, dostrzegł jednak, że w pobliżu nie ma żadnego z jego ludzi. Gdy się rozglądał za swymi
przyjaciółmi, poczuł palący ból w piersiach, olbrzymia włócznia wystawała z jego napierśnika, wielka
dłoń obróciła go u ujrzał przed sobą wielkiego demona, z jego głowy, która była w istocie demoniczną
czaszką buchały płomienie, potem była już tylko ciemność.
Arranis i Carpath musieli wycofać swych ludzi, z których żyła już tylko połowa, by magowie i łucznicy
mogli puścić kolejną salwę. Nodi zamarł, gdy zauważył po prawej stronie pędzących w jego stronę
czarnoskórych wojowników.
- Jak to możliwe na bogów? Zabić ich zabić!  krzyczał.
Dwieście błyskawic popędziło w ich kierunku, paląc połowę szarżujących ludzi. Valiana skierowała
łuczników w stronę atakujących, chmura strzał powaliła wielu z nich na ziemię, w tym momencie, coś,
co wyglądało jak zielona kometa uderzyło w część łuczników i magów, gdy opadła zielona mgiełka, po
ich ciałach nie było nawet śladu.
- Tato!  krzyknęła Valiana
- Nic mi nie jest kochanie  powiedział Nodi  jeżeli to coś zmienia, już po wszystkim! Nie mamy
szans! Gdzie Arranis? Niech znajdzie Carpatha i Executora, musimy uciekać, póki jest jeszcze, co
ratować!
Około stu pozostałych przy życiu ludzi Carpatha i Arranisa utworzyło wspólnie krąg, broniąc się przed
nacierającą hordą, udało im się pokonać wielu, ale siły wroga były przytłaczające a im wszystkim
dawało się we znaki zmęczenie.
- Jeżeli mam zginąć  krzyczał Arranis do Carpatha  do zginę z honorem!
- Ja... Słyszałeś to! Odgłos rogu!
Arranis wyraz
nie usłyszał teraz czyste brzmienie rogu, wygrywana melodia zdawała się mu nznajoma.
- To niemożliwe  powiedział  to rogi OKD!
- Mam nadzieję, że nie przybywamy za póz
no  powiedział Skrzetuski do stojącego przy nim
zamyślonego Tal Raschy.
Mag milczał, jak czynił to zawsze odkąd spotkali się parę dni temu na Nizinie. Tal Rascha stał
spokojnie, zapatrzony w sam środek armii wroga, jakby czegoś, lub kogoś szukając, diadem na jego
czole świecił sięlekko białym światłem, wspaniała zbroja odbijała promienie słoneczne, wyglądał jak [ Pobierz całość w formacie PDF ]