[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ogrzewając śmiertelnie zimną pianę morską, mała syrenka nie czuła wcale śmierci,
ujrzała jasne słońce, a wysoko nad nią unosiły się tysiące pięknych, przezroczystych
istot. Poprzez te istoty widziała białe żagle statku i czerwone obłoki na niebie; głosy
tych istot były melodią, ale tak delikatną, że ucho żadnego człowieka nie mogło jej
usłyszeć, jak również żadne ziemskie oko nie mogło ich widzieć, bez skrzydeł, własną
lekkością, unosiły się one w powietrzu. Mała syrenka zobaczyła, że ma ciało podobne
do nich, i wzniosła się coraz wyżej i wyżej z piany ku górze.
- Dokąd ja idę? - spytała, a jej głos brzmiał jak głos tych cudnych duchów, tak
nieziemsko, że żadna ziemska muzyka nie mogłaby go naśladować.
- Do cór powietrza! - odpowiedziały tamte. - Syreny nie mają nieśmiertelnej
duszy i nie mogą jej mieć, chyba że zdobędą miłość człowieka. Jej wieczne trwanie
zależy od obcych mocy. Córy powietrza także nie mają wiecznej duszy, ale przez
dobre uczynki mogą na nią zasłużyć. Lecimy do ciepłych krajów, gdzie dżuma zabija
ludzi; tam niesiemy ożywczy chłód. Rozpylamy w powietrzu zapach kwiatów, koimy
i leczymy. Kiedy przez trzysta lat dążyć będziemy do tego, aby w miarę naszych sił
czynić dobro, wtedy osiągniemy nieśmiertelność i będziemy brały udział w ludzkim
wiecznym szczęściu. Biedna mała syreno, dążyłaś całym swym sercem do tego
samego co my celu! Cierpiałaś tak jak my i wzniosłaś się do świata powietrznych
duchów, a po trzystu latach możesz przez dobre uczynki zdobyć nieśmiertelną duszę.
Mała syrena wzniosła ku Bożemu słonku białe ramiona i po raz pierwszy
poczuła w oczach łzy.
Na statku znowu zawrzało życie i gwar, syrena widziała księcia wraz z jego
piękną małżonką, jak szukał jej; spoglądali smętnie na pieniącą się wodę, jak gdyby
wiedzieli, że syrenka rzuciła się na fale. A ona niepostrzeżenie pocałowała oblubienicę
w czoło, uśmiechając się do księcia i wraz z innymi dziećmi powietrza wzniosła się
ku górze, ku różowym obłokom szybującym w powietrzu.
- Za trzysta lat wzniesiemy się do królestwa Bożego!
- Jeszcze wcześniej możemy się tam dostać! - szepnęła jedna z nieziemskich
istot. - Niewidzialne, dostajemy się do domów ludzi, gdzie są dzieci, i widok każdego
dziecka sprawiającego swoim rodzicom radość i zasługującego na ich miłość skraca
czas naszej próby. Dziecko nie wie, kiedy przelatujemy przez pokój, a gdy
się uśmiechamy z radości, jaką nam sprawiło, Bóg odlicza nam jeden rok z trzystu lat;
ale jeśli napotkamy niegrzeczne i złe dziecko, wylewamy łzy smutku, i każda łza
przedłuża o jeden dzień czas naszej próby! [ Pobierz całość w formacie PDF ]