[ Pobierz całość w formacie PDF ]

temu wykazał się większą dyskrecją i rozsądkiem! Co ty sobie w ogóle myślałeś? I czy w ten proces
był zaangażowany także twój mózg?
 Wyluzuj, musisz tak na mnie najeżdżać?  Tak! Muszę! Jedna, druga kelnerka... cóż, to
obrzydliwe, ale w porządku. Jakaś podrywka w barze, nie ma sprawy. Każdy ma swoje potrzeby.
Ale romans z klientką? Osobą związaną ze zleceniem? Przegiąłeś, Tolliver. Potrafisz w ogóle myśleć
czym innym niż rozporkiem?! Tolliver wiedział, że mam rację, co tylko potęgowało jego wściekłość.
 To zwykła podrywka. Laska nie należała nawet do rodziny, a przynajmniej nie do tej najbliższej!
 Podrywka! To kobieta, a nie oprawka do dziury! Tak do tego podchodzisz? A co ze świadomym
wyborem partnera? A co z refleksją  Czy to z tą kobietą chcę mieć dzieci przed pójściem do łóżka?
Bo z tym właśnie wiąże się seks, Tolliverze!
 O tym myślałaś, bzykając się z tym gliną w Sarnę? Czy chcesz mieć jego dzieci?
Cisza, która zapadła po tym stwierdzeniu miała inny wydz
więk niż poprzednio.
 Słuchaj... Przykro mi. Nie powinienem był tego mówić,  Jego gniew wyparował.
 A ja nie jestem pewna, czy jest mi przykro. Wiesz, że z
le zrobiłeś. Nie możesz po prostu się do
tego przyznać? Musisz się wykręcać?
 A ty musisz to tak drążyć?
 Tak. Bo to nie tylko twoja prywatna sprawa. Tu chodzi o interesy. Nigdy wcześniej tak nie
postąpiłeś. No, przynajmniej z tego, co wiem.
 To nie Felicja nam płaciła. Nie jest tak naprawdę członkiem rodziny.
 Ale jednak.
 Tak, tak  ustąpił w końcu.  Masz rację. Była powiązana z tą sprawą. y
le zrobiłem.  Na jego
twarzy pojawił się ten szczególny, promienny uśmiech, na który niemal odpowiedziałam. Niemal. 
Ale ostro się do mnie przystawiała, a ja chyba byłem zbyt słaby, by się oprzeć. Była chętna, ładna,
nie widziałem żadnych przeciwwskazań, więc pomyślałem: czemu nie? Pomimo wysiłków nie
potrafiłam znalez
ć na to odpowiedzi. Bo właściwie, czemu nie? Właśnie temu  bo tym razem życie
erotyczne Tollivera odbije nam się czkawką. Nasza sytuacja wyglądała teraz jeszcze gorzej niż
przedtem. I to dużo gorzej. Tolliver podszedł i przytulił mnie.
 Przepraszam  powiedział szczerze. Oddałam uścisk, wdychając znajomy zapach, opierając
policzek na jego piersi. Staliśmy tak dłuższą chwilę, obserwując taniec drobinek kurzu w
promieniach słońca. Wreszcie odsunęliśmy się od siebie.
 Wiesz, o co policja powinna cię zapytać? Kto zadzwonił do ciebie w sprawie pokazu na
cmentarzu  zauważyłam.
 Doktor Nunley. I owszem, Lacey zapytał mnie o to na posterunku.
 Czy Nunley wspomniał, kto go do tego namówił? Czy może odniosłeś wrażenie, że to jego
pomysł?  Wróciłam do saloniku po coś do picia. Zamyślony Tolliver podążył za mną.
 Raczej nie. Ktoś musiał mu zwrócić na ciebie uwagę, bo zadawał mnóstwo pytań. Gdyby sam
wpadł na ten pomysł, wiedziałby o tobie więcej.
 No dobrze, więc musimy z nim porozmawiać.  Doskonale zrozumiałam grymas Tollivera. 
Tak, masz rację. To dupek.
Tolliver wyjął z kieszeni komórkę i kilka świstków. Zawsze nosił po kieszeniach mnóstwo
karteluszków i gdyby sam nie robił sobie prania, musiałabym przegrzebywać ciągle jego ubrania. W
końcu odnalazł właściwą karteczkę i wystukał numer. Czekał aż ktoś odbierze, a gdy usłyszał sygnał
sekretarki, nagrał wiadomość.
 Dzień dobry, doktorze, tu Tolliver Lang  zaczął żywo.  Chcielibyśmy z panem porozmawiać.
Chcemy wyjaśnić kilka spraw związanych z wczorajszym odkryciem. Proszę oddzwonić.
 Będzie myślał, że chodzi nam o pieniądze. Tolliver zastanowił się przez moment.
 Tak, dlatego się odezwie. Pomyśl, jak nam nie zapłaci, wyjdziemy z tego z niczym. Zaczynam się
cieszyć na tę nagrodę od Morgensternów.
 Wiesz, wolałabym na nią nie zasłużyć. Poklepał mnie po plecach. Wiedział, co miałam na myśli.
Oczywiście, nie wątpił też, że wez
miemy te pieniądze. Zarobiliśmy je uczciwie.
 Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że zostaliśmy w to wciągnięci  kontynuowałam.  Mam tylko
nadzieję, że to nie jest przypadek z trzynastoma czarnymi kotami przechodzącymi pod drabiną, by [ Pobierz całość w formacie PDF ]