[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Ciri skrzywila sie bolesnie, zmarszczyla nos, fuknela z cicha, a dlonie odruchowo pobiegly jej w
kierunku zagrozonego miejsca.
- Chodzmy stad - rzekl Geralt, rozgladajac sie. - Chodzmy stad, Myszowór.
VIII
- Nie - powiedzial druid. - Calanthe zmienila plany, nie zyczy juz sobie malzenstwa Ciri z
Kistrinem. Ma swoje powody. Dodatkowo, chyba nie musze ci wyjasniac, ze po tej paskudnej
aferze z pozorowanym napadem na kupców król Ervyll powaznie stracil w moich oczach, a moje
oczy licza sie w królestwie. Nie, nawet nie zajrzymy do Nastroga. Zabieram mala prosto do
Cintry. Jedz z nami, Geralt.
- Po co? - wiedzmin rzucil okiem na Ciri, drzemiaca pod drzewem, otulona kozuchem
Myszowora.
- Dobrze wiesz, po co. To dziecko, Geralt, jest ci przeznaczone. Po raz trzeci, tak, po raz trzeci
krzyzuja sie wasze drogi. W przenosni, oczywiscie, zwlaszcza jezeli chodzi o dwa poprzednie
razy. Chyba nie nazwiesz tego przypadkiem?
- Co za róznica, jak to nazwe - wiedzmin usmiechnal sie krzywo. - Nie w nazwie rzecz,
Myszowór. Po co mam jechac do Cintry? Bylem juz w Cintrze, krzyzowalem juz, jak to
okresliles, drogi. I co z tego?
- Geralt, zazadales wówczas przysiegi od Calanthe, od Pavetty i jej meza. Przysiega jest
dotrzymana. Ciri jest Niespodzianka. Przeznaczenie zada...
- Abym zabral to dziecko i przerobil na wiedzmina? Dziewczynke? Przyjrzyj mi sie, Myszowór.
Wyobrazasz mnie sobie jako hoze dziewcze?
- Do diabla z wiedzminstwem - zdenerwowal sie druid. - O czym ty w ogóle mówisz? Co jedno
ma z drugim wspólnego? Nie, Geralt, widze, ze ty niczego nie rozumiesz, musze siegnac do
prostych slów. Sluchaj, kazdy duren, w tej liczbie i ty, moze zazadac przysiegi, moze wymóc
obietnice, i nie stanie sie przez to niezwykly. Niezwykle jest dziecko. I niezwykla jest wiez, która
powstaje, gdy dziecko sie rodzi. Jeszcze jasniej? Prosze bardzo, Geralt, od momentu narodzin
Ciri przestalo sie liczyc, czego ty chcesz i co planujesz, nie ma tez zadnego znaczenia, czego ty
nie chcesz i z czego rezygnujesz. Ty sie, cholera jasna, nie liczysz! Nie rozumiesz?
- Nie krzycz, obudzisz ja. Nasza Niespodzianka spi. A gdy sie obudzi... Myszowór, nawet z
niezwyklych rzeczy mozna... Trzeba niekiedy rezygnowac.
- Przeciez wiesz - druid spojrzal na niego zimno - ze wlasnego dziecka nie bedziesz mial nigdy.
- Wiem.
- I rezygnujesz?
- Rezygnuje. Chyba mi wolno?
- Wolno - rzekl Myszowór. - A jakze. Ale ryzykownie. Jest taka stara przepowiednia, mówiaca,
ze miecz przeznaczenia...
- ...ma dwa ostrza - dokonczyl Geralt. - Slyszalem.
- A, rób, jak uwazasz - druid odwrócil glowe, splunal. - Pomyslec, ze gotów bylem nadstawic za
ciebie karku...
- Ty?
- Ja. W przeciwienstwie do ciebie ja wierze w przeznaczenie. I wiem, ze niebezpiecznie jest igrac
z obosiecznym mieczem. Nie igraj, Geralt. Skorzystaj z szansy, jaka sie nadarza. Zrób z tego, co
wiaze cie z Ciri, normalna, zdrowa wiez dziecka i opiekuna. Bo jesli nie... Wtedy ta wiez moze
objawic sie inaczej. Straszniej. W sposób negatywny i destrukcyjny. Chce przed tym uchronic i
ciebie, i ja. Gdybys chcial ja zabrac, nie oponowalbym. Wzialbym na siebie ryzyko
wytlumaczenia Calanthe, dlaczego.
- Skad wiesz, ze Ciri chcialaby ze mna pójsc? Ze starych przepowiedni?
- Nie - powiedzial powaznie Myszowór. - Stad, ze usnela dopiero wtedy, gdy ja przytuliles. Ze
mruczy przez sen twoje imie i szuka raczka twojej reki.
- Wystarczy - Geralt wstal - bo gotówem sie wzruszyc. Bywaj, brodaczu. Uklony dla Calanthe. A
na uzytek Ciri... Wymysl cos.
- Nie zdolasz uciec, Geralt.
- Przed przeznaczeniem? - wiedzmin dociagnal popreg zdobycznego konia.
- Nie - powiedzial druid, patrzac na spiaca dziewczynke. - Przed nia.
Wiedzmin pokiwal glowa, wskoczyl na siodlo. Myszowór siedzial nieruchomo, grzebiac
patykiem w wygasajacym ognisku.
Odjechal wolno, przez wrzosy, siegajace strzemion, po zboczu, wiodacym w doline, ku czarnemu
lasowi.
- Geraaalt!
Obejrzal sie. Ciri stala na szczycie wzgórza, malenka, szara figurka z rozwianymi, popielatymi
wlosami.
- Nie odchodz!
Pomachal reka.
- Nie odchodz! - wrzasnela cienko. - Nie odchoooodz!
Musze, pomyslal. Musze, Ciri. Dlatego, ze... Ja zawsze odchodze.
- Nie uda ci sie i tak! - krzyknela. - Nie mysl sobie! Nie uciekniesz! Jestem twoim
przeznaczeniem, slyszysz?
Nie ma przeznaczenia, pomyslal. Nie istnieje. Jedyne, co jest przeznaczone wszystkim, jest
smierc. To smierc jest drugim ostrzem obosiecznego miecza. Jednym jestem ja. A drugim jest
smierc, która idzie za mna krok w krok. Nie moge, nie wolno mi narazac cie, Ciri.
- Jestem twoim przeznaczeniem! - dobieglo go ze szczytu wzgórza, ciszej, rozpaczliwiej.
Tracil konia pieta i ruszyl przed siebie, zaglebiajac sie, jak w otchlan, w czarny, zimny i
podmokly las, w przyjazny, znajomy cien, w mrok, który zdawal sie nie miec konca. [ Pobierz całość w formacie PDF ]