[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Kucharskiego, powiedział jej to wyraz
nie. Wydawało mu się, że wystarczająco wyraz
nie, ale ... no mniejsza
z tym. To już definitywnie skończona historia. A Grałek nie miała z tym wszystkim nic, ale to absolutnie nic
wspólnego. Lubił ją, owszem, ale ani dobrze znał, ani mu się specjalnie podobała. Bardzo mu żal tej dziew-
czyny.,. Była jedyną...  i tu się zaciął. Barnych domyślał się, że on sporo wie o tym, co się dzieje w ekipie,
lecz starał się, z powodzeniem, jak można przypuszczać, nie dopuszczać tej wiedzy do siebie. Podpisywał
bardzo niewiele dokumentów, a każdy oglądał przedtem trzy razy, najchętniej pod światło. Poza tym kon-
centrował się wyłącznie na swojej robocie: zdjęcia, montaż, konsultacje z Kownasem...
No właśnie: Kownas. Porucznikowi nie udało się porozmawiać z nim tak półprywatnie, nieoficjalnie,
jak zamierzał. Mówiąc prawdę, cała znajomość skończyła .się na tym jednym, najzupełniej niestety formal-
nym przesłuchaniu. Niemniej z rozmów z innymi członkami, ekipy wynikało, że również reżyser przyjął tę
samą, co Mróz, nieco oportunistyczną taktykę... I jego także interesowało tylko, to, co na taśmie. Wszystko
inne to sprawa dyrekcji wytwórni i kierownictwa produkcji filmu. Jemu nic do tego. On jest artystą i 
odpowiada wyłącznie za artystyczny kształt serialu. I tylko za to. Na przepisach, biurokracji, wszystkich
ewentualnych szwindlach i machlojkach się nie zna i nie chce się znać. Od tego są inni. On nie kradnie. I nie
musi. i nie chce. Ale pilnować, łapać za rękę nikogo nie zamierza. A jeżeli już coś się stanie, to obchodzi go
to tylko o tyle. o ile może naruszyć mu tok realizacji.
Rzecz jasna ani Kownas, ani operator nigdy by się do takiej postawy publicznie nic przyznali, ale lu-
dzie sporo widzą i umieją wyciągać wnioski. Czasami nawet słuszne. Barnych uznał, że choć takie podejście
do pracy i życia nie do końca jest może zgodne z ideałami głoszonymi choćby przez filmy Kownasa wła-
śnie, to jednak ze sprawy Grałek obu tych panów w zasadzie eliminuje. Tym bardziej że nie mieli fizycznej
możliwości .zabicia jej  obaj. gdy usłyszano strzały, byli przecież zupełnie gdzie indziej. Zadra w pełni
zgodził się z tą argumentacją, nie ukrywając jednak, iż właśnie ów brak możliwości przemawia do niego
silniej, niż bezcenne skądinąd spostrzeżenia i refleksje porucznika.
Bardziej natomiast rozmowny niż Kownas czy Mróz okazał się Stawski. Tak, ten i chciał, i lubił mó-
wić... Niestety, do powiedzenia miał raczej niewiele, w każdym razie na interesujące oficerów tematy. I
choć Barnych niemal się z nim zaprzyjaz
nił  łączyły ich. jak się prędko okazało, pewne wspólne upodo-
bania  to niczego nowego dowiedzieć się od niego nie zdołał. Młody kamerzysta traktował swą pracę w
filmie, pierwszą po szkole, jak dobrą zabawę. Bardzo lubił swój zawód, bawiła go praca na planie, a reszta...
Do reszty stosunek miał ugruntowany  jak twierdził  od dawna... Mimo całego zaufania do szefa Bar-
nych wolał nie precyzować dokładnie, jaki. Uznał, że ani to jego branża, ani ze sprawą Grałek ma cokolwiek
wspólnego (ów stosunek Stawskiego do  całej reszty"). Rzecz jasna sympatia do szwenkiera (jak go z
upodobaniem cały czas nazywał) nie przeszkodziła Barnychowi szukać motywu, czy choćby śladu motywu,
jaki mógłby mieć Stawski. Bez skutku. Ani cienia nawet. Z Grałek  wszystko na to wskazywało  nie
miał nigdy nic wspólnego.
A więc, jeśli w to wierzyć (a obaj oficerowie ku temu się skłaniali), krąg uchodzących w rachubę osób
znacznie się skurczył. Tym bardziej że po rozmowie Barnycha z Kozakiem tego ostatniego również można
było w zasadzie wyłączyć. Otóż
Kozak uzmysłowił sobie i nie omieszkał przy pierwszej nadarzającej się sposobności zwierzyć się z te-
go porucznikowi, iż jednak ma coś w rodzaju alibi... No, może nie  fizyczne", takie bardziej  jak się wy-
raził   psychologiczne", ale jednak... Już trzy tygodnie temu. czyli grubo przed tym nieszczęsnym przyję-
ciem, wystąpił o rozwód. Nawet pozew Barnychowi pokazał; data się zgadzała: pismo zostało zarejestrowa-
ne 17 lipca.1980 roku w kancelarii XIV Wydziału Rodzinnego Sądu Rejonowego dla Miasta Stołecznego
Warszawy. A przecież o żadnym innym motywie poza tym  romansowym", również w wypadku Kozaka,
raczej nie mogło być mowy.
A wiec Thorstein lub Ostankiewicz...
Mimo że tak mało znalazł Zadra w aktach sprawy Dzienników Historycznych, a może właśnie dlatego, [ Pobierz całość w formacie PDF ]