[ Pobierz całość w formacie PDF ]

spotkanie. Nie zdą\
yły nawet zagrać w którąś z gier ani wybrać się na przeja\
d\
kę kolejką.
Mary była pewna, \
e mają jeszcze du\
o czasu, wolała więc posiedzieć z siostrą na ławce i
porozmawiać. Chwilę póz
niej Rebeki ju\
nie było.
Mary zdziwiła się, widząc ojczyma za kierownicą auta, szczególnie \
e rok temu
spowodował wypadek, w wyniku którego jego samochód poszedł do kasacji. Zabrano mu te\

prawo jazdy za prowadzenie po pijanemu. A zatem teraz jez
dził bez prawa jazdy. Mary
obawiała się tak\
e, \
e ojczym w ka\
dej chwili mo\
e znów zacząć pić. Jakim prawem nara\
a
Rebekę na takie zagro\
enie? Gdy próbowała z nim na ten temat porozmawiać, ostrzegł ją, \
e
powinna zająć się swoimi sprawami, bo inaczej mo\
e tego gorzko po\
ałować.
Mary była emocjonalnie wykończona, ale Miz Witty nalegała, by wybrała się na tańce.
Najchętniej przepłakałaby całą noc, jednak czuła się zobowiązana wobec swojej
pracodawczyni. Dzień Zało\
yciela był dla Miz Witty bardzo wa\
ny. Pochodziła z rodu
zało\
yciela miasteczka, a Bonner Wittering był jego ostatnim męskim potomkiem.
Na myśl o nim Mary poczuła niemiłe ukłucie w sercu. Jak mógł opowiadać wszem i
wobec o ich pocałunku? Za ka\
dym razem, gdy o tym myślała, miała ochotę zapaść się pod
ziemię. Cały czas się z niej naśmiewał!
Główną salę ratusza udekorowano setkami świątecznych lampek, które przypominały
gwiazdy, a na scenie grała popularna miejscowa kapela. Kilka par tańczyło na parkiecie w
rytm wolnej ballady. Pod ścianą ustawiono stoły, które wprost uginały się od smakołyków
przygotowanych przez mieszkanki Wittering. Starsze osoby mogły chwilę odpocząć na
rozstawionych wokół sali metalowych krzesłach.
Mary bardzo lubiła tańczyć, ale tym razem nie miała ochoty. Najchętniej schowałaby się
w jakimś ciemnym kącie. Cały czas myślała jedynie o Bonnerze i Rebece. Niestety, Wittering
było jednym z niewielu miejsc na świecie, gdzie liczba samotnych mę\
czyzn przewy\
szała
liczbę niezamę\
nych kobiet, dlatego ze względu na Miz Witty Mary musiała przybrać
radosny wyraz twarzy, tańczyć i śmiać się z innymi.
Starała się nie zwracać uwagi na Bonnera Witteringa. Ale nie sposób było nie zauwa\
yć
Lee, która w czarnej, obcisłej spódnicy wyglądała niczym modelka. Była taka wysoka, taka
szczupła, taka elegancka, taka wykształcona. Za ka\
dym razem, gdy Mary na nią patrzyła,
czuła się coraz brzydsza i coraz bardziej zaniedbana.
Piosenka dobiegła końca i Mary uśmiechnęła się grzecznie do swojego partnera. Chciała
napić się ponczu, ale ledwo zrobiła dwa kroki, gdy zderzyła się z kimś wysokim i postawnym.
Musiał to być mę\
czyzna, du\
y mę\
czyzna.
 Przepraszam, nie patrzyłam, gdzie...
Podniosła głowę i spojrzała prosto w ciemne oczy Bonnera Witteringa.
 Nic się nie stało, panno O Mara  powiedział niemal szeptem.  Ludzie często na mnie
wpadają.  Nie uśmiechnął się, choć kąciki jego ust lekko dr\
ały.  Nie jesteś pierwszą
kobietą, która dziś na mnie nadepnęła.  Podał jej dłoń.
 Tak naprawdę chciałem cię zaprosić do tańca.  Wskazał na rozświetlony setkami
świątecznych lampek parkiet.  Będziesz mogła po mnie do woli deptać. Jestem pewien, \
e to
ci się spodoba.
Mary sama nie wiedziała, w jaki sposób znalazła się w jego ramionach. Ju\
chwilę
póz
niej kołysali się w takt romantycznej ballady. Mary wpatrywała się w przód jego białej
koszuli. Nie chciała się do tego przyznać, nawet sama przed sobą, ale uwa\
ała, \
e Bonner
wygląda dziś niezwykle pociągająco. W czarnych spodniach, be\
owej marynarce i rozpiętej
pod szyją śnie\
nobiałej koszuli przypominał księcia z bajki. I jak pachniał!
W dodatku świetnie tańczył. Przyciskał ją mocno i delikatnie gładził dłonią jej plecy.
 Pięknie dzisiaj wyglądasz  wyszeptał, patrząc jej głęboko w oczy.
Choć próbowała skoncentrować się na jego koszuli, nie była w stanie się powstrzymać,
by nie spojrzeć na jego twarz, włosy, ramiona.
Wydawało się im, \
e czas zatrzymał się w miejscu.
Po chwili Taggart odezwał się cicho:
 Przykro mi z powodu tego, co się dzisiaj stało. Z Rebeką.
 Skąd o tym wiesz?
 Widziałem całe zajście.  W jego głosie słychać było współczucie.  Myślałaś kiedyś o
oddaniu tej sprawy do sądu?
 Ja?  Mary pokręciła przecząco głową.  Mama napisała w testamencie, \
e chce, bym
zajmowała się Rebeką przez część roku. Joe nie \
yczył sobie tego, więc wniósł sprawę do
sądu o pozbawienie mnie praw do opieki nad siostrą. W efekcie mogę jedynie spędzić z nią
dwa pierwsze tygodnie sierpnia na jej urodziny i co drugą Gwiazdkę.  Z trudem
powstrzymywała łzy.  Ponadto Joe nie mo\
e się przeprowadzić, nie informując mnie o tym.
Decyzja sądu rozwścieczyła go. Postanowił robić wszystko, by trzymać Rebekę z dala ode
mnie. W ostatniej chwili odwołuje umówione wcześniej spotkania albo tak jak dzisiaj,
pojawia się kilka godzin wcześniej i zabiera ją przed czasem.
Wierzchem dłoni otarła spływającą po policzku łzę.
 Ale w końcu jest jej ojcem, a sądy rzadko kiedy odbierają rodzicom prawo do opieki
nad dziećmi. Pierwszy sierpnia wypada ju\
w ten piątek, więc będziemy mogły spędzić razem
całe dwa tygodnie. Tej jednej rzeczy nie mo\
e nam odebrać.
ROZDZIAA
DWUNASTY
Taggart był spakowany i gotowy do wyjazdu. Po\
egnał się z Pauline i Ruby, następnie
zjadł śniadanie w towarzystwie Miz Witty i Mary, co nie było łatwe, choć od czasu Dnia
Zało\
yciela ich wzajemne stosunki uległy zmianie. Choć nadal nie nale\
ał do ulubieńców
Mary, radość, jaką odczuwała w związku ze zbli\
ającym się przyjazdem Rebeki, zdawała się
przyćmiewać wszystko inne.
Pojechała po siostrę ponad pół godziny temu, powinna więc wrócić lada moment, a
Taggart nie chciał być przy tym obecny. Nie zamierzał przedłu\
ać agonii, jaką było dla niego [ Pobierz całość w formacie PDF ]