[ Pobierz całość w formacie PDF ]

to dokładnie dwie godziny temu.
Wzięłam głęboki oddech, usiadłam w fotelu i
próbowałam wytłumaczyć, co czuję mężczyz
-
nie, który miał być moim kochankiem.
- Nie mogę, próbowałam, ale z tego nic nie
wyjdzie.
- O czym ty mówisz ?
- O nas. O związku, w którym jesteśmy... a
raczej nie jesteśmy.
- To przez te koty? Powiedziałem, że ich nie
ma. Oddałem je...
- Nie, to nie koty. Chodzi o nas. Nie mogę...
Po prostu nie... - Popatrzyłam na moje mokre
stopy i nagle wiedziałam, co czuję i co mam
powiedzieć. - Chyba jestem w kimś innym za-
kochana.
Poczułam ulgę i jednocześnie przestraszyłam
się własnych słów. Czy rzeczywiście wypowie-
S
R
działam je na głos? Czy naprawdę użyłam słów
 zakochana" i  ktoś inny" w jednym zdaniu?
Serce mi zatrzepotało.
- Poznałaś kogoś na kawiarnianej randce?
- Dotarł do mnie smutny głos porzuconego
mężczyzny.
Co ja najlepszego zrobiłam? Chciałam wyco-
fać słowa, mówiące o miłości do innego, ale nie
mogłam.
- Nie. Nie dopatrzysz się niczego racjonal-
nego w tym, co się stało. Nie widziałam tego
faceta na oczy... przynajmniej tak mi się wyda-
je. Chociaż mógł mi dostarczyć białe róże, ale
nie jestem tego pewna.
- Zakochałaś się w posłańcu?
- Tak. Nie, nie. W rzeczywistości on jest
chemikiem.
- Udającym posłańca?
- Tak sądzę.
Wszystko to było śmiechu warte. Jak mogła-
bym się zakochać w kimś, kogo znałam tylko
dzięki mailom, z którym nigdy nie rozmawia-
łam w realu, którego widziałam tylko przelotnie
i zaraz odprawiłam, uznając go za dziwadło.
- Pytałem cię podczas naszego pierwszego
wspólnego wyjścia, czy z kimś się spotykasz.
Odpowiedziałaś, że nie. Jednocześnie przyzna
łaś się, że czasami przesadzasz, gdy mijasz się
z prawdą, delikatnie mówiąc. Czy i tym razem
przesadziłaś, bo to była nasza pierwsza randka?
S
R
- Nie przesadziłam. Powiedziałam prawdę,
bo naprawdę z nikim się nie umawiam.
- To skąd wiesz, że jesteś zakochana?
- Nie potrafię tego wytłumaczyć. Ja tylko
tak... myślę.
Wreszcie moje pantofelki zaczęły wysychać i
odzyskiwać pierwotny kolor. Okazało się, że nie
załatwiłam ich na amen.
Kiedy rozmowa zawisła na chwilę w powiet-
rzu, dał się słyszeć szybki oddech Jasona, prze-
rwany westchnieniem.
- Jason ?-
- Tak. Jestem tutaj. Po prostu próbuję po-
zbierać to wszystko do kupy.
Chcę ci podziękować za dzisiejsze popołu-
dnie. Było fantastycznie. Tylko skąd wiedziałeś,
że to są moi ulubieni projektanci? Od Rio ?-
Nastąpiło dłuższe milczenie, po którym Ja-
son ciężko westchnął.
- O Boże. A więc to o to chodzi. Jesteś
wściekła, bo zapomniałem załatwić ci zaprosze-
nie na tę imprezę w parku. Co to takiego było?
Wyprostowałam się jak struna.
- Tydzień Mody.
- Ach, tak, tak. Byłem bardzo zajęty, musia-
łem wczoraj polecieć do naszej filii w Los An-
geles. Twój pokaz mody kompletnie wyleciał
mi z głowy. Więc zrywasz ze mną z tego po-
wodu ? Strasznie cię przepraszam i pozwól, że
to naprawię... Obiecuję, że tym razem...
S
R
Od tej chwili wszystko zaczęło się układać w
sensowną całość. Wstałam z fotela.
- Więc nie przysłałeś mi tego zaproszenia na
pokaz Dolce Gabbana?
- Co to takiego?
- Nie co, a kto? To są dwaj najwspanialsi na
świecie projektanci mody.
- Okej. Pójdziemy jutro.
- Pokaz był dzisiaj. Byłam na nim i sądziłam,
że wiem, kto mi przysłał zaproszenie.
- Ale...
Nie byłam w stanie rozmawiać z nim dłużej.
Zbyt wiele myśli wirowało w mojej głowie,
żebym się mogła skoncentrować na przeprosi-
nach Jasona.
- Posłuchaj, dam ci pewną radę, dzięki której
w prosty sposób zdobędziesz przywiązanie faj-
nej kobiety. Usuń matkę ze swojego życia
i zwracaj uwagę na to, czego pragnie twoja
partnerka. Nie próbuj jej zmieniać i znajdz
sobie
facetkę, która będzie uwielbiać te diabelskie
kocice, bo wiem, że te dwie małe kotki należą
do ciebie. Powodzenia, Jason.
Odłożyłam słuchawkę, przebrałam się w wy-
godną nocną koszulkę, postawiłam pantofelki
do wysuszenia, wyjęłam nie napoczętą paczkę
papierosów, zaparzyłam dzbanek kawy, umo-
ściłam się w łóżku, odpaliłam laptop i postano-
wiłam odnalez
ć mojego zamorskiego, wirtual-
nego kochanka, Nica Bertuzziego.
S
R
ROZDZIAA
DZIESI
TY
Kiedy wstałam nazajutrz rano i uświadomi-
łam sobie, że telewizor tym razem nie chodził
przez całą noc, że nie otworzyłam paczki papie-
rosów i że dzbanek kawy w kuchni wciąż jest
pełny, pomyślałam, że może jest ze mną z
le.
Przerażona własnym normalnym zachowaniem,
wróciłam natychmiast do łóżka.
Do tego, co było jeszcze bardziej zatrważają-
ce, mój cyfrowy budzik wskazywał pięć minut
po siódmej, a ja nie widziałam na oczy siódmej
rano od czasów college'u, i to tylko na pierw-
szym roku.
A przy tym, co dziwniejsze, czułam się na-
prawdę wspaniale. Gdybym jeszcze do tego
wszystkiego mogła złapać Nica. Niestety, na
moim ekranie nadal wyświetlała się informacja:
 Nico jest nieobecny". Mogłam tylko mieć na-
dzieję, że Nico przebywa obecnie w Nowym
Jorku, a nie ze swoją idealną partnerką w Me-
diolanie.
S
R
Musiałam się jeszcze wykręcić od tej ostat-
niej kawiarnianej randki. Oby udało mi się
przekonać Rio.
Nie wstając z łóżka, napisałam szybko pierw-
szy szkic, taki zamysł mojego felietonu, po
czym, około wpół do dziewiątej, wzięłam prysz-
nic, ubrałam się i udałam do  Uptown Perk".
- Wyszłam dziś za mąż - lakonicznie oznaj-
miła Rio.
Omal nie zakrztusiłam się Moha-Choca
-Double-Espresso.
- Nie gadaj. Kiedy to się stało?
- Dzisiaj w nocy, nie, zaczekaj, formalnie
rzecz biorąc, to był wczesny poranek.
- Znasz go od dawna ?
- Niezupełnie. Przyjaz
niliśmy się tylko.
- Więc w jaki sposób przeszliście od  tylko
przyjaz
ni" do oświadczyn?
Cieszyłam się ze szczęścia Rio. Zawsze była
dla mnie typem zamężnej kobiety-matki.
- Po prostu zdarzyła się jedna z tych spraw.
- Czy to nie słowa Cole'a Portera z tej jego
ostatniej piosenki ?
- Ano. I napisał je jakby właśnie dla mnie.
Usiadłam na stołku przy barze, a Rio gapiła się
na mnie, uśmiechała się chytrze, jakby miała w
zanadrzu jeszcze większy sekret, którym nie-
zwłocznie się podzieli.
- Nie widzę pierścionka zaręczynowego.
- Załatwimy go jutro. Każdy, jaki zechcę.
S
R
To brzmiało zbyt dobrze, żeby było praw-
dziwe. Przyjrzałam się uważnie twarzy Rio, ale
wyglądała absolutnie poważnie.
- Super! Wychodzi na to, że rzeczywiście ci
się poszczęściło. Znam faceta?
- Jeszcze jak. - Dawno nie widziałam tak
rozpromienionej Rio.
Odstawiłam kawę na kontuar i pochyliłam
się bliżej.
- Kto to taki?
- Nico Bertuzzi.
Powiedziała imię i nazwisko, a do mnie to
jakby nie dotarło.
- Mogłabyś powtórzyć, bo wydawało mi się,
że powiedziałaś  Nico Bertuzzi", a to przecież [ Pobierz całość w formacie PDF ]