[ Pobierz całość w formacie PDF ]

obserwował zasnutą mrokiem daleką przestrzeń. Cienko zadz
więczał upierzony pocisk.
Wartownik chwycił się za gardło, usiłował wyrwać z krtani grot strzały, dusił się, miotał, aż
znieruchomiał.
Niemal w samym środku Mims złowieszczo zakrzyczał puszczyk. Jakieś sylwetki
przemknęły przez dziedziniec warowni i znikły pod palisadą. Ktoś cicho jęknął... Zadzwonił
metal... Znowu cisza. Zazgrzytały zawiasy otwieranej bramy i do wnętrza fortu poczęli
wbiegać ludzie.
Jeden z ranionych wartowników odzyskał przytomność. Z niemałym trudem
dz
wignął się na łokciu. Rozpoznał na ulicach ostrożnie posuwających się Indian. Zrozumiał.
Ostatnim wysiłkiem woli chwycił leżący sztucer. Huk wystrzału wstrząsnął uśpionym fortem.
Po chwili zadudniło parę innych strzelb i dz
więk wojskowej trąbki poderwał żołnierzy. Na
wpół ubrani wybiegali z koszar i namiotów. Zaczęła się strzelanina.
Tu i tam błysnęły płomyki ognia, chwyciły słońcem wysuszone bierwiona i pierwsze
pożary rozświetliły mrok. Krzyk trwogi zmieszał się z tętentem nadbiegających mustangów i
wojennym wyciem atakujących wojowników. Nad Mims rozpętało się piekło. Oficerowie
usiłowali zorganizować sensowną obronę, ale było to niemożliwe. Bój toczył się chaotyczny,
śmierć zbierała obfite żniwo.
Wystrzały i sygnał trąbki zbudziły także Eatona i Browna. Narastająca wrzawa i
dzikie okrzyki Indian wystarczyły, aby zrozumieli, co zaszło. Pośpiesznie naciągnęli ubranie i
chwyciwszy broń zbiegli po schodach. Na dole tłoczyli się hotelowi goście. Niektórzy
sprzętami barykadowali już drzwi i okna. Stary O'Neill stał w koszuli blady jak płótno.
Rozszerzonymi z
renicami patrzył wokoło, nie spostrzegając znajomych.
Z gwizdem stuknęła kula odłupując drzazgi w kontuarze. Długa, upierzona strzała
ugrzęzła w ścianie. Ktoś klął zawiązując zranioną rękę. Uliczką przebiegali wojownicy,
rażąc z łuków i strzelb w okna i drzwi domów.
- Gdzie Peggy? - John dotknął ramienia szynkarza.
O'Neill milczał, jakby nie słysząc pytania, po chwili dopiero wydusił z siebie:
- W sypialni.
- Jeśli żołnierze nie zdołają wyprzeć tych czerwonych diabłów z Mims, będzie z
le.
Szynkarz wcisnął głowę w ramiona. Był sparaliżowany strachem. Następny pocisk
trafił w półkę zastawioną butelkami. Z brzękiem rozprysło się szkło. Brown stanął za
framugą okna i mierzył do atakujących. Niektórzy poszli za jego przykładem, inni zabierali
ocalałe flaszki z alkoholem i raczyli się nim bez umiaru.
- Nic tu po mnie - pomyślał John i pobiegł na piętro.
Bez pukania wpadł do pomieszczeń O Neillów. Obie kobiety, przerażone i
niespokojne, stały przy oknie. Zobaczywszy Eatona zwróciły nań pytające spojrzenia.
- Dobrze nie jest, ale może zdołamy wyprzeć ich z fortu. Nie stójcie w oknie, to
niebezpieczne.
Odciągnął je na bok i sam wyjrzał. Potężny pożar trawił niedaleką budowlę. Z
dachu sąsiedniego domu kilku strzelców celowało ze sztucerów w dół ulicy. Poznał ich, to
byli ludzie z jego eskorty.
- Nie ruszajcie się stąd, panie, zaraz wrócę - powiedział i przesadziwszy parapet
okna znalazł się na balkonie obiegającym piętro. Doszedł do krawędzi ściany i ostrożnie
wychylił głowę. Przed nim znajdowała się ulica, do której przylegał fronton zajazdu. Pod
budynkami, obok schodów, za porzuconym wozem - wszędzie kryli się Indianie. Ciarki
przeszły Eatonowi po plecach, pot zrosił czoło. Czerwonoskórzy zapalali wiązki chrustu.
Zatętniły nagle kopyta nadbiegających jez
dz
ców i zatrzeszczały jelenie grzechotki
zagrzewając Indian do szturmu. Wybuchła strzelanina. Języki ognia objęły chrust i wiązki
ciśnięte wprawnymi rękami spadały pod budynki lub przez puste ramy okienne do wnętrza
domów. Wojownicy tomahawkami rąbali drzwi usiłując wedrzeć się do środka.
Kilku z nich czujnie wspinało się po schodach, wiodących na balkon. Eaton wysunął
lufę sztucera. Strzał. Czerwonoskóry zwalił się w dół. John sięgnął po pistolet. Znowu
nacisnął cyngiel. Indianin chwycił się za pierś i usiadł na stopniach. Inni zawahali się na
moment.
Eaton nabił pistolet i ponownie strzelił, po czym zawrócił. Zziajany przesadziwszy
parapet rozglądał się dookoła. Nie było czym zabarykadować okna.
- Uciekajmy! - krzyknął do kobiet.
Wbiegli do sąsiedniego pomieszczenia. Ciężką komodą zatarasował drzwi i wyjrzał
oknem. Wychodziło na podwórze, gdzie po przeciwnej stronie znajdowały się stajnie.
Gładka ściana opadała w dół, nie było balkonu. Odetchnął z ulgą, obcierając mokre czoło...
Peggy patrzyła na niego z wdzięcznością pomieszaną z przerażeniem. Jej matka ze
strachu załamywała ręce.
- Spokój! - szepnął John. - Może jakoś przetrwamy.
Załadował sztucer i pistolet, bo wcześniej nie miał kiedy tego zrobić. Zauważywszy
ciężką kotarę osłaniającą drzwi, spytał:
- Dokąd prowadzą?
- Na klatkę schodową i na podwórze przed stajnią.
- Otwarte? - nacisnął klamkę, ustąpiła odsłaniając ciemny korytarz.
- Na dole zamknięte. Są klucze - powiedziała Peggy.
- Gdzie?
- Wiszą na ścianie - wskazała ręką.
Eaton zdjął je z gwoz
dzia.
- Wiesz, które do jakich drzwi służą?
- Tak.
- Trzymaj, będą nam potrzebne - zaczął mówić do niej przez  ty .
Uśmiechnęła się do niego z zaufaniem.
- Uwaga! - szepnął podnosząc sztucer.
Usłyszeli rumor przewracanych sprzętów w sąsiednim pokoju. Ktoś próbował
otworzyć do nich drzwi. Wstrzymali oddechy, serca im załomotały jak młoty. [ Pobierz całość w formacie PDF ]