[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Kimmo Joentaa prawie ich nie słuchał. Myślał o tym, co oznaczałoby, gdyby analogie
między dawnym a obecnym zdarzeniem skończyły się w tym miejscu. Nad tym jeziorem.
W okolicy znajdowało się mnóstwo innych jezior, które musieli przeszukać. Przy czym
ostatecznie Grönholm miaÅ‚ racjÄ™, lecz Joentaa uważaÅ‚ jednoczeÅ›nie, że to absurdalne, by wierzyć,
iż mógł to być żart. Co to za żart? Co to w ogóle miało znaczyć? Czy po trzydziestu trzech latach
powrócił ten sam sprawca, by w tym samym miejscu zrobić dokładnie to samo? A jeśli tak, to co
wstąpiło w tego człowieka?
 Ja&  zaczÄ…Å‚.
 Tak?  zapytaÅ‚ Sundström.
 Ja nie rozumiem tej całej sprawy  stwierdził Kimmo.
 Ha! WinszujÄ™, kolego!  odparÅ‚ Sundström.
Joentaa nie wiedziaÅ‚, co tamten chciaÅ‚ przez to powiedzieć, a Sundström kontynuowaÅ‚:
 Teraz, przyjaciele, potrzebne nam to cholerne ciało dziewczyny.
Grönholm i Joentaa wymienili krótkie spojrzenia.
 A co byÅ› powiedziaÅ‚ na caÅ‚Ä… i zdrowÄ… dziewczynÄ™ dla odmiany?  zapytaÅ‚ Grönholm,
lecz wydawaÅ‚o siÄ™, że Sundström w ogóle nie zauważyÅ‚, iż piÅ‚ do jego wypowiedzi.
Nurkowie zanurzali siÄ™ i wynurzali, jak dotÄ…d niczego nie znalez
li. Sundström
w porozumieniu z Nurmelą już po południu poinformował o wszystkim media. Joentaa uważał,
że było to słuszne postępowanie. Decyzja, by natychmiast przeszukać jezioro, w którym wtedy
znaleziono Pię Lehtinen, również trafiała mu do przekonania, chociaż Kimmo zaczął się
zastanawiać, czy poszukiwanie ciała w jeziorze ma sens, skoro istnieje możliwość, że zaginiona
wciąż żyje i znajduje się w innym miejscu. O ile w ogóle jest jakaś zaginiona.
Dzwonek komórki wyrwał go z zamyślenia.
 Tu Tuomas  powiedział Heinonen.  Znalazłem dziewczynę.
Kimmo poczuł ukłucie w żołądku.
 To bardzo&
  Nie, przepraszam, miałem na myśli& chyba wiem, kim jest  stwierdził Heinonen.
 Ach tak  odparł Kimmo.
 Zadzwonił niejaki Kalevi Vehkasalo i wyjaśnił, że rower pokazany w wiadomościach
należy do jego córki, a ta nie wróciła dziś do domu.
 I był pewien, że to ten rower?
 Tak, dlatego pomyślałem, że to ważne. Pokazano go w zbliżeniu w wiadomościach
i Vehkasalo jest całkowicie pewien, że to rower jego córki, poznał zieloną naklejkę na dzwonku
i mówił, że rower jego córki miał taką samą i że był na niej dosadny napis, mianowicie  Fucking
bitch , i że zawsze chciał zedrzeć tę nalepkę, ale córka mu na to nie pozwalała. A na naklejce
z naszego roweru rzeczywiście jest napis  Fucking bitch .
 Jak się z nim umówiłeś?  zapytał Joentaa.
 Powiedziałem, że zaraz ktoś od nas do niego przyjedzie. Do niego i jego żony, oboje są
w domu. SÄ…dziÅ‚em, że może Sundström to zrobi.
 Pogadam z nim. Daj mi ten adres.
 Sodankylänkatu 12. To jest w Halinen, niedaleko od miejsca znalezienia roweru.
 Dobrze, dzięki. Na razie  odrzekł Joentaa.
PorozmawiaÅ‚ z Sundströmem, który zmrużyÅ‚ oczy, znów zaczÄ…Å‚ siÄ™ koÅ‚ysać w przód i w
tył i powiedział:
 No, wreszcie coÅ› siÄ™ dzieje.
4
Ketola zobaczył rower w polu obok krzyża w póz
nym wydaniu wiadomości.
Wczesnym wieczorem odwiedził go syn, Tapani. Bez zapowiedzi i niespodziewanie, jak
zwykle. Nie odzywał się tygodniami, czasem miesiącami, a potem nagle stawał w drzwiach,
uśmiechał się i patrzył na niego tym spojrzeniem, za którym krył się tajemniczy, pusty lub
wypełniony nie wiadomo czym świat. W każdym razie był to świat, którego Ketola nie rozumiał.
Tapani siedział naprzeciw niego na kanapie i opowiadał o tym, co przeżył lub raczej co
chciałby przeżyć. O spotkaniach z ludz
mi, którzy nie istnieli. Nie mogli istnieć. Mimo że czasem
trudno oddzielić rzeczywistość od fantazji.
Mniej więcej rok wcześniej Tapani został aresztowany w północnej Finlandii, ponieważ
po prostu wyszedł z jakiegoś sklepu z odtwarzaczem DVD pod pachą  najwyraz
niej miał
nadzieję, że kradzież będzie tak zuchwała, że nikt jej nie zauważy. Postępowanie umorzono,
również za sprawą Ketoli, a Tapani znów spędził jakiś czas na oddziale psychiatrycznym. Ketola
odwiedzał go co tydzień, siedzieli w jego pokoju. Tapani opowiadał, a Ketola milczał.
Teraz też tak było. Tapani opowiadał o mężczyznach, którzy poszli do lasu i nigdy
z niego nie wrócili, i podkreślał, że on, Tapani, ostrzegał ich, ale nikt go nie słuchał, nikt nie
traktował poważnie jego słów.
 Ja traktuję cię bardzo poważnie  zapewnił Ketola.
 Tak& ale inni, mam na myśli innych, oni nic nie rozumieją. Chciałbym wody 
powiedział Tapani.
Ketola skinął głową i przyniósł butelkę wody oraz dwie szklanki. Tapani pił łapczywie,
potem odstawił szklankę i stwierdził, że myślał o tym, by w miarę możliwości wkrótce nauczyć
się przerzutów w tył.
 Czego?  zapytał Ketola.
 Przerzutów w tył. Jak w gimnastyce artystycznej  powiedział Tapani.  Mógłbym
wtedy bardzo szybko się przemieszczać, dużo szybciej, niż chodząc. Muszę tylko znalez
ć kogoś,
kto mógłby mnie tego nauczyć.
Ketola napełnił swoją szklankę wodą i dolał także Tapaniemu, a gdy podniósł wzrok,
wydawało mu się, że przez chwilę dostrzegł błysk w oczach syna, a potem Tapani zaśmiał się
i Ketola dołączył do niego.
 Nie mówiłem całkiem serio  powiedział Tapani.
To były najpiękniejsze chwile dla Ketoli, te chwile, w których Tapani przez kilka sekund
był taki jak dawniej. Do tej pory nikomu nie udało się zadowalająco wyjaśnić, co właściwie się
z nim stało. %7ładnemu lekarzowi, żadnemu psychologowi. Ketola sam potrafiłby dojść do tego,
o czym mówili ci ludzie. Narkotyki. Ewidentnie jakaś szalona mieszanka. Na pewno nadmierne
spożycie. To Ketola wiedział od dawna i wiedział też, że tej sprawy nie da się rozwiązać tak
Å‚atwo.
Mniej więcej dziesięć lat wcześniej, wieczorem, przed balem maturalnym Tapani
oświadczył mu i Oonie, że zdał egzaminy jedynie dzięki zażywaniu określonych środków, że [ Pobierz całość w formacie PDF ]