[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ktokolwiek. Wiele sygnałów wskazuje, że jest pan kimś, kto zbiera wiadomości. Jest pan
zatem szpiegiem wojskowym lub kimś w tym rodzaju...
- Doprawdy? - śmiał się Dobrowolski.
- Nosi pan ubranie jak cywil. Nie jak oficer. Zatem jest pan szpiegiem, takim z
powieści, który miewa przygody i lubi je przeżywać. Nie odstrasza pana niebezpieczeństwo.
- A skąd to wiadomo?
- Gdyby pan nie lubił, zapewne zajmowałby się czym innym.
- Słusznie - zgodził się Dobrowolski.
- Jeśli jest pan szpiegiem, był niedawno na Bałkanach, a tam sytuacja jest od dawna
napięta, można wnioskować, że nie uległa poprawie. Niewykluczone zatem, że wkrótce
dojdzie do wojny...
- Pan uważa, że dojdzie do wojny?
- Pan nie?
Pułkownik Dobrowolski uśmiechnął się.
- Być może.
Zgarnął wszystkie papiery do teczki, zamknął ją i zawiązał tasiemki.
- Nikt nie wie, co się wkrótce wydarzy - powiedział z zagadkowym uśmiechem. -
Naprawdę nikt. A już zwłaszcza pan.
***
Pułkownik Dobrowolski, gdy pojawił się po raz drugi, miał na sobie mundur. Pod
pachą trzymał tę samą tekturową teczkę. Surowa mina oficera świadczyła, że sprawa jest
poważna.
- Zechce pan wstać - nakazał, choć Staś Kalinowski czekał na niego w pozycji
stojącej.
Z zachowania oficera domyślił się, że zaszło coś istotnego. Od czasu poprzedniego
spotkania oczekiwał wiadomości co do swojego losu. Nie potrafił odgadnąć, co go czeka, ale
przeczuwał, że nastąpi zmiana. W cichości ducha marzył, że zostanie zesłany daleko w głąb
Rosji. Marzył o tym, ponieważ spodziewał się polepszenia losu. Perspektywa dożywotniego
zesłania, nawet do bardzo odległej guberni, o tysiące wiorst od rodzinnego domu, wydawała
się lepsza niż kilka lat w ciasnym, kamiennym pudełku.
Pułkownik Dobrowolski otworzył teczkę i stojąc przedstawiał jej zawartość.
- Jego Cesarsko-Imperatorska Mość Mikołaj II raczył zainteresować się pańską
sprawą - oświadczył poważnym tonem. I odczytał:
- Z rozkazu Jego Cesarsko-Imperatorskiej Mości wyrok wydany na pana zostaje
zniesiony jako podjęty przy niedostatecznym rozpoznaniu sprawy. Jednocześnie z rozkazu
Jego Cesarsko-Imperatorskiej Mości zostaje pan wcielony do jego armii na czas
odpowiadający poprzedniemu orzeczeniu, to jest na lat dziesięć.
Staś Kalinowski podniósł brwi. Wcielenie do armii? Na dziesięć lat? Więc zapewne
będzie odesłany gdzieś do rot aresztanckich na dalekiej Syberii. Och, nieważne, że daleko.
Nieważne, że tam jest zawsze śnieg i okrutny mróz, ale przecież tam jest powietrze, słońce...
- Powyższy wyrok, zatwierdzony osobiście przez Jego Cesarsko-Imperatorską Mość
Mikołaja II, jest ostateczny i niepodważalny - podkreślił pułkownik Dobrowolski uroczystym
głosem. - %7ładna droga odwoławcza nie jest przewidziana.
Staś Kalinowski zamierzał coś powiedzieć, ale pułkownik nie dopuścił go do głosu.
- Sposób wykonania powyższego został powierzony mnie osobiście - wyjaśnił,
zamykając teczkę. - Czy ma pan jakieś pytania lub prośby? - pułkownik zwrócił się wprost do
więz
nia.
Staś, oszołomiony, skinął głową.
- List - poprosił, z trudem przełykając ślinę. - Chciałbym napisać list do rodziny.
Dobrowolski pokręcił głową.
- To zabronione. Wciąż nie jest pan człowiekiem wolnym.
Po czym skinął na wartownika:
- Odprowadzić.
BEZLUDNA WYSPA
Drzwi celi otworzyły się i strażnik gestem dał znak do wyjścia. W ostatnich
tygodniach zdarzyło się to już po raz trzeci i Staś Kalinowski nawet się nie zdziwił.
Spodziewał się kolejnego przesłuchania.
- Już tu nie wrócisz - oznajmił żołnierz.
Zaskoczony Kalinowski nie zapytał o szczegóły, wiedział, że nie usłyszy odpowiedzi.
Wyszedł na korytarz i stanął twarzą do ściany. Tymczasem drugi żołnierz wszedł do celi, w
koc zebrał wszystkie rzeczy należące do więz
nia. Bez słowa wyniósł je na zewnątrz i wcisnął
pakunek w ręce zaskoczonego Stasia.
Wyglądało, że zabierają go stąd i gdzieś odwożą.
Kalinowski spodziewał się tego od ostatniego spotkania z pułkownikiem
Dobrowolskim i było mu wszystko jedno, w którą stronę każą mu iść. Oddalenie od domu o
dwa czy też o cztery tysiące wiorst nie miało żadnego znaczenia. Z każdego miejsca będzie
bardzo, bardzo daleko do Kalinówki. Zbyt daleko.
Pierwszy strażnik przejechał dłońmi wzdłuż ciała więz
nia, badając, czy nie ma on pod
ubraniem schowanych jakichś niebezpiecznych przedmiotów. Potem popchnął lekko w
ramię, wskazując drogę wzdłuż korytarza. [ Pobierz całość w formacie PDF ]