[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Kiedy Kurpik oznajmił, że nie mają pieniędzy ale gotowi są pracować, żeby odrobić należność, a pan
Michał zastanawiał się nad odpowiedzią, Bunia stała już przy nodze chłopa. Podeszła cicho, wolno, leniwie.
Nikt się nie zorientował, co chce zrobić, a ona powąchała portki i spokojnie, łagodnie nawet, wbiła się
zębami w łydkę Kurpika.
Pan Kalinowski nie zdążył postanowić, czy ma być szczodry, czy pamiętliwy. Kurpik wrzasnął,
skoczył jak oparzony. Pan Michał natychmiast ocenił niebezpieczeństwo.
- Bunia, puść! - nakazał ostro.
Ale suka nie odpowiedziała na wezwanie. Wbiła zęby w mięśnie chłopa i trzymała je zaciśnięte przez
kilka sekund. Kurpik wił się i krzyczał. A z garści wypadły mu monety. Całe trzy ruble, jak potem dokładnie
policzono.
- Puść! - powtórzył pan Michał i ruszył ku schodom werandy, żeby zejść na podwórze.
Bunia usłuchała polecenia, otworzyła pysk i uwolniła nogę. Odeszła na dwa kroki i z politowaniem
spojrzała na swojego właściciela. Wzrok jej łagodnych, spokojnych oczu zdawał się mówić: Czego ty
chcesz, człowieku? Pokazałam ci, że ten tu to zwykły oszust i naciągacz. Po czym dostojnie i powoli wróciła
na swoje miejsce, wyciągnęła łapy i położyła na nich głowę. Było to tak naturalne i tak prawdziwe, że
wszyscy, którzy wiedzieli tę scenę, opowiadali potem, że suka działała jakby we śnie, albo jakby kierowana
niewidzialną ręką, a była to zapewne ręka nieznosząca krętactwa i oszustwa.
Na wrzaski Kurpika zbiegli się zaraz ci, co byli w pobliżu, jedni drugim opowiadali, co się wydarzyło.
Kurpik obalił się na piasek, trzymał pogryzioną nogę w górze i krzyczał.
- I po co było kłamać? - spytał pan Kalinowski. - Prawda zawsze wyjdzie na jaw. Nie takim, to innym
sposobem.
Zszedł z ganku, żeby rzucić okiem na rany Kurpika, a ten nadal u jego stóp wzywał Jezusa i Pannę
Najświętszą.
- Powierzchowne rany - ocenił pan Michał. - Bunia miała jak najlepsze intencje. Chciała tylko
pouczyć. Ale oczywiście trzeba opatrzyć.
Zajęła się tym kucharka Serafina, co to posiadała też inne lekarskie umiejętności - najlepiej w okolicy
stawiała bańki, a podobno umiała też zamówić chorobę. Szczęśliwie dla Kurpika była całkiem trzez
wa.
Na potrzeby czynności lekarskich pani Katarzyna dała klucz do spiżarni, skąd Wacia Potocka
przyniosła butelkę wódki. Serafina zalała ranę alkoholem, próbując uprzednio, czy lekarstwo jest
odpowiednie, po czym zawiązała nogę Kurpika kawałkiem płótna.
- Do wesela się zagoi - pocieszyła.
Kurpik krzyczał wniebogłosy
Pani Katarzyna stała na ganku i z daleka czuwała, by wszystko odbywało się w należytym porządku.
- Rzeczywiście to lekka rana - zauważyła z pewnym zawodem Wacia Potocka. - Jak kiedyś starego
Szymusiuka ugryzł wściekły pies, to go musieli całego w ziemi zakopać, żeby jad wyszedł. Był zupełnie
szalony i nie wiedział, co się z nim dzieje, wszystkich naokoło chciał gryz
ć. To wykopali dziurę, wrzucili go
tam i dawaj zasypywać. Zasypali po szyję, to on się uspokoił. Ale jeden taki, co tam był, znający się na
rzeczy, powiedział, żeby za wcześnie nie odkopywać, bo jad mógł jeszcze nie wyjść. To go zostawili tak na
noc. A jak rano przyszli, to on już skonał całkiem...
Kurpik stanął już na własnych nogach, w tym na jednej grubo obandażowanej, i kuśtykał.
- Jak to może być, żeby na człowieka znienacka napadać - odezwał się hardo do pani Kalinowskiej.
- Do sądu pójdę, żeby sprawiedliwości dochodzić.
Pani Katarzyna zastukała laską.
- Milcz! - nakazała. - To kara za niedobre zachowanie i chęć oszustwa. I tylko ostrzeżenie było.
Następnym razem może się dużo gorzej skończyć.
Pies mądrzejszy od ciebie, Kurpik. Na drugi raz dobrze się zastanów, zanim kogoś oszukasz. Taki z
ciebie oszust nieudolny, jak i nieudolny gospodarz. Pies od ciebie mądrzejszy, od razu cię przejrzał.
Kurpik odszedł, kuśtykając. Pani Katarzyna odebrała od kucharki butelkę, solidnie już opróżnioną, i
kazała Waci ponownie ją zamknąć w szafce.
- No i masz tych swoich kmiotków! - powiedziała do pana Michała. - Tylko patrzą, jak człowieka
oszukać.
Niby cierń tkwiło w niej wspomnienie z lat młodości, gdy chłopi buntowali się przeciwko dworom,
nawet z bronią w ręku, i co jakiś czas wygłaszała w tym zakresie ostrzeżenie.
- Pomoc dla wieśniaków pomocą. Chwalebna to rzecz. Ale trzeba ich trzymać w karbach, bo inaczej
gotowi za równych się zacząć uważać i będą brali naszą uprzejmość za słabość.
W kilka dni o wszystkim wiedziała już dokładnie cała parafia. W niedzielę stosowne do owego
wydarzenia kazanie wygłosił w Zabłudowie ksiądz Miodyński. Napiętnował on uchylanie się od
obowiązków, unikanie nałożonych kar, próby oszukiwania i wyłudzania. Wizja piekła, jaką przedstawił
wiernym tego dnia, była koronkowej roboty. Dużą rolę pełniły tam psy, wymuszające przyznawanie się do
prawdy oraz wymierzające sprawiedliwość w imieniu Pana.
Po nabożeństwie wierni roztrząsali bardzo udane kazanie proboszcza i tym sposobem rozniosła się po
okolicy historia wizyty Kurpika w Kalinówce i zdarzenie z udziałem starej suki. Bunia urosła w oczach [ Pobierz całość w formacie PDF ]