[ Pobierz całość w formacie PDF ]

się rozpaczliwie o żebra. Nie mogę już walczyć  przemknęło mu przez myśl.
Nie pozostawało nic innego, jak szukać bezpiecznego miejsca. Z rej, z
mrocznego masztu spływała na niego ukradkiem cicha groza. Stanął chwiejąc się
na nogach. Co to wszystko znaczy?  zadał sobie pytanie.  Co się dzieje?
Boże! Blaize znów nadchodzi. Treherne nie może mu już stawić czoła. Czuje,
że kolana się pod nim uginają. Posuwał się kulawo w stronę burty skowycząc jak
wilk, który ciągnie do legowiska, żeby zdechnąć. Chciał krzyczeć, błagać o
miłosierdzie, o litość, on, który nigdy nie miał dla nikogo litości. Jak to możliwe,
żeby miał już umrzeć? Jak to możliwe, żeby miał stanąć przed gniewnym
zastępem umarłych?
Blaize chwycił go za gardło. Silne, nieubłagane ręce objęły grubą opaloną
szyję Treherne'a.
Zdobył się na ostatni wysiłek. Cudem porwał się na nogi i zamachnął na
oślep, żeby uderzyć w pochyloną twarz przeciwnika. Ale nie sięgnął. Odzyskał
głos. Urywany, chrapliwy wrzask buchnął w ciemność. Krystyna zatkała uszy.
Burta. Treherne odsunął się dalej na pokład. Nawet w tej ostatecznej chwili
mniej był mu straszny Blaize, niż wzburzone morze. Ale daremnie się trudził.
Blaize pchał go właśnie na burtę. Treherne wpadł na twarde drewno.
Z
mierć i morze! Wiedział od lat, że mu to było sądzone, że zginie od morza.
Coś go uderzyło w twarz. Zatoczył się w tył. Wszystkie gwiazdy niebios
ujrzał nagle przed oczami. Leciał w przepaść...
Blaize przechylony przez burtę, ocierał krew z twarzy i wypatrywał wśród fal
człowieka, którego rzucił do wody. Całe ciało go bolało. W piersiach dziwnie
kłuło. Pomścił Allena i pomścił  Meduzę". Wróg, od którego tyle wycierpiał,
spoczął na wieki w morskiej toni, która tak długo na niego czyhała.
CZ
Z

DWUDZIESTA
Rozdział pierwszy
 Kulik" płynął na północ. Za nim żeglował  San Juan" pod komendą
Haggerty'ego. Mieli zamiar zabrać zdobycz na Degas, gdzie ludzie nie lubią
zadawać natrętnych pytań, i uwiązać miotłę do masztu na znak, że  San Juan"
jest na sprzedaż. Na wszelkie dochodzenia mieli gotową odpowiedz
, że znalez
li
go na morzu bez załogi. Kanakom Treherne'a, z których pięciu zostało przy
życiu, dano do wyboru, że albo będą milczeć, albo zostaną przewiezieni na
wschód na osławioną wyspę Panguan na plantacje wanilii.
Prędko przenieśli swoją lojalność na człowieka, który pokonał groz
nego
Tereherini. Haggerty ofiarował im miejsca wakujące na  Kuliku" po poległych.
Zgodzili się ochoczo. Carroll rzucił im kilka cegiełek tytoniu i kazał wydzielić
po racji marynowanej wołowiny.
Sprawa była rozstrzygnięta. Oba statki wzięły kurs na północ. Blaize pozwolił
się obmyć, okleić plastrami i natrzeć oliwą, po czym usnął kamiennym snem.
Obudził się bardzo cichy i spokojny. Nawet cudna szkatułka Vasariego nie
skłoniła go do mówienia.
Postawili ją w głównej kajucie  Kulika" na stole, umocowanym klamrami do
masztu i podłogi. Carroll zdjął owijaki i promień słońca z iluminatora padł na
Bellerofonta wspinającego konia. Krystyna, pełna podziwu, obracała złote cudo
na wszystkie strony. Blaize, wsparty o wielką skrzynię, nie spuszczał oczu ze
swojej ukochanej.
Teraz gdy Treherne nie żył i walka dobiegła końca, czuli się dziwnie wobec
siebie skrępowani. Unikali nawzajem swoich oczu i nie kwapili się do rozmowy.
Początkowo radość z dopełnionej zemsty pochłaniała ich całkowicie. Ale gdy
życie na pokładzie unormowało się, przypomnieli sobie to, co między nimi
zaszło na Takunai. Blaize, co spojrzał na Krystynę, myślał, że już ją przecież
miał w ramionach. Chyba nie zapomniała, że dała mu nadzieję na chwilę
przedtem, nim Treherne ze swoimi Kanakami zburzył groz
nym zgiełkiem
czarodziejską leśną ciszę?
Krystyna wyprostowała się z lekkim westchnieniem. Zrzuciła szkarłatne
jedwabie i miała na sobie jak zwykle spodnie i fałdzisty żakiet. Blaize'owi
wydawało się, gdy ją znów zobaczył w tym ubiorze, że spotkał dawno nie
widzianego przyjaciela. Niebieski kolor bluzy sprawiał, że oczy jej wydawały się
głębokie i błękitne. Męski koszulowy krój kołnierza uwydatniał miękkie kobiece
zarysy szyi. Wdzięk postaci przebijał w każdym ruchu.
 To Pegaz  mówiła.  Wiesz o Pegazie? Patrz, tu na wieku.
Widząc po drżących rękach, że jest zdenerwowana, zapytał zupełnie mimo
woli:
 Co ci jest?
 Nic.
Ale głos jej drżał; to mu dodało odwagi:
 Krystyno.
 Słucham? [ Pobierz całość w formacie PDF ]