[ Pobierz całość w formacie PDF ]

przez wiele dni.
Ostatnią wreszcie z poważniejszych chorób, które w planowanej wojnie bakteriologicznej miały
odegrać ważną rolę, był pomór bydła (inaczej księgosusz). Jest to ciężka choroba krów wywołana przez wirusy,
rozmnażające się we krwi i narządach wewnętrznych zwierzęcia. Wirusy mogą tak rozmnożyć się we krwi, że
zagęszczenie ich dojdzie do stanu, w którym nawet jeśli krew rozcieńczyć w stosunku 1:25 000, to roztwór
będzie jeszcze zawierał dość wirusów do spowodowania choroby.
Zakażone zwierzęta chorują długo, a śmiertelność dochodzi do 75%. Wirusy tej choroby nie atakują
człowieka.
Bakteriolodzy i weterynarze jednostki nr 100 nie poprzestawali na tych kilku chorobach. Badali
również możliwości zastosowania innych zakaz
nych chorób zwierzęcych, usiłowali wyhodować szczególnie
złośliwe, nie spotykane dotąd bakterie, riketsje i wirusy.
Podobnie jak w jednostce nr 731, pracę zorganizowano na wielką skalę, a więc w odpowiednich
pomieszczeniach, przy zastosowaniu taśm bieżących, nowoczesnych chłodni, automatycznych cieplarek itp.
Była to zatem również prawdziwa fabryka śmierci, z tą jednak różnicą, że nastawiona głównie na niszczenie
zwierząt.
Badano tam także zarazki roślin  bakterie i wirusy powodujące choroby ziemniaków, żyta, pszenicy,
ryżu, kapusty, pomidorów, szukano najlepszych sposobów hodowli zarazków, a także zakażenia nimi pól
uprawnych.
Nie wystarczyło oczywiście prowadzić badania w samych laboratoriach, trzeba było przeprowadzać
doświadczenia.
Latem 1942r. Na tereny graniczące ze Związkiem Radzieckim wyruszyła ekspedycja pod kierunkiem
pracownika naukowego, doktora Ida Kiochi, wioząca na samochodach ciężarowych nie tylko sprzęt
kwaterunkowy dla ludzi, lecz również kompletne laboratorium do badań w terenie. Szło o to, aby dokładnie
zbadać, jak w określonych warunkach klimatycznych można sztucznie wywoływać choroby i epidemie wśród
zwierząt domowych. Przystąpiono więc do zbadania drogi, jaką odbywają zarazki różnych chorób zwierzęcych,
zanim dostaną się do organizmu zwierzęcia, oraz do sposobów zarażania zwierząt.
- Musimy zbadać, w jakim stopniu uda się użyć wody do przenoszenia nosacizny i wąglika  mówił
dr Ida do swego najbliższego współpracownika, dr Ikodu.  Gdyby bakterie czy ich zarodniki można było po
prostu wrzucić do rzeki, tak aby w promieniu 100 kilometrów wywołały chorobę zwierząt, nie mielibyśmy
problemu. Ale niestety, sprawa, jak pan wie, jest znacznie trudniejsza. A może umieścić większą ilość bakterii
czy zarodników w jakimś zbiorniku, który by po pewnym czasie przebywania w wodzie pękł? Trzeba pomyśleć
o jakimś urządzeniu, które po pewnym czasie, na przykład pięciu dni, mogłoby spowodować lekki wybuch i
rozbić szkło. Wtedy zarazki w dużej ilości wytworzyłyby ognisko epidemii.
- Oczywiści rzeka jest wygodną drogą do przeniesienia takich ładunków na teren wroga  kontynuował
dr Ida.  Naszym celem będzie, i to zapewne w niedługim czasie, zakażenie terenów rosyjskich. Jak tego
dokonać, jakie sposoby i środki zastosować  oto właśnie problem, który musimy rozstrzygnąć. W każdym razie
wydaje mi się, że powinniśmy skupić uwagę na dwóch chorobach: wągliku i nosaciz
nie. Jeżeli chodzi o metody
przenoszenia zarazków na teren wroga, myślę, iż najlepsze wyniki da dywersja, a poza tym zakażenie z
samolotów. Jak pan widzi, pracy przed nami dużo.
Praca ekspedycji przyniosła obfity plon naukowy, chociaż efekty zakażenia okazały się nie najlepsze.
Japończycy przekonali się, że spowodowanie epidemii wśród zwierząt to sprawa znacznie trudniejsza niż
rozszerzenie zarazy wśród ludzi.
Kilkakrotnie naukowcy grupy dr Ikodu wlewali do rzeki i jeziora po kilka litrów bulionu, w którym
roiło się od bakterii wąglika lub nosacizny, licząc na to, że zarazki powędrują z prądem wody na północ i tam
spowodują epidemie na terenie Związku Radzieckiego. W szczególności terenem tej akcji było duże jezioro
Chanka, którego minimalna część znajdowała się po stronie mandżurskiej, znacznie zaś większa  po stronie
radzieckiej. Zakażono również rzekę Ussur, łączącą jezioro Chanka z rzeką Amurem, która od miejsca przyjęcia
wód Ussuru płynie już całkowicie na terytorium Związku Radzieckiego.
Wszystkie te próby jednak zawodziły.
Nie zmniejszyło to wszakże tempa prac w jednostce nr 100. Japończycy  rozumiejąc, że zakażenie
terenów nieprzyjacielskich ostrymi chorobami zwierzęcymi na drodze dywersji lądowej może przynieść
wrogowi tylko stosunkowo niewielkie szkody  zaczęli rozważać projekty użycia samolotów do masowego
rozsiewania zarazków daleko na tyłach wojsk nieprzyjacielskich.
W tym czasie inny oddział jednostki nr 100 prowadził doświadczenia nad zakażaniem ludzi chorobami
zwierzęcymi.
Z
miertelny zastrzyk
Władimir Iwanow był kolejarzem na stacji Worszyłow w pobliżu Władywostoka. Pracował na kolei już
30 lat, miał dorosłe dzieci, a nawet jednego wnuka. Czekała go spokojna starość, którą zamierzał spędzić w
małym drewnianym domku na przedmieściu, w otoczeniu rodziny.
Tego lata postanowił wykorzystać urlop inaczej niż dotychczas, nie z żoną, nie w domu, lecz za granicą.
Jego starsza córka, Nadia, od dziesięciu lata mieszkała z mężem w Charbinie, na terenie Mandżurii, znajdującej
się obecnie pod okupacją japońską, i od dłuższego już czasu nie dawał znaku życia. Iwanow nie widział jej
jeszcze, odkąd wyjechała, postanowił więc zaryzykować podróż, aby zobaczyć ją znowu, zwłaszcza że obawiał
się, czy nie zdarzyło się coś złego.
Wprawdzie dochodziły do niego wieści, że w Mandżurii panuje terror, że ludzie giną bez wieści, ale
Iwanow nie przypuszczał, żeby jemu, obywatelowi radzieckiemu, mogło coś grozić.
Niestety, przeliczył się.
Gdy po kilku godzinach jazdy pociągiem znalazł się w Charbinie i zgodnie z przepisami zameldował
swoje przybycie na posterunku kolejowym żandarmerii, komendant posterunku zatrzymał jego paszport.
- Wasz paszport jest fałszywy  oświadczył  i wobec tego jesteście zatrzymani.
Następnie Iwanow słyszał, jak Japończyk telefonuje do innej placówki żandarmerii i mówi o
zatrzymaniu podejrzanego Rosjanina, który przybył z Woroszyłowa, prawdopodobnie szpiega.
Tak nastąpiła w życiu Iwanowa gwałtowna zmiana i koniec, którego stary kolejarz nie przewidywał w
najbardziej pesymistycznych rozważaniach.
Nie pomogły żadne tłumaczenia, żadne próby odwoływania się do wyższych władz japońskich czy
prośby o skontaktowanie z konsulem radzieckim. Japończycy uparci twierdzili, że Iwanow jest groz
nym
szpiegiem. Po kilku dniach bezowocnych przesłuchań zastosowano wobec niego tortury dla wymuszenia zeznań.
Iwanow wyszedł z nich pół żywy z osłabienia, bólu i ciężkich dolegliwości żołądkowych, spowodowanych
pompowaniem w niego ogromnej ilości wody.
Urzędnik śledczy zdenerwował się wreszcie i przekazał więz
nia z powrotem żandarmerii, wypisując na
marginesie listu słowa  Tokui atsukai , które w konsekwencji oznaczały śmierć.
W nocy przywieziono Iwanowa do jednostki nr 100, gdzie w więziennej celi zastał on trzech innych
towarzyszy niedoli: jednego Rosjanina i dwóch Chińczyków. Każdy z nich miał na nogach ciężkie kajdany.
Nie umieli oni nic konkretnego powiedzieć, sami dostali się tutaj parę czy kilka dni przedtem. Byli poza [ Pobierz całość w formacie PDF ]