[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wyczerpania sił witalnych biesiadników. A Grecy są narodem nadzwyczaj
witalnym.
Efi była ju\
na niejednym weselu, co innego jednak, kiedy samą się jest
panną młodą i przez cały ten tydzień pozostaje się w centrum uwagi, słyszy się
nieustające komplementy na temat olśniewającej urody, po czym, naturalnie,
staje się celem trzech symbolicznych splunięć chroniących od uroku. Gdy trzeba
pozwolić, by traktowano cię jak księ\
niczkę i niczego, broń Bo\
e! nie dotykać,
bo mo\
na złamać sobie paznokietek. I tak dalej, i tak dalej.
Wszyscy dosłownie zmiatali pył sprzed jej stóp, nawet ojciec zamknął
cukiernię na weekend. Zrobił coś, co robił tylko w Bo\
e Narodzenie, chocia\

wtedy te\
realizował jakieś wa\
ne zamówienia swoich najlepszych klientów
albo członków rodziny.
Teraz ojca nie było, udał się bowiem do domu rodziców pana młodego,
gdzie zgromadzili się wszyscy mę\
czyz
ni i świętowali na swój własny, męski
sposób.
Gdzieś koło dziesiątej rozdzwonił się telefon. Co chwilę meldował się
ktoś z rodziny lub ze znajomych, z bliska i z daleka, pragnąc zło\
yć młodej
parze najserdeczniejsze \
yczenia. Kiedy matka po raz kolejny podjęła
słuchawkę, Efi zauwa\
yła, \
e ma minę bardzo niewyraz
ną, jakby ten ktoś, kto
dzwonił, wcale nie \
yczył szczęścia, tylko wręcz przeciwnie, bo Penelope
zbladła.
 Nie rozumiem  powiedziała z wyjątkowo mocnym, jak na nią, greckim
akcentem.  Czy mógłby pan powtórzyć?
Kilka osób, zorientowawszy się, \
e dzieje się coś niedobrego, zaczęło
machać na innych, nakazując ciszę. Wystraszona Efi podeszła do matki i
poło\
yła dłoń na jej ramieniu.
Penelope trzęsącymi się rękami powoli odło\
yła słuchawkę.
 Efi! Twój dziadek został aresztowany.
śadne prośby i błagania nie poskutkowały. Zarówno dom rodziców Efi,
jak i Nicka kompletnie opustoszał, wszyscy bowiem jak jeden mą\
stawili się
przed jednym z posterunków policji miasta Detroit. Efi miała na sobie koszulę z
denimu i d\
insy, pod spodem koszulę nocną. Najmłodsza siostra Jenny nie
zadała sobie a\
tyle trudu, przyszła bowiem w pi\
amie, na którą narzuciła bluzę
z kapturem. Biorąc pod uwagę aktualną modę, wcale nie wyglądała dziwacznie.
 Stary dureń!  mamrotała gniewnie matka, kiedy razem z Efi, ustawione
przed biurkiem od frontu, potulnie czekały na policjanta, który wcią\
był zajęty
papierkową robotę, oczywiście związaną z dziadkiem. A za nimi przez drzwi
wlewał się tłum, czyli wszyscy weselni goście.
 Proszę nie wchodzić! Proszę wyjść!  wołała policjantka, usiłując
powstrzymać napór krewnych.  Kto nie jest bezpośrednio związany ze sprawą,
niech czeka na ulicy.
 Ale my wszyscy jesteśmy związani!  oświadczyła stanowczym głosem
jedna z ciotek.  Bezpośrednio!
Na policjantkę wcale to nie zadziałało. Wołała coraz głośniej i groz
niej,
dodatkowo potrząsając kajdankami.
 Powtarzam! Kogo ta sprawa nie dotyczy bezpośrednio, ma stąd wyjść!
Natychmiast!
Wyraz
nie dawała do zrozumienia, \
e jeszcze chwila i całe towarzystwo
ulokowane zostanie w celach. Ciotki i kuzynki Efi, jak stado rozgniewanych
kur, wycofały się na zewnątrz, za nimi podą\
yli mę\
czyz
ni. Przed biurkiem
pozostała jednak spora grupka osób, a mianowicie rodzice Efi i ich cztery córki,
Nick i jego rodzice. Na szczęście policjantka zmierzyła ich tylko wzrokiem,
westchnęła i wróciwszy do swojego biurka, zajęła się robotą.
Po chwili do frontowego biurka podszedł policjant.
 Został aresztowany za powa\
ną kradzie\
 poinformował.
Matka Efi bezradnie potrząsnęła głową.
 Bo\
e... jaką kradzie\
? Czy mo\
e pan wyjaśnić to dokładniej?
 Dokładniej, proszę pani, to staranował swoim samochodem okno
wystawowe pobliskiego sklepu z meblami i ukradł du\
y stół. Ciągnął go na kocu
za samochodem, póki nie zatrzymał go nasz patrol.
Stół do pokoju jadalnego, prezent ślubny dla ukochanej wnuczki...
Efi na chwilę przymknęła oczy, łudząc się, \
e w ten sposób odpędzi od
siebie ten koszmar.
Gregoris, jej ojciec, rozejrzał się dookoła.
 A gdzie jest Gus?
Wszyscy pozostali te\
rozejrzeli się dookoła, jakby w ten sposób mogli
zmaterializować najlepszego przyjaciela dziadka, właściciela rzeczonego sklepu
z meblami.
 Pójdę po niego  zaofiarował się Nick, za co w nagrodę otrzymał od Efi
pełne wdzięczności spojrzenie.
Kiedy narzeczony wyszedł, zwróciła się do policjanta:
 Jak mo\
emy dziadka stąd wydostać?
 Na szczęście mamy dzień. Pani dziadek stanął ju\
przed sądem.
Policjant wymienił wysokość kaucji. Matka Efi krzyknęła cicho, ojciec
zaś wyjął ksią\
eczkę czekową.
 Pan wybaczy  powiedział policjant.  Nie przyjmujemy czeków od
osób prywatnych. Z wiadomych powodów, pan rozumie. Mogę przyjąć tylko
gotówkę albo czek bankowy.
 Z wiadomych powodów, tak?  powtórzył ostrym głosem ojciec.  To
znaczy jakich konkretnie?
Policjant wyraz
nie unikał jego spojrzenia, milcząc przy tym wymownie.
 Obawia się pan, \
e nie mam na koncie takiej sumy?  ciągnął gniewnie
ojciec.  Uwa\
a mnie pan za oszusta?
Efi dotknęła ramienia ojca.
 Tato, a mo\
e Diana poleci i podejmie pieniądze? Tu zaraz za rogiem
jest filia naszego banku.
Pół godziny póz
niej wszyscy opuszczali posterunek policji, razem z
dziadkiem rzecz jasna, któremu usta się nie zamykały.
 Przeklęty złodziej! Przecie\
to on jest złodziejem, a mnie zabrali do
aresztu!
 Papou, przecie\
to ty rozbiłeś okno wystawowe w jego sklepie i
zabrałeś stamtąd stół!
Efi bez \
adnego trudu  co w gruncie rzeczy było trochę dziwne  mogła
sobie wyobrazić dziadka w tej właśnie sytuacji. Jak jedzie swoim starym
lincolnem, powolutku, nie więcej ni\
trzydzieści na godzinę, \
eby nie uszkodzić
ślubnego prezentu dla ukochanej wnuczki, a z maski samochodu sypią się na
asfalt resztki zbitej szyby z okna wystawowego w sklepie Gusa...
Pod posterunek zajechał Nick. Wysiadł pierwszy, za nim Gus.
 Ty draniu!  ryknął dziadek i rzucił się do byłego przyjaciela z
pięściami.
 Sam jesteś drań!  ryknął Gus.  To skandal, \
e ciebie wypuścili!
Powinni cię zamknąć na dobre. Stanowisz zagro\
enie dla społeczeństwa!
Obie rodziny próbowały nie dopuścić do siebie rozjuszonych staruszków,
tym bardziej \
e policjanci, którzy właśnie wyszli z posterunku, wyraz
nie
zwolnili krok, jakby się zastanawiali, czy nie interweniować.
 Uspokójcie się!  krzyknęła Efi.  Zachowujecie się jak dzieci!
 Dzieci!  sapnął gniewnie Gus.  A kim ty jesteś, \
e wolno ci mnie
obra\
ać? Wy wszyscy macie to we krwi, ten kompletny brak szacunku, tę
bezczelność!
 Nie odzywaj się do mojej wnuczki takim tonem, ty stary capie!
Efi wbiła wzrok w dziadka.
 Masz rację, dziadku. Jestem twoją wnuczką. Wnuczką, która jutro
wychodzi za mą\
, a ty ten tak wa\
ny dzień zepsułeś swoją głupotą.
Dziadek lekko się zakłopotał, Gus natomiast prychnął, a potem stwierdził:
 Stary głupiec! Wszystko dlatego, \
e nie chciało mu się zapłacić tyle, ile
ten stół naprawdę jest wart!
 Ile jest wart?!  W dziadku znów się zagotowało.  Chyba \
artujesz!
Trzy razy podbijałeś cenę, bo wiedziałeś, \
e mi na tym stole zale\
y! Chcę kupić
go dla mojej wnuczki, która nosi imię mojej zmarłej \
ony, Panie świeć nad jej
duszą.
 Nie tylko ty byłeś nim zainteresowany!
 Ale tylko ja od dwudziestu lat jestem twoim najlepszym przyjacielem!
Od dwudziestu lat piję z tobą wino, twoje dzieci traktuję jak swoje, to ja
pomogłem ci przepchnąć twojego syna przez college. I taka spotyka mnie za to
wdzięczność?!
 A co z moim sklepem?! Czy zdajesz sobie sprawę, ile będzie
kosztowało naprawienie szkód? Nie chodzi tylko o okno! Durniu, zniszczyłeś
wszystko, co było na wystawie! [ Pobierz całość w formacie PDF ]