[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pyrrusanin umiał podejmować tylko szybkie decyzje. Zatrzymał się i spojrzał Jasonowi w
oczy.
- Nie mówię, że mnie przekonałeś, ale nie mam gotowej odpowiedzi na twoje wywody.
Więc zanim ją znajdę, będziemy działać tak, jak gdyby były słuszne. Co zatem zamierzasz
zrobić, co możesz zrobić?
Jason zaczął wyliczać na palcach:
- Po pierwsze, potrzebuję dobrze chronionego miejsca, w którym mógłbym mieszkać i
pracować. %7łebym zamiast marnować całą energię na ochronę życia, mógł się poświęcić
badaniom.
 Po drugie, potrzeba mi kogoś do pomocy... a zarazem do ochrony osobistej. I to, błagam,
kogoś, kto miałby większy zakres zainteresowań niż mój obecny strażnik. Proponuję Metę
jako najbardziej nadającą się do tego zadania.
- Metę? - Kerk zdziwił się. - Ona jest pilotem międzyplanetarnym i operatorem ekranu
obronnego, jakiż z niej może być pożytek w podobnym przedsięwzięciu?
- Ogromny. Zna inne światy i potrafi spojrzeć na te sprawy od innej strony. I z pewnością
wie o planecie tyle, ile każdy wykształcony człowiek, a więc potrafi odpowiedzieć na
wszystkie moje pytania. - Jason uśmiechnął się. - A poza tym jest ładna i lubię jej
towarzystwo.
Kerk chrząknął.
- Właśnie się zastanawiałem, czy się zdobędziesz na to, żeby wymienić ten ostatni powód.
Pozostałe powody są jednak rozsądne, nie będę więc się z tobą spierał. Postaram się o
zastępstwo dla niej i każę ją tu przysłać. Mamy mnóstwo zamykanych hermetycznie
budynków, które możesz wykorzystać.
Porozmawiawszy z jednym z asystentów z przyległego biura, Kerk odbył kilka rozmów
przez videofon. Wydano szybko odpowiednie polecenia. Jason obserwował to wszystko z
zainteresowaniem.
- Wybacz, że pytam - rzekł w końcu. - Ale czy ty jesteś dyktatorem tej planety? Wystarczy,
żebyś skinął palcem, a wszyscy są gotowi na twoje rozkazy.
- Tak to wygląda - przyznał Kerk. - Ale to tylko złudzenie. Nikt nie ma całkowitej władzy
na Pyrrusie, nie ma też tutaj nic takiego, co by przypominało system demokratyczny.
Ostatecznie, liczba naszej ludności wynosi mniej więcej tyle, ile liczy dywizja. Każdy robi to,
do czego się najbardziej nadaje. Rodzaje działalności podlegają różnym departamentom, na
czele których stoją najbardziej kwalifikujące się do tego osoby. Ja kieruję Koordynacją i
Zaopatrzeniem, co stanowi chyba najluz
niej sprecyzowaną kategorię. Wypełniamy luki
pomiędzy departamentami i zajmujemy się dostawami spoza planety.
W tej chwili weszła Meta i zwróciła się do Kerka. Zignorowała całkowicie obecność Jasona.
- Zwolniono mnie i kazano przyjść tutaj - powiedziała. Co się stało? Jakaś zmiana w
rozkładzie lotów?
- Możesz to i tak nazwać - odparł Kerk. - Od tej chwili jesteś zwolniona ze wszystkich
swoich dotychczasowych obowiązków i przeniesiona do nowego departamentu - Badań
Naukowych. Ten oto człowiek o znękanym wyglądzie jest twoim szefem.
- To już jest jakieś poczucie humoru - rzekł Jason. - Jedyne zrodzone na Pyrrusie. Gratuluję,
bo to znaczy, że jeszcze nie wszystkie nadzieje są stracone.
Meta spoglądała to na Kerka, to na Jasona.
- Nie rozumiem. Nie mogę uwierzyć. Nowy departament... po co? - Była zdenerwowana i
poirytowana.
 - Przepraszam cię - powiedział Kerk. - Nie chciałem robić ci przykrości! Myślałem, że
przyjmiesz to spokojniej. To prawda, co powiedziałem. Jason znalazł metodę, a raczej może
znalez
ć metodę, która miałaby ogromną wartość dla Pyrrusa. Pomożesz mu?
Meta odzyskała zimną krew.
- Czy muszę? - zapytała nieco rozdrażniona. - Czy to rozkaz? Wiesz, że mam robotę. Na
pewno zdajesz sobie sprawę, że jest ona ważniejsza od tego, co ktoś spoza planety może sobie
wyobrażać. On nie potrafi naprawdę zrozumieć...
- Tak. To rozkaz. - Głos Kerka zabrzmiał znowu oschle. Meta zaczerwieniła się słysząc ten
ton.
- Może ja to wytłumaczę - wtrącił się Jason. - Ostatecznie to mój pomysł. Ale najpierw
chciałbym się o coś prosić. Czy możesz wyjąć z pistoletu magazynek i oddać go Kerkowi?
Na twarzy Mety pojawił się lęk, ale Kerk przytaknął z powagą. - Tylko na parę chwil, Meto.
Ja mam swój pistolet, więc będziesz bezpieczna. Myślę, że wiem, co zamierza Jason, i sądząc
z własnego doświadczenia uważam, że ma rację.
Meta niechętnie oddała mu magazynek i wyjęła nabój z komory pistoletu. Dopiero wtedy
Jason zaczął wyjaśniać:
- Mam pewną teorię odnośnie życia na Pyrrusie i boję się, że tłumacząc ją będę musiał
rozwiać twoje niektóre złudzenia. A więc po pierwsze musisz uznać fakt, że powoli
przegrywacie wojnę i z czasem ulegniecie zagładzie...
Nim zdążył ukończyć zdanie, Meta szarpała jak szalona za cyngiel pistoletu wymierzonego
między jego oczy. Jej twarz wyrażała nienawiść i odrazę. Nie mogła słuchać spokojnie tego,
co mówił Jason. %7łe ta wojna, której wszyscy Pyrrusanie poświęcili swoje życie, była już
stracona.
Kerk wziął ją za ramiona i posadził na swoim krześle, aby zapobiec czemuś gorszemu.
Upłynęło trochę czasu, zanim zdołała się dostatecznie opanować, by móc dalej słuchać
Jasona. Niełatwo znieść takie obrócenie wniwecz wszystkich życiowych przekonań. Tylko
jako taka znajomość innych światów sprawiła, że Meta mogła w ogóle słuchać.
Nawet kiedy skończył mówić o tym, o czym rozmawiali z Kerkiem, oczy Mety wciąż
patrzyły niedowierzająco. Siedziała pełna napięcia, wparta mocno w dłonie Kerka, jakby to
jedynie one wstrzymywały ją przed rzuceniem się na Jasona. [ Pobierz całość w formacie PDF ]