[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Nastąpiła chwila milczenia. Alison zastanawiała się nad tym, co usłyszała, po
czym głośno westchnęła.
– No proszę. A więc, co się właściwie stało?
– Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia – odparł Horatio. – Ale byłem na miejscu
przestępstwa i jedną rzecz mogę stwierdzić z całą stanowczością: nie popełniono
żadnego błęd w czasie zbierania i opracowywania dowodów.
– Jaka szkoda, ale myślę, że utrata odcisków palców w świetle wszystkich
pozostałych dowodów nie jest jeszcze najgorszą rzeczą, jaka mogłaby się
wydarzyć.
– Nie będę manipulował dowodami, Alison.
– Oczywiście, że nie. Ale jeśli nasz przyjaciel Pathan wywinął taki numer, z całą
pewnością zdaje sobie sprawę ze znaczenia, jakie ma ta sytuacja z odciskami
palców, i zapewne nie zawaha się jej użyć w obliczu sądu. A jeżeli nie uda nam się
dowieść, że zostały sfałszowane, to tak jakby nie było całej sprawy. Właściwie jest
nawet jeszcze gorzej – odciski palców dowodzą, że Pathan jest niewinny. I mimo
że cała ta historia jest wielce nieprawdopodobna, muszę wziąć to pod uwagę.
– On nie jest niewinny – powiedział Horatio. – Rozmawiałem z człowiekiem,
którego zaatakował, ale najwidoczniej zrobiłem to zbyt późno. Ofiara odmówiła
złożenia zeznań, twierdząc, że nic nie pamięta. Ktoś mnie uprzedził, Alison, ten
,
u
gość trząsł się ze strachu.
– Czyli ofiara też nam nie pomoże? Horatio, nie mogę w takiej
sytuacji
przedłożyć tego sędziemu. Sprawa zostanie zamknięta, a gość wytoczy nam sprawę
cywilną o bezpodstawne aresztowanie. Niestety, to raczej nie wpłynie dobrze na
karierę zawodową żadnego z nas.
– Wiem, wiem. Ale jego historia szyta jest grubymi nićmi. Mamy zapis z
kamery, być może będziemy mieli też krew z tej chusty...
–To za mało, Horatio. Jeżeli nie zostanie pozytywnie zidentyfikowany, cała ta
sprawa z odciskami palców tworzy bardzo poważny argument świadczący na jego
korzyść. Lepiej go wypuść.
Horatio zamilkł.
– Jesteś tam? – zapytała Alison.
– Tak – powiedział cicho Horatio. – Wesołych świąt – rzucił w słuchawkę i
rozłączył się.
W podziemnym garażu laboratorium kryminalnego De ko badał uważnie
aluminiowy skif. Do eksplozji doszło w okolicach rufy, a wygięcia metalu
wskazywały na to, że bomba w chwili detonacji znajdowała się wewnątrz łodzi.
Delko zdrapał próbki ze zwęglonych krawędzi wyrwanej dziury. Przypuszczalnie
były one identyczne z tymi, które pobrano z ciała ofiary, ale w takich sytuacjach
zawsze warto było się upewnić. Podobnie jak w przypadku pierwszej bomby, tak i
teraz nie było śladów, jakie zostawiłby szrapnel.
Stopień skomplikowania budowy bomby stanowiłby swego rodzaju informację
dla Delko na temat osoby, którą ją wykonała. Najprostszą do wykonania bombą
była bomba rurowa. Aby ją zrobić, wystarczyło przesypać czarny proch z kilku
nabojów do rury, którą następnie należało zalakować i dodać zapalnik. Kiedy
następowało zapalenie prochu, wydzielały się spore ilości gazu, który sprężał się
wewnątrz rury. Trwało to ułamek sekundy po czym ścianki rury ulegały roze-
waniu, a sprężony gaz rozszerzał się generując falę uderzeniową o prędkości
wynoszącej blisko siedem tysięcy mil na godzinę. Bomba z czarnego prochu była
klasyfikowana jako materiał wybuchowy o niskiej sile rażenia. Była wrażliwa na
temperaturę i wstrząsy, przez co transport oraz przechowywanie jej wiązało się z
pewnym niebezpieczeństwem; nie wymagała jednak spłonki i praktycznie każdy
mógł ją wykonać.
Materiały wybuchowe kruszące – jak dynamit, pentryt czy cyklonit – potrafiły
generować falę uderzeniową o prędkości wynoszącej blisko siedem tysięcy metrów
na sekundę. Były one trudniejsze do zdobycia i wymagały do zdetonowania
spłonki, ale za to obchodzenie się z nimi nie nastręczało wielkich trudności.
De ko był zdania, że w tym przypadku nie zastosowano żadnego z powyższych
materiałów wybuchowych. Zniszczenia, z jakimi miał do czynienia, nie były dość
l
,
r
,
l
duże.
Analiza chemiczna dostarczy mu odpowiednich informacji na ten temat. W tej
chwili był bardziej zainteresowany sposobem odpalenia bomby. Niemal wszyscy
zamachowcy podkładający bomby używali własnych rozwiązań, którym byli
wierni. Stanowiły one rodzaj ich podpisu.
Niestety po eksplozji, która zatopiła łódź, na bagnach pozostało niewiele
aktywatora. Musiał skoncentrować się na fragmentach, które Alexx wydobyła z
martwego ciała.
Przede wszystkim jednak skoncentrował się na tym, aby odnaleźć na łodzi
numery identyfikacyjne. Aluminiowa łódź została gdzieś wyprodukowana, a więc
musiały się na niej znajdować numery seryjne.
Znalazł je wybite na okrężnicy, tuż obok dulki do wiosła. Brakowało wprawdzie
nazwy producenta, a e widniał tam jakiś numer.
Wygląda na to, że będę musiał zerknąć do morskiej bazy danych. Zawsze to
jakiś trop...
Kiedy Abdus Sattar Pathan wyszedł przez frontowe drzwi aresztu śledczego
Miami–Dade, spotkał czekającego na niego Horatia.
–Panie Pathan – odezwał się chłodno Horatio.
–Poruczniku Caine. – Pathan trzymał przerzucony przez jedno ramię płaszcz. –
Przyszedł mnie pan przeprosić?
Uśmiech Horatia stanowił wystarczającą odpowiedź na to pytanie.
– Raczej nie. Przyszedłem, żeby powiedzieć, że to jeszcze nie koniec
–Miło mi to słyszeć. Kimkolwiek był ten, kto mnie zaatakował – oraz kto
zaatakował tego biednego sprzedawcę – z pewnością powinien trafić przed oblicze
wymiaru sprawiedliwości.
– Trudno mi się z panem nie zgodzić. W tej chwili zapewne syci się poczuciem
własnej przebiegłości, ale to nie potrwa długo.
– Nie?
– Nie. Widzi pan, miałem już do czynienia z takimi jak on. Myśli, że ma to już
za sobą. Świadek nie złożył zeznań, dowody okazały się zbyt słabe, poza tym
przecież nikt nie zginął, prawda? Teraz wystarczy tylko zniknąć, a całe to
zamieszanie szybko ucichnie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]