[ Pobierz całość w formacie PDF ]

że tak umniejsza i banalizuje bliskość, jakiej doświadczyli.
- Dla mnie to było coś więcej niż seks - rzekł Brock, powoli wymawiając
słowa. - Kochaliśmy się. Całą noc.
Elana poczuła nagłą suchość w gardle. Nie, on nie mówi poważnie. Na
pewno nie to ma na myśli. Teraz Brock patrzył na nią z gniewem.
- Słyszałaś, co powiedziałem? My się kochaliśmy. Uprawialiśmy miłość.
Kocham cię. Razem z twoimi bliznami. Kocham.
Kocha ją? Nie, nie wierzy mu. On nie może mówić poważnie.
- Nie wiesz, co mówisz.
- Wiem. Kocham cię - powtórzył i podszedł odrobinę bliżej. Elana cofnęła
się instynktownie. - Proszę, zostań. Porozmawiaj ze mną.
Jak on może ją kochać? Mówi tak, bo niczego nie rozumie. Nie zna tej
ciemności, w jakiej była tak długo pogrążona.
- Już rozmawialiśmy - zaprotestowała. Nagle ogarnęło ją zmęczenie. -
Rozmowa niczego nie zmieni. Mówisz mi to wszystko, bo masz wyrzuty sumie-
nia. Bo uważasz, że jesteś odpowiedzialny za moje blizny. Nie jesteś. Jak mam
cię przekonać?
- Na przykład zostając. Mogłabyś pozwolić się objąć.
Z tymi słowami wyciągnął do niej ramiona.
Elana zrobiła unik i potrząsnęła głową. Gdyby jej dotknął, poddałaby się.
- Posłuchaj. Nie bierz tego do ciebie. Po prostu potrzebuję pobyć w
samotności. Potrzebuję czasu.
R
L
T
- Jak mam nie brać tego do siebie? Mówię ci, że cię kocham, a ty mi odpo-
wiadasz, żebym nie brał tego do siebie? - Po raz pierwszy w jego głosie
zabrzmiała nuta irytacji. - Jeśli odejdziesz, wezmę to bardzo do siebie!
Wbrew woli dotknęła go do żywego. Przypomniało jej się pytanie Chloe, czy
się nie martwi, że to ona zrani Brocka. A jednak to ona ma na ciele blizny. Ma
za sobą koszmarną przeszłość. Nie, to wszystko jest kompletnie bez sensu.
Musi pobyć trochę sama. Musi to wszystko przemyśleć. Musi zrozumieć, o
co w tym wszystkim chodzi.
W tej samej chwili odezwał się dzwonek telefonu. Elana spojrzała na
komórkę przypiętą do paska dżinsów Brocka.
- Nie odbierzesz?
Brock zdecydowanie potrząsnął głową.
- Jak ktoś ma interes, zadzwoni drugi raz.
- A jeśli to Lacey? Pomyśli, że jesteś na nią wściekły.
Brock odwrócił wzrok i zaklął pod nosem.
- Póz
niej z nią porozmawiam. Najlepiej będzie, jeśli odwiozę cię teraz do
domu.
No tak, prawie zapomniała, że jest bez samochodu. Mogłaby powiedzieć, że
wezwie taksówkę, lecz nie chciała sprawiać Brockowi więcej przykrości.
- Dobrze - zgodziła się.
Kiedy zniknął w pokoju dziennym, szybko poszukała swojej bielizny i
ubrała się jak należy.
R
L
T
Od razu poczuła się pewniej. Przeszła do pokoju dziennego, usiadła na
brzegu kanapy i spokojnie czekała.
Po chwili z kuchni wyszedł Brock z komórką w ręce. Jego skrzywiona mina
zdradzała, że coś się wydarzyło.
- O co chodzi? - spytała zaniepokojona. - Lacey? Coś się jej stało?
- Nie, ale dzwoniła lekarka ze szpitala. Chce wypisać Tuckera do domu.
- Aha - mruknęła Elana. - To chyba dobra wiadomość, nie?
Brock pokręcił głową.
- Dla Tuckera tak, ale ja będę potrzebował twojej pomocy, Elano. Jak dam
sobie radę z dzieckiem bez Lacey? Zupełnie nie mam doświadczenia. Zawsze
unikałem kontaktów z dziećmi. Wiem, że proszę o wiele, ale czy pomożesz mi?
W głębi duszy wiedział, że mógłby wynająć opiekunkę, ale zależało mu,
żeby to Elana była z nim.
Pomóc mu? Brock prosi o zbyt wiele. Więc dlaczego mu nie odmówi?
Dobrze, pomoże mu tylko urządzić się z dzieckiem i potem już na pewno pojed-
zie do siebie.
W samochodzie Brock podał jej swój telefon.
- Spróbuj jeszcze raz zadzwonić do Lacey, dobrze? - poprosił.
Elana otworzyła klapkę, wybrała numer Lacey, ale natychmiast włączyła się
poczta głosowa.
- Nie odbiera - poinformowała Brocka. Chciała mu dodać otuchy, zapew-
nić, że Lacey wróci, odda samochód, zajmie się synkiem, lecz wiedziała, że w
R
L
T
tej chwili słowa są bezużyteczne. Przedłużająca się nieobecność Lacey
przemawiała przeciwko niej.
Elana miała tylko nadzieję, że nic złego się jej nie przytrafiło.
W szpitalu, nie odzywając się do siebie ani słowem, wsiedli do windy i po-
jechali na górę. W pokoju Tu-ckera zastali pielęgniarkę.
- Dobrze, że już jesteście! - Powitała ich z wyraz
ną ulgą i podała dziecko
Brockowi. - Zależało mi na wypisaniu tego kawalera, zanim przywiozą mi
następnego podopiecznego.
Brock trzymał bratanka na rękach, a w jego oczach czaiła się panika.
- Skończył dostawać kroplówki, prawda? - spytał, nie widząc stojaka.
- Tak, dziś rano przeszliśmy na leki doustne. Wygląda na to, że Tucker
dobrze je toleruje. Antybiotyk należy podawać jeszcze przez tydzień. Nie po-
winno być z tym żadnego problemu. Tucker to aniołek.
- Przestał płakać, a to już dużo - mruknął Brock pod nosem.
Elana wzięła torbę z pieluszkami, którą zostawiła Lacey, i założyła sobie
pasek na ramię. Oczu nie mogła oderwać od Brocka z dzieckiem na rękach.
Wyglądał na zauroczonego chłopczykiem. Kiedy delikatnie pogładził go palcem
po policzku, serce jej się ścisnęło.
Brock z Tuckerem wyglądali jak ojciec z synkiem. Przez jedno mgnienie
zobaczyła wizję przyszłości i słaba nadzieja obudziła się w jej sercu.
Nadzieja, że oto mogłaby mieć rodzinę, o jakiej zawsze marzyła.
Ostrożnie, żeby go nie obudzić, Brock posadził Tuckera w foteliku samo-
chodowym i okrył kocykiem, tak jak to robiła Lacey. Kątem oka zerknął na
Elanę. Wiedział, że prosząc ją, aby została i mu towarzyszyła, przeciągnął
strunę.
R
L
T
Był to jednak jedyny sposób, aby ją zatrzymać. Została ze względu na La-
cey. I może ze względu na Tu-ckera. Ale nie ze względu na niego. I zdecydowa-
nie nie ze względu na siebie.
- Tu jest recepta. - Pielęgniarka wręczyła mu karteczkę. - Można ją
zrealizować w każdej aptece. A dokumentację choroby i wypis ze szpitala ma
pan tutaj.
Widać było, że kobieta spieszy się do innych zajęć. Brock nie mógł mieć do
niej pretensji, wspomniała coś o kolejnym pacjencie czekającym na łóżeczko.
- Dziękuję. Damy sobie radę. - Elana rzuciła szybkie spojrzenie w jego
stronę, lecz się nie odezwała. Brock wziął fotelik i gestem wskazał drzwi. - Go-
towa? - spytał. - Po drodze do domu wstąpimy do apteki -dodał.
Czy tylko mu się zdawało, czy Elana drgnęła na dz
więk słowa dom? Musi
wziąć się w garść pomyślał, bo zrobi z siebie jeszcze większego idiotę, niż już
zrobił.
Wyznał Elanie miłość.
Nie uwierzyła mu. Nie wiedział, jak ją przekonać, że mówił szczerze.
W samochodzie Elana milczała. Odezwała się tylko raz, kiedy Brock
zatrzymał się przed apteką. Zaproponowała, że zostanie w samochodzie z Tuck-
erem, żeby mógł kupić lekarstwa.
Z chwilą, gdy zamknęły się za nimi drzwi domu, Tucker obudził się i zaniósł
płaczem.
- Ojej, co ci się nie podoba? - W glosie Brocka wyraz
nie słychać było pa-
nikę. -Przecież już jesteś prawie zdrowy.
Elana przyglądała się tej scenie, stojąc tuż przy drzwiach. Brock zrozumiał,
że nie może już nic zrobić, by ją zatrzymać. Nie może wykorzystywać jej wrod-
zonej dobroci. Pragnął tylko zyskać jeszcze jedną szansę, żeby z nią
porozmawiać. Sprawić, by zrozumiała to, co on sam ledwie rozumiał. %7łe bardzo
R
L
T
ją kocha. I że mogą stworzyć udany związek. Ale jeśli Tucker nie przestanie
płakać, nie będą mieli chwili dla siebie. A Tucker to jego problem, nie jej.
- Elano, nie musisz zostawać, damy sobie radę -odezwał się. [ Pobierz całość w formacie PDF ]