[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Lizę... I zaszła w ciążę, ale z kolei ona musiała brać zastrzyki wzmacniające, ponieważ doktorzy obawiali
się, że nie donosi albo poroni tego nowego człowieka. I tak oto nic nie zostało z naszej miłości, a z tego
narodowosocjalistycznego spółkowania ostał się tylko jakiś tam akt w giez
le. Liza nie dotknęła wtedy nawet
mojego przyrodzenia, byłem po prostu do niej dopuszczony, zgodnie z regulaminem i ładem nowego
Europejczyka, i to mnie przygnębiło. A w ogóle wszystkie te ceregiele z dzieckiem to była czysta nauka,
chemia, a przede wszystkim zastrzyki. Liza przez strzykawki z igłami jak gwoz
dzie miała pokłute pośladki,
40
tak że musieliśmy się skupić na opatrywaniu blizn; rany po zastrzykach jątrzyły się, zwłaszcza moje, a
przecież moim obowiązkiem było spłodzić piękne, nowe dziecię.
W tym czasie przydarzyła mi się niemiła historia. Już parę razy zauważyłem, że w sali, gdzie odbywały się
wykłady o sławetnej przeszłości dawnych Germanów, teraz słychać było rosyjski. %7łołnierze w przerwach
między obowiązkami zapładniania pięknych płowowłosych dziewczyn uczyli się jeszcze rosyjskiego, tych
podstawowych zwrotów. I raz, kiedy słuchałem sobie pod oknem kursu rosyjskiego, kapitan zapytał mnie, co
o tym myślę, a ja na to, że ani chybi będzie wojna z Rosją. Wtedy zaczął wrzeszczeć, że podburzam ludność,
na co ja, że oprócz mnie i niego nikogo tutaj nie ma, ale on krzyczał, że mamy pakt z Rosją i że to jest
podburzanie i rozsiewanie fałszywych pogłosek. Dopiero  wtedy uświadomiłem sobie, że to ten sam kapitan,
który był świadkiem Lizy na ślubie, i że nie podał mi ręki ani nie pogratulował, bo on był tym, który zalecał
się do Lizy przede mną, a ja wlazłem mu w paradę i teraz nadeszła pora, żeby się na mnie odegrać. Rzecz
jasna, złożył na mnie donos i stanąłem przed komendantem tego miasteczka, gdzie hodowano Nową Europę.
.. A kiedy się na mnie nawrzeszczał, że gadam bzdury, ogłoszono alarm. Zadzwonił telefon, komendant
odebrał i natychmiast pobladł, bo wyszło na moje: właśnie wybuchła \vojna, tak jak przewidziałem. Na
korytarzu komendant spytał:  Jak pan na to wpadł?  A ja odparłem skromnie, że obsługiwałem
abisyńskiego cesarza...
Następnego dnia urodził mi się syn i Liza dała mu na chrzcie imię Zygfryd, tak jak to -widziała na ścianach
podcieni i jak słyszała w utworach muzycznych Wagnera, który był dla niej inspiracją przy poczęciu tego
chłopaczka. Ale ja mimo to dostałem wymówienie i przykazano mi, żebym po urlopie zgłosił się w nowym
miejscu, w restauracji  Koszyczek w Czeskim Raju, położonej na skalnym dnie zupełnie jak w koszyczku.
A hotel był pogrążony w porannych mgłach i przezroczystym powietrzu; ten hotelik też był przeznaczony
dla zakochanych, dla par melancholijnie spacerujących po skałach i miejscach widokowych, a potem
wracających na obiad czy kolację, rączka w rączkę albo mocno do siebie przytulonych. I byli ci nasi goście
całkowicie odprężeni, spokojni, bo chociaż  Koszyczek też był przeznaczony dla Heereswaffe i SS, dla
oficerów, którzy przed wyjazdem na front wschodni spotykali się tu po raz ostatni ze swoimi żonami i
kochankami, to wszystko działo się tu całkiem inaczej niż w tamtym miasteczku, gdzie hodowano nową
rasę, dokąd żołnierze przyjeżdżali w roli rozpłodowych ogierów czy knurów, żeby jeszcze tego samego
wieczora albo w ciągu dwóch dni naukowo zapłodnić germańskim nasieniem niemieckie samice... Tak, w
 Koszyczku wszystko odbywało się zupełnie inaczej, bardziej w moim guście i dlatego zamiast wesołości
panował tutaj melancholijny smutek, nastrój sentymentalny, czego nigdy, nigdy bym się po żołnierzach nie
spodziewał. Niemal -wszyscy nasi goście byli jak poeci przed napisaniem wiersza, ale nie dlatego, że już
taką mieli naturę; na pewno byli z nich tacy sami bezczelni, chamscy ordynusi jak i inni Niemcy, wciąż
pijani po zwycięstwie nad Francją, chociaż jedna trzecia oficerów z dywizji Grossdeutschland padła w tej
galijskiej kampanii... Po prostu tych oficerów czekała inna droga, inne przeznaczenie, inny bój, bo to już
inna para kaloszy iść na rosyjski front, który w listopadzie klinem " wbił się pod samą Moskwę, ale dalej nie
mógł, więc armie rozpełzły się na bok, aż pod Woroneż i jeszcze dalej, na Kaukaz. No i te odległości, i
wieści z frontu, a przede wszystkim zza frontu, gdzie partyzanci uprzykrzali drogę na front tak bardzo, że na [ Pobierz całość w formacie PDF ]