[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Freddy'ego  odpowiedziała Priscilla.  Aresztowali go za za-
bójstwo kapitana.
Obie dziewczyny wymieniły zaskoczone spojrzenia. Potem Jessica
odetchnęła z ulgą.
 Oczywiście, to musiał być on  powiedziała.
 Dowiedział się pewnie o tym, co było pomiędzy Verą a Peterem.
Vera, ta stara torba, będzie się teraz wszędzie panoszyć, rozgłaszając wszem
i wobec, że Freddy zamordował Petera ze względu na nią.
 Bardzo mi żal Very  powiedziała Priscilla.  To musiał być dla
niej straszny szok
 Da sobie radę.  Diana wzruszyła ramionami.  Będzie się pałętać
po zamku już dziś wieczorem, starając się nas przekonać, że jest jakąś
femme fatale, a nie starą, zużytą flądrą, którą jest w rzeczywistości.
 Wy dwie przyprawiacie mnie o ból głowy  powiedziała Priscilla
wyprowadzona z równowagi, co rzadko jej się zdarzało.  Jeśli mama nie
powie wam, że macie się spakować i wyjechać, to ja to zrobię.
 Nie bądz
taka drażliwa  powiedziała Diana, chichocząc pijacko.
 I tak nie zamierzałyśmy zostać dłużej. Ten niby zamek może z każdego
zrobić mordercę. Chodz
, Jessica, napijmy się piwa.
LR
T
Odeszły spokojnie, ramię w ramię.
Priscilla poczuła, że migrena zaczyna czaić się powoli za jej oczyma.
Cała scena wydawała się zupełnie nierealna. Flagi, prążkowane chorągiewki
i markizy łopotały w jasnym słońcu, a przy karuzeli rozbrzmiała muzyka,
prawie zagłuszając głos Henry'ego. Henry. Jedyny jasny punkt w całym tym
okropnym dniu, pomyślała Priscilla, a jej uczucie do narzeczonego nagle
odżyło. Chociaż wyglądał na prawie tak samo zszokowanego i poruszonego
jak reszta zgromadzonych, dzielnie stał w promieniach słońca, odpoczywa-
jąc po wręczeniu każdej nagrody, chwaląc tańce szkockie, przyjmując ra-
porty sędziów odnośnie zawodów w grze na dudach i rozśmieszając dzieci,
udając, że dudy nagle ożyły i szamocząc się z nim, próbują go udusić.
Powiem Hamishowi, że jednak nie dam rady dziś wieczorem, pomyślała
Priscilla, i rozejrzała się za wysoką sylwetką posterunkowego. Jednak Ha-
misha Macbetha nigdzie nie było.
Posterunkowy siedział właśnie w namiocie piwnym razem z Dianą i
Jessicą. Obie już mu powiedziały, że od początku wiedziały, że to Freddy,
chociaż, jak powiedziała Diana, przez pewien czas podejrzewała, że to Pri-
scilla.
 Tylko jaki, na Boga, powód miałaby panna Halburton-Smythe, żeby
zamordować kapitana Bartletta?  spytał Hamish.
 Z Priscillą zawsze coś było nie tak  powiedziała Diana.  Te
wieczne dziewice mogą być naprawdę niebezpieczne.
 Skąd wiecie, że jest dziewicą?  spytał Hamish, zaciekawiony.
LR
T
 To po prostu widać  czknęła Jessica.  Ten mrożący wzrok,
mówiący  tylko mnie nie dotykaj", zawsze je zdradza.
 A jest coś szczególnie okropnego w byciu dziewicą, kiedy ma się
ledwie dwadzieścia lat?
 To jest po prostu dziwne  powiedziała Diana.  Myślę, że Henry
powoli zaczyna zdawać sobie sprawę, jaką oziębłą rybą jest jego narzeczona.
Za każdym razem, kiedy zbliża się do jej sypialni, ona trzyma go pod
drzwiami.
 Odchodzimy trochę od tematu morderstwa  powiedział Hamish.
 Nie, nieprawda. Widziałam raz Priscillę na wrzosowiskach z bronią, i
trzyma ją jak facet.
 Ona jest niezła  powiedział Hamish  ale daleko jej do zawo-
dowstwa.
 Znacie się od dawna?  spytała Diana podstępnie.
 Tak.
 A pan ma do niej słabość  zaczęła się z nim droczyć Jessica.
 Jasne. Ja i cała reszta mieszkańców Lochdubh. Zawsze wiedzieliśmy,
że panna Halburton-Smythe jest porządną i dobrą osobą, a to cechy, które
podziwia się w szkockich górach, tak samo jak wszędzie indziej. To miła
odmiana po tych wszystkich wrednych flądrach, z którymi człowiek musi się
czasem zadawać. Dobrego dnia, moje panie.
LR
T
 Co w niego wstąpiło?  spytała Jessica, patrząc na oddalające się
plecy posterunkowego.
 Kogo to obchodzi? Lepiej pomyślmy, co zrobić, żeby utrzeć nosa
Verze. Ona i tak nigdy nie dbała o tego starego Freddy'ego...
Hamish wyszedł z namiotu. Kiedy przedzierał się przez tłum, ogarnęło
go nagle przeczucie, że Priscilla szukała go, żeby odwołać dzisiejszą kolację.
Nie rozglądał się dookoła, tylko poszedł jak najszybciej do swojego samo-
chodu. Może jak będzie jej unikać, to ona zmieni zdanie.
Jeremy Pomfret stał na parkingu oparty o swoje volvo. Palił papierosa i
uśmiechnął się pijacko na widok Hamisha. Powitał posterunkowego jak
starego przyjaciela.
 Straszne wieści o Freddym, co?
 Wydaje mi się, że jestem jedyną osobą, która mu współczuje 
powiedział Hamish.  Czemu jest pan tak uradowany, panie Pomfert?
 To wisiało nad nami wszystkimi. Widzi pan, zawsze wiedziałem, że
to musiało być któreś z nas. Blair uważał mnie za głównego podejrzanego, z
powodu tego zakładu. Dobrze wiedzieć, że możemy teraz jechać do domu i
zapomnieć o tym wszystkim.
 Nie sądzę, żeby on to zrobił  powiedział nagle Hamish.
 Zaraz, nie może pan tak po prostu chodzić i wygadywać takich rze-
czy!  wykrzyknął Jeremy, blednąc.  Policja powiedziała, że to on.
Freddy powiedział, że to on, więc wszystko pasuje do siebie jak ulał.
LR
T
 Moim zdaniem  stwierdził Hamish  morderca jest nadal na
wolności.
 Niech pan lepiej uważa  powiedział Jeremy.  Naprawdę radzę
panu uważać, Macbeth. Hal burton Smythe za panem nie przepada. Już
napytał biedy Blairowi, który ma teraz kłopoty z naczelnikiem. Blair jest
detektywem i może więcej znieść. Pan jest jednak tylko miejscowym gli-
niarzem  zazwyczaj miła twarz Jeremy'ego stała się nagle pełna niechęci i
podejrzliwości.
Hamish zasalutował i odwrócił się.
 Proszę się od tego trzymać z daleka!  krzyknął za nim Jeremy. 
Po prostu proszę się nie wtrącać! Słyszy pan?
Hamish wsiadł do swojego auta i pojechał na posterunek. Samochód
Priscilli nadal stał tu zaparkowany. Rano rodzice musieli ją przywiez
ć do
miasteczka.
Posterunkowy wszedł do swojego biura, usiadł za biurkiem i zadzwonił
do oddziału w Strathbane. Powiedziano mu, że Chalmers jest zajęty i nie
może teraz podejść do telefonu.
Hamish westchnął i wyjął swój notes, w którym zapisywał wszystkie
istotne informacje na temat gości zamku. Przeczytał je po raz kolejny, po
czym położył nogi na biurku i zaczął intensywnie myśleć.
Z tych rozmyślań wyrwał go pół godziny póz
niej ostry dzwonek tele-
fonu. Chwycił za słuchawkę spodziewając się, że to Chalmers, ale to była
LR
T
tylko pani Wellington, żona pastora, która domagała się pomocy przy
przenoszeniu stołów i krzeseł z powrotem do kościoła.
Hamish właśnie wychodził, kiedy telefon zadzwonił ponownie. Zanim
jednak podniósł słuchawkę, znów naszło go przeczucie, że dzwoni Priscilla, [ Pobierz całość w formacie PDF ]