[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Mitzi, wiem dlaczego to robisz! - wykrzyknęła. - Jesteś zazdrosna, że zrobiłam to z Manfredem po
tym, jak ciebie przeleciał. Mitzi, przestań, nie rób tego!
- Dlaczego, to na pewno przyjemniejsze, niż wtedy, gdy robiła to z tobą ta twoja szkolna przyjaciółka.
- Przestań! Co Manfred sobie o nas pomyśli?
101
- %7łe jesteście dwiema cudownymi wariatkami - odpowiedział, całując jej mokre ucho.
Przestała protestować. Rozluz
niła ciało, a szybkie ruchy palców Mitzi już wkrótce sprawiły, że
nadszedł moment szczytowania i Elza krzyknęła z rozkoszy. Manfred głaskał czule jej brzuch i po
chwili przyszła do siebie.
- Diabły! Oboje jesteście szatanami - stwierdziła. - Odpłacę się wam przy najbliższej okazji.
Teraz obydwie z uwagą i należytą starannością zabrały się za szorowanie Manfreda. Czuł się
niezwykle przyjemnie pod dotykiem głaszczących i ugniatających go czterech dłoni. Jego laska
stanęła sztywno, co ubawiło obie kobiety. Wytarli się nawzajem i przeszli szybko do sypialni. Popo-
łudnie zapowiadało się całkiem sympatycznie, nie tak jak sądził, kiedy otworzył drzwi i zobaczył
Mitzi w odmiennym stanie. Moment wydawał się być odpowiedni, by powiedzieć invco naprawdę o
tym myśli. Przytulił je mocniej i zaczął:
- Teraz, moje kochane, musimy porozmawiać o tym, co powinna zrobić Mitzi. Obiecałem jej, że się
nią zaopiekuję i pomogę, ale są jeszcze inne rzeczy wymagające wyjaśnienia.
- Jakie? - zapytała Mitzi.
- Prawda jest taka, Mitzi, że to nie jest udowodnione, że to właśnie ja jestem odpowiedzialny za twój
obecny stan.
Obydwie poderwały się, by zaprotestować, ale jego uścisk powstrzymał je, a Manfred kontynuował:
- Przypomnijmy fakty, moje drogie. Kiedy poznałem cię na moim urodzinowym przyjęciu, byłaś
wtedy z Wernerem Schiele. A nie wierzę, że utrzymywał cię tak za nic, z dobrego serca. W każdym
razie, kiedy jedliśmy razem, powiedziałaś mi, że jesteś z nim od pewnego czasu. Kochałem się z tobą
dwa dni, nie więcej. A potem pewnie szybko znalazłaś sobie kogoś nowego. W końcu jesteś bardzo
atrakcyjną kobietą.
- Co ty powiesz? - odparła niepewnie Mitzi.
102
- Mówię, że jest jedna możliwość na trzy, że jestem ojcem twojego dziecka.
- Ale ja jestem pewna, Manfredzie. Kobieta wie takie rzeczy.
- A
atwo powiedzieć, droga Mitzi, ale jednak naprawdę nie jesteś pewna.
To, co jest w twoim brzuchu, może być dziełem Wernera albo zostało spłodzone już po spotkaniu ze
mną. Kto był następny?
- Diter Bruckner. Też był na twoim przyjęciu.
- Rzeczywiście, widział cię nagą, jak tańczyłaś ze mną i to go zapewne zainteresowało. Czy on wie o
twoim problemie?
- Zostawił ją parę tygodni temu, kiedy się dowiedział -powiedziała Elza. - To świnia.
- A Werner? Rozmawiałaś z nim?
- Zniknął. Nie mogłam go znalez
ć.
- Tylko ty pozostałeś - powiedziała Elza, próbując doprowadzić negocjacje do końca. - Teraz wiesz,
dlaczego musiałyśmy tu przyjść.
- Nie potępiam was za to. Ale nie myślcie, że jestem kompletnym głupcem.
- Byłam zdesperowana - powiedziała Mitzi. - Proszę, wybacz mi.
- Werner Schiele ukrywa się - powiedział Manfred - i chyba nawet wiem, gdzie.
- Przed kim, przed policją?
- Boi się, że zostanie zamordowany przez zazdrosnego męża. To oczywiście tylko mój dowcip. Jestem
pewien, że siedzi teraz w Wiedniu. Będę musiał go tu ściągnąć. Zaproponuję mu pogodzenie się z
mężem Niny, jeśli da ci dostateczną ilość pieniędzy.
- A Diter? - zapytała Elza.
- Zostawcie go mnie. Znam go dostatecznie długo i wiem, jak go podejść.
101
- Och, Manfredzie, nie wiem, co powiedzieć - zamruczała Mitzi.
- Jesteś bardziej sprytny, niż myślałam - dodała Elza.
- W takim razie wszystko zostało ustalone, drogie damy.
- Nie jesteśmy damami - powiedziała Elza. - Jesteśmy wariatkami, jak sam powiedziałeś.
- Cudownymi wariatkami - poprawił ją.
Położyła rękę na jego udzie i gładząc je, pomału przesuwała ją do góry.
- Wolę być traktowana jak wariatka, niż jak dama.
- A wyobrażasz sobie, że jak traktowane są damy?
- Skąd mam wiedzieć? One wyglądają zawsze tak elegancko w tych swoich sztywnych ubraniach, nie
potrafię wyobrazić ich sobie nagich. Czy wielka dama włożyłaby we mnie palec, tak jak to zrobiła
Mitzi? [ Pobierz całość w formacie PDF ]