[ Pobierz całość w formacie PDF ]

filizanke z kawa.
Zycie jest kruche i absurdalne.
- Nie chcesz nawet jej zobaczyc? - zapytala.
Dan myslal o tym, co uslyszal o Serenie z ust Chucka Bassa. Nie chcial
wierzyc w ani jedno jego slowo, ale jesli Serena wygladala na tak
doswiadczona, jak mówila Jenny, moze Chuck mówil prawde. Moze Serena
naprawde byla najbardziej wyuzdana, zacpana i wyniszczona chorobami
wenerycznymi dziewczyna w Nowym Jorku.
Dan wzruszyl ramionami i wskazal kupke skórek na talerzu Jenny.
- Paskudztwo - powiedzial. - Nie mozesz jesc ciastek jak normalni
ludzie?
- A co masz przeciwko grejpfrutom? - zapytala Jenny. - Sa
orzezwiajace.
- Ale patrzenie, jak je jesz, nie jest. Obrzydliwosc. - Wetknal do ust
resztke paczka i zlizal z palców czekolade, uwazajac, by nie zamazac
scenariusza.
- W takim razie nie patrz - odparla Jenny. - A tak w ogóle, nie
odpowiedziales na moje pytanie.
Dan uniósl wzrok.
- 74 -
- Jakie pytanie?
Jenny polozyla lokcie na stole i nachylila sie do niego.
- O Serene - powiedziala. - Wiem, ze chcesz ja zobaczyc.
Dan spojrzal z powrotem na scenariusz i wzruszyl ramionami.
- Niewazne - mruknal.
- Taaak, niewazne. - Jenny przewrócila oczami. - Sluchaj, w nastepny
piatek jest to przyjecie. To bedzie wielka, elegancka impreza na rzecz
sokolów wedrownych z Central Parku. Wiedziales, ze tam mieszkaja sokoly?
Ja nie. W kazdym razie organizuje to Blair Waldorf, a wiesz, ze ona i Serena
sa najlepszymi przyjaciólkami, wiec naturalnie bedzie tam i Serena.
Dan dalej czytal scenariusz, calkowicie ignorujac siostre. A Jenny
kontynuowala, ignorujac fakt, ze Dan ja ignoruje.
- Tak czy siak, musimy znalezc jakis sposób, by sie tam wkrecic. -
Chwycila ze stolu papierowa serwetke, zgniotla w kulke i cisnela w glowe
brata. - Dan, prosze! Musimy pójsc!
Dan odsunal scenariusz na bok i spojrzal na siostre; w jego brazowych
oczach malowal sie powaga i smutek.
- Jenny, nie chce isc na to przyjecie. W nastepny piatek pewnie pójde
do Deke'a pograc na playstation, a potem zapewne pojade na Brooklyn,
zeby powalesac sie z Vanessa, jej siostra i ich przyjaciólmi. Jak zawsze w
piatek wieczorem.
Jenny kopala w nogi swojego krzesla jak mala dziewczynka.
- Ale dlaczego, Dan? Dlaczego nie chcesz pójsc na te impreze?
Dan potrzasnal glowa z gorzkim usmiechem.
- Bo nie zostalismy zaproszeni i juz nas nie zaprosza. Odpusc sobie,
Jen. Przykro mi, ale tak to juz jest. Róznimy sie od nich, wiesz o tym. Nie
- 75 -
nalezymy do tego samego swiata co Serena van der Woodsen, Blair Waldorf
i reszta tych ludzi.
- Ale z ciebie mieczak! Doprowadzasz mnie do szalu - powiedziala Jen,
przewracajac oczami.
Wstala, wrzucila naczynia do zlewu i zaczela je z furia szorowac.
Potem odwrócila sie i polozyla dlonie na biodrach. Miala na sobie rózowa
flanelowa koszulke nocna, a jej krecone brazowe wlosy sterczaly na
wszystkie strony, bo poszla spac z mokrymi. Wygladala jak miniatura
rozczarowanej zony, której cycki byly dziesiec razy za duze w stosunku do
reszty ciala.
- Mam gdzies to, co mówisz. Pójde na to przyjecie! - upierala sie.
- Jakie przyjecie? - zapytal ich ojciec, pojawiajac sie w kuchennych
drzwiach.
Gdyby przyznawano nagrode dla najbardziej zenujacego ojca na
swiecie, dostalby ja Rufus Humphrey. Byl ubrany w przepocona biala
damska koszulke i czerwone bokserki w kratke, a poza tym drapal sie w
kroczu. Nie golil sie od paru dni i jego siwa broda wygladala, jakby ja
zapuszczal stopniowo - przewaznie byla gesta i dluga, ale zdarzaly sie tez
lyse placki czy lekka szczecina. Jego krecone, siwe wlosy byly poplatane, a
brazowe oczy zaczerwienione. Za kazdym uchem tkwil papieros.
Jenny i Dan patrzyli przez chwile na ojca w milczeniu.
A potem Jenny wrócila do zmywania.
- Niewazne - westchnela.
Dan usmiechnal sie z wyzszoscia i rozwalil na krzesle. Ich ojciec nie
cierpial Upper East Side za pretensjonalnosc. Poslal Jenny do Constance, bo
byla to dobra szkola, poza tym kiedys umawial sie z tamtejsza nauczycielka
- 76 -
angielskiego. Ale nie do puszczal do siebie mysli, ze Jenny moze znalezc sie
pod wplywem swoich kolezanek z klasy, czy tez  tych debiutantek , jak je
nazywal.
Dan wiedzial, ze ojcu sie to spodoba.
- Jenny chce pójsc na jakies eleganckie przyjecie dobroczynne w
przyszlym tygodniu - powiedzial.
Pan Humphrey wyciagnal zza ucha papierosa i wetknal do ust,
obracajac go miedzy wargami.
- A na jaki cel to przyjecie? - zapytal.
Dan bujal sie na krzesle z zadowolonym wyrazem twarzy. Jenny
odwrócila sie od zlewu i poslala mu piorunujace spojrzenie, by sie
przymknal.
- Pieniadze z tego przyjecia pójda na sokoly wedrowne z Central Parku
- rzekl Dan. - Pewnie zbuduja im jakas ptasia rezydencje czy cos w tym
stylu. Jakby nie bylo tysiecy bezdomnych, którym przydalyby sie te
pieniadze.
- Zamknij sie - powiedziala rozwscieczona Jenny. - Myslisz, ze jestes
taki madry. To tylko przyjecie. Nigdy nie mówilam, ze to taki fantastyczny
cel.
- Nazywasz to celem?! - ryknal jej ojciec. - Wstydz sie. Ci ludzie chca,
zeby te ptaki byty w poblizu tylko dlatego, ze sa ladne. Bo dzieki nim czuja
sie jak na ladnej wsi, jakby byli w swoich posiadlosciach w Connecticut czy
Maine. Sa bardzo ozdobne. Taka dzialalnosc dobroczynna nie sluzy
absolutnie nikomu!
Jenny stala oparta o kuchenny blat, wpatrujac sie w sufit i nie
zwracajac uwagi na slowa ojca. Slyszala te tyrade juz wczesniej i niczego
- 77 -
to nie zmienialo. Nadal chciala isc na to przyjecie.
- Po prostu chce sie troche zabawic - powiedziala z uporem, - Czemu
zaraz trzeba robic z tego afere?
- Trzeba, bo przywykniesz do tych nonsensów bzdurnych debiutantek i
skonczysz jak twoja matka, która trzyma sie bogaczy, bo jest za duzym
tchórzem, by samodzielnie myslec! - wrzasnal ojciec, a jego nieogolona
twarz przybrala ciemnoczerwony kolor. - Niech to szlag, Jenny. Z kazdym [ Pobierz całość w formacie PDF ]