[ Pobierz całość w formacie PDF ]

jedno złe słowo. Samanta wmawiała jej, że widocznie nie słuchała, ale to
nieprawda. - Tato?
- Co, kochanie?
- Jutro minie tydzień. Myślisz, że mama się obudzi?
- Na pewno. Po prostu wszystko się przedłuża.
- Z Ginewrą jest coraz gorzej. Niedługo umrze.
-A boli ją?
- Nie, bo miauczałaby - Hope przełknęła ślinę. - Tato, co ja zrobię, jak ona
umrze? Chwilę pomyślał. - Będziesz smutna. Będzie ci jej brakowało. Ale
Hope chodziło o coś innego.
- Ale co zrobię z nią? Przecież nie mogę jej tak po prostu... wyrzucić jak
kurzych kości.
Aż go ciarki przeszły. - A co chciałabyś zrobić?
- Pochować ją.
- Nie ma sprawy - powiedział, zaskakując tym dziewczynkę - Możemy ją
pochować w lesie. Gdzieś niedaleko. Lepiej się wtedy poczujesz?
Dużo lepiej, pomyślała Hope i skinęła głową.
- No to załatwione - odparł i przygarnął ją do siebie. Przez chwilę się nie
odzywała. Sam się myliła. Tata jednak rozumiał. To znaczy, że je kochał.
- Tato? - odezwała się szeptem. - Ale nie zostawisz nas samych, prawda?
- Jak ty to sobie wyobrażasz?
- Jeżeli mama się nie obudzi, a ty będziesz musiał wrócić do miasta do
pracy, mógłbyś wynająć kogoś do opieki nad nami. - Przyrzekam, że tego
nie zrobię. Najciszej, jak mogła, wyszeptała: - Kocham cię. Nie
odpowiedział, ale jego policzek wtulił się w czubek jej głowy, i w tej
chwili czas jakby zawrócił, a ona uwierzyła tacie.
KIEDY obudziła się nazajutrz rano, Ginewra nie ruszyła się z miejsca, w
którym Hope ułożyła ją wieczorem. Zdjęta strachem nachyliła się tak
blisko, żeby kotka poczuła jej oddech. - Ginka? - odezwała się szeptem,
głaszcząc koniuszkiem palca pyszczek kotki. Kiedy poczuła leciutki ruch
pod palcem, odetchnęła z ulgą. Objęła kotkę i leżała myśląc - kocham cię,
Ginewro - i słuchając cichuteńkiego pomruku w odpowiedzi. Ale po
chwili pomruk ustał. Przez ładnych kilka minut Hope się nie poruszyła.
- Ginka? - szepnęła. Pogłaskała łepek kotki i czekała na pomruk, znów
pogłaskała, znów czekała. Kiedy się nie doczekała, wtuliła głowę w
stygnące futerko Ginewry i rozszlochała się.
- Hope? - zawołał tata pod drzwiami. - Wstałaś już?
Z piersi wyrywał jej się spazmatyczny szloch. Przyciągnęła Ginewrę,
łudząc się, że się omyliła. Ale wiedziała. Czuła potworną pustkę, jedną
wielką dziurę, olbrzymią samotność.
- Kochanie? - dotknął jej głowy. - Hope, co się stało? - dotknął kotki,
przez chwilę nie odrywał od niej ręki, a kiedy dziewczynka właśnie
pomyślała, że nie wie, co robić, bo wszystkie najukochańsze istoty ją
opuszczają, wziął ją w ramiona razem z Ginewrą i mocno przytulił.
Nie odzywał się słowem, tylko tak siedział, tuląc je obie, a kiedy weszła
Samanta z pytaniem, kiedy wychodzą, powiedział:
- Hope dzisiaj nie jedzie. Właśnie umarła Ginewra.
- Och, tak mi przykro, Hope - powiedziała Samanta cicho i tak jakoś
blisko. - Pochowamy ją tutaj - oświadczył Jack. - Pojedziesz dzisiaj
autobusem?
Hope nie dosłyszała odpowiedzi. Znowu zaczęła płakać. Zresztą nie
potrzebowała teraz towarzystwa Samanty. Potrzebowała tego kogoś, kto
właśnie trzymał ją mocno w ramionach.
GDYBY ktokolwiek powiedział Jackowi, że kiedy jego żona będzie leżała
w śpiączce, a firma zacznie się sypać, on będzie rąbał drewno na
trumienkę dla kota, to wysłałby kogoś takiego do czubków. A jednak było
to najlepsze rozwiązanie.
Hope siedziała obok na ziemi. Ginewra leżała na jej kolanach, owinięta w
spraną wełnianą chustę zrobioną szydełkiem przez Rachel, pod którą
Hope spała przez pierwszych osiem lat życia. Trzymała teraz swój
tłumoczek, jakby cały był ze złota.
Kiedy trumienka była gotowa, Jack wykopał spory dołek. Praca dobrze
mu zrobiła. Wysiłek fizyczny tak go zmęczył, że kiedy Hope złożyła
swoje zawiniątko w trumience, a on zabił ją gwoz
dziami i włożył do
dołka, który potem zaczął zasypywać ziemią, nie czuł się już tak rozbity.
Hope płakała. Nic dziwnego. Jack tulił ją do siebie, pozwalając jej się
wypłakać. A potem po prostu razem sobie posiedzieli - i znowu był to
zupełny bezsens. Naprawdę nie miał czasu na wysiadywanie w lesie w
poniedziałek rano. Powinien wziąć prysznic i zajrzeć do Rachel, a potem
ruszyć w te pędy do San Francisco do pracy. Ale Hope miała wobec niego
inne oczekiwania. I musiał przyznać, że bardzo go to uspokoiło.
ROZDZIAA
PI
TY
PRZEJAZD z Big Sur do szpitala w poniedziałek póz
nym rankiem zabrał
przeszło trzy kwadranse. Jack przyjechał w pogodnym nastroju - i zastał
na sali Rachel inną pacjentkę. Na ułamek sekundy serce w nim zamarło z
przerażenia, ale zaraz pojął, że gdyby Rachel umarła, zawiadomiono by
go telefonicznie. Trzymając Hope za rękę, wszedł do dyżurki
pielęgniarek.
- Gdzie jest moja żona? - spytał, ale w tym samym momencie wypatrzył
Cindy wychodzącą z jakiejś sali na końcu korytarza. Podszedł do niej,
ciągnąc za sobą Hope. - Gdzie jest Rachel?
Cindy zaprosiła ich gestem na salę, z której właśnie wyszła. Była to
zwykła sala szpitalna z telewizorem, łazienką i kilkoma fotelami.
Wjednym z nich siedziała teraz Katherine. Rachel le-
żała na boku, twarzą do koleżanki, toteż Jackowi przemknęło przez [ Pobierz całość w formacie PDF ]