[ Pobierz całość w formacie PDF ]

piętnaście lat. Uwielbiała ojca. Polowali razem, jez
dzili
konno. Starała się być mu towarzyszem, jakiego zawsze
pragnął. Tego roku była ciężka zima. Sforsowała się zamiast
leżeć w łóżku. Przeziębienie rozwinęło się w zapalenie płuc.
Nie dało się jej uratować.
- Jak mi przykro! - zawołała Leona. - Rozumiem, co
musiał czuć książę.
- Tak, to było najgorsze - powiedziała lady Bowden -
zwłaszcza, że jego syn... - nie dokończyła, gdyż podeszła do
nich właśnie siostra księcia.
- Zagra pani w karty, lady Bowden? Jego wysokość
uwielbia partyjkę wista przed spoczynkiem.
 - Z największą przyjemnością - odparła lady Bowden.
Odsunąwszy się od Leony podeszła do stolika, przy
którym grywano w karty. Otworzyły się drzwi i weszli
panowie, aby dotrzymać damom towarzystwa.
 Cóż takiego chciała powiedzieć?," zastanawiała się
Leona. Złościło ją, że im przerwano i nie dowiedziała się
niczego o Euanie. Nie miała nadziei na dalszą rozmowę, jako
że lady Bowden zajęta była grą, a pozostałe osoby skupiły się
przy kominku.
- Zdumiewające, jak zimne w tych stronach bywają
wieczory - ktoś zauważył. - W dzień na wrzosowiskach tak
przygrzewało, że chodziłem bez płaszcza.
- Przypuszczam, że chcesz w ten sposób usprawiedliwić
dwa chybione strzały! - parsknął śmiechem inny gość.
Wszyscy zaczęli rozmawiać o polowaniu i Leona nie
zdołała dowiedzieć się niczego więcej o tajemniczym
dziedzicu księstwa.
Rozdział 4
Leona postanowiła, że musi koniecznie przedostać się w
jakiś sposób do posiadłości lorda Strathcairna i zobaczyć się z
nim, ale mijał dzień za dniem i zrozumiała, iż nie będzie łatwo
tego dokonać. Przede wszystkim, czy to przez przypadek, czy
z rozmysłem, nigdy nie wypuszczano jej z zamku samej.
Książę, który, jak się wydawało, starał się najusilniej, aby
przyjemnie spędzała czas, zabierał ją na konne przejażdżki.
Czasami zastępowali go inni goście zamku. Pierwsi myśliwi
wyjechali i zjawili się następni, co wieczór odbywały się
wystawne kolacje, a do obiadu zasiadało dziesięć lub więcej
osób.
Leona odnosiła wrażenie, że starano się ją zabawiać jak
dzień długi i okazałaby się straszliwie niewdzięczna, gdyby
nie wzruszyła jej serdeczność, jakiej młodej dziewczynie nie
szczędzono na każdym kroku.
Z Edynburga przysłano kolejne suknie, a wraz z nimi
ciepłe, podbite futrem okrycia na zbliżające się chłody oraz
aksamitne żakiety, na które wciąż jeszcze było za ciepło,
nawet w powozie. Czuła, że książę obserwuje ją uważnie,
sprawdzając, jak reaguje na jego troskę. I jakkolwiek
interesowało ją nowe niezwykłe życie, w jakim przyszło jej
uczestniczyć, dręczyła się wciąż przypuszczeniami, że lord
Strathcairn musi uważać ją za osobę nieuprzejmą i
niewdzięczną. Rozważała najrozmaitsze sposoby, aby wysłać
do niego list. Pomyślała, że mogłaby podczas przejażdżki
poprosić, aby zatrzymali się na poczcie. Obawiała się jednak
pytań, które wprawiłyby ją z pewnością w zakłopotanie,
musiałaby bowiem wyznać, że wie o spaleniu jej pierwszego
listu. Książę, choć miły i nienagannie uprzejmy, nadal
wzbudzał w niej strach. Wiedziała, że potrafi, jeśli to leżało w
jego interesie, postępować z całkowitą bezwzględnością. Nie
wątpiła, że bali się go wszyscy, z którymi miał do czynienia.
Służba spełniała wszelkie polecenia bez szemrania, a
służalczość miejscowych notabli, takich jak na przykład
pastor, budziła w niej zażenowanie.
Zastanawiała się bezustannie, jak potoczyły się losy
wysiedlonych rodzin, ale nie miała kogo o to zapytać. Nie
mogła wypytywać służby, chociaż nie sądziła, aby kto inny
miał pojęcie o tym, co się stało i jakie były następstwa
eksmisji. Przeglądała gazety na wypadek, gdyby w  The
Times" pojawiło się więcej artykułów na temat wydarzeń w
Ross. Po rewelacjach pana Delane powstało Towarzystwo dla
Ochrony Biednych, ale jak zorientowała się Leona, jego żywot
nie trwał długo, a z zebranej gotówki bardzo niewiele trafiło w
ręce ludzi z Glencatoie. Dowiedziała się także, ze odbyły się
następne wysiedlenia w Glenelg i w Sollas na ziemiach lorda
Macdonalda na North Uist. Dokonywano ich także w Strathaid
na wyspie Skye. Nie rozpisywano się o szczegółach, ale
Leona, która widziała eksmisję w posiadłościach księcia,
zdawała sobie sprawę z poniżenia i cierpień wieśniaków.
 Muszę pomówić o tym z lordem Strathcairnem",
powtarzała sobie dziesiątki razy.
Sposobność nadeszła zupełnie nieoczekiwanie. Sąsiad
zaprosił księcia na polowanie. Oznaczało to, że książę
wyjedzie z zamku bardzo wczesnym rankiem, a wróci póz
nym
wieczorem. To była okazja, której wyglądała od dawna.
Gdy zjawiła się pani McKenzie, Leona stała właśnie przy
oknie sypialni. Jeśliby lało jak z cebra, polowanie odwołano
by zapewne albo też książę zostałby w zaniku w obawie o
swoje zdrowie. Jednakże zapowiadał się piękny wrześniowy
dzień. Niebo było czyste, a słońce grzało coraz mocniej.
Drzewa i krzewy wokół zamku przybierały powoli barwy
jesieni, a wrzosy rozkwitały.
"Wkrótce nadejdzie zima - myślała Leona - wtedy dopiero
będę uwięziona bez żadnej możliwości ucieczki!" Postanowiła
więc, że bez względu na konsekwencje wyrwie się choćby na
parę godzin spod kurateli księcia. Zjadła śniadanie, nim
ktokolwiek z gości zszedł na dół. Poprosiła, aby podstawiono
konia pod drzwi frontowe. Wiedziała, że nie obejdzie się bez
towarzystwa stajennego. Oświadczenie, że pragnie jechać
sama, wywołałoby zapewne komentarze, a może i sprzeciw
majordomusa.
W eleganckim kostiumie do konnej jazdy nadesłanym z [ Pobierz całość w formacie PDF ]