[ Pobierz całość w formacie PDF ]

tradycyjnych japońskich ekranów z papieru, a przy stole
siedziało się na podłodze, na miękkich poduszkach. Pewnie
dla wygody turystów z Zachodu pod stołem znajdowała się
nisza, w której mo\
na było umieścić nogi.
Obsługiwały ich piękne kobiety w tradycyjnych kimonach.
Angie nie miała pojęcia, jakie potrawy im podawano, ale
miała przy sobie Hugo, który skwapliwie wszystko objaśniał.
Z dziecięcą radością próbowała egzotycznych potraw. Jedyną
rzeczą, której nie mogła przełknąć, była zupa z wodorostów.
Jednak wystarczyło jedno błagalne spojrzenie na Hugo, \
eby
podniósł miniaturową miseczkę z sake, dając tym samym do
zrozumienia, \
e mo\
e sobie darować zupę i spróbować
ry\
owego alkoholu. Sake bardzo jej smakowała, lecz Angie
nie mogła sobie pozwolić na zbyt du\
o alkoholu. I lak ju\

kręciło się jej w głowie. Od bliskości mę\
czyzny, który ją
lubił i rozumiał. I oczywiście pragnął. Widziała to i czuła.
Angie miała wra\
enie, jakby wszystkie jej szczęśliwe
gwiazdy zmówiły się na ten wieczór, \
eby ją obdarować
wszystkim co najlepsze. Za nic na świecie by tego nie
odrzuciła.
Mimo to, gdy limuzyna wiozła ich z powrotem do hotelu,
nerwowo paplała o wszystkim i o niczym. Hugo nic był zbyt
rozmowny, za to cierpliwie słuchał jej zachwytów nad
cudownie spędzonym wieczorem.
Właściwie dopiero w windzie, kiedy znalez
li się całkiem
sami w malutkim pomieszczeniu, Angie przypomniała sobie,
co ma nastąpić za chwilę. Zamilkła. Chciała, \
eby on się
odezwał, powiedział coś śmiesznego, \
eby przestała się tak
okropnie denerwować. Milczał i tylko mocniej ścisnął jej
dłoń, którą przez cały czas trzymał. Jakby się bał, \
e mu
Angie ucieknie.
Winda się zatrzymała, wysiedli. Angie usiłowała
przekonać samą siebie, \
e wcale nie wpadła w pułapkę, \
e nie
jest w sytuacji bez wyjścia. Hugo do niczego jej nie zmuszał.
Z własnej woli przyjechała z nim do Tokio. Chciała być razem
z nim.
Wystarczyłby jeden pocałunek, \
eby wszystko znów stało
się właściwe.
Hugo otworzył drzwi, zapalił światło, a potem pomógł jej
zdjąć futro. Była to zwykła grzeczność, bez \
adnych
podtekstów, mimo to Angie zesztywniała.
- Czy\
bym za du\
o sobie wyobra\
ał, Angie? - zapytał.
Odwróciła się na pięcie, spojrzała na niego. Rozpinał
marynarkę.
- Co... - wydusiła z siebie z trudem, tak bardzo zaschło jej
w gardle. - Nie rozumiem.
- Boisz się - stwierdził z uśmiechem.
- Nieprawda - zaprzeczyła natychmiast. Hugo odło\
ył
marynarkę na fotel, na którym ju\
le\
ało futro Angie,
rozwiązał krawat.
- Byłem z wieloma kobietami i wiem, kiedy naprawdę
chcą iść ze mną do łó\
ka.
- Mo\
e miałeś za du\
o kobiet - odparła, bo płakać jej się
chciało, gdy pomyślała, \
e jest tylko jedną z wielu.
- Nie jestem nastolatkiem. - Uśmiechnął się.
- Ty zresztą te\
ju\
dorosłaś.
- Dlatego uwa\
asz, \
e powinnam wiedzieć, w co się
pakuję?
Naprawdę się wstydziła. Hugo miał prawo przypuszczać,
\
e ona ma na niego ochotę. Nic powinna się zachowywać
tchórzliwie tylko dlatego, \
e po raz pierwszy w \
yciu znalazła
się w takiej sytuacji: sama z całkiem obcym, choć przemiłym
mę\
czyzną.
Hugo wzruszył ramionami, odło\
ył krawat na fotel,
rozpiął koszulę i zaczął zdejmować spinki do mankietów.
Wydawał się całkowicie pochłonięty tą czynnością.
- Nie myśl sobie, \
e idę do łó\
ka z ka\
dą kobietą, jaka się
nawinie - odezwał się. - Ka\
dej z dam swego serca
poświęcałem wiele uwagi do czasu, gdy związek z jakiejś
przyczyny się rozpadał.
- A czemu rozpadł się ten ostatni? - spytała Angie, nim
zdą\
yła pomyśleć.
Hugo spojrzał na nią zdumiony. Nie spodziewał się, \
e to
mo\
e ją obchodzić.
- Złapałem Chrissie na za\
ywaniu kokainy - powiedział,
wkładając spinki do kieszeni koszuli. - Nie uznaję
narkotyków. W dodatku Chrissie mnie okłamała. Twierdziła,
\
e ju\
nie bierze.
Chrissie...
Angie obracała to imię w myślach, chocia\
nic dla niej nie
znaczyło.
- Czy ty te\
potrzebujesz sztucznych podniet, \
eby
uwolnić swą seksualność? - spytał z wyraz
ną pogardą w
głosie.
Angie nie była pewna, czy to nią gardził, czy mo\
e tą
Chrissie.
- Nie potrzebuję - odparła z mocą. - I nie chcę mieć nic
wspólnego z ludz
mi, którzy biorą narkotyki.
- Miło mi to słyszeć. Na narkomanach nie mo\
na polegać.
Usiadł na łó\
ku, zdjął buty, potem skarpety. Ani trochę
mu nie przeszkadzało, \
e Angie przygląda się, jak on się
rozbiera. Jednak czuła, \
e on nadal czeka. Czeka, \
eby ona
podjęła decyzję.
Sęk w tym, \
e nie mogła się nawet poruszyć. Nie mogła
nawet wymyślić nic sensownego, co wypadałoby w tej
sytuacji powiedzieć.
Hugo wło\
ył skarpetki do butów. Porządny mę\
czyzna,
lubiący uporządkowane \
ycie. Nagle się wyprostował, jakby
jakaś myśl przyszła mu do głowy.
- Jesteś dziewicą. Angie? - spytał. - Dlatego się
denerwujesz?
- Nie! - zaprotestowała bez namysłu.
I zaraz sobie uświadomiła, \
e ten protest mógł zrobić na
nim jak najgorsze wra\
enie.
- A więc mo\
e... - chwilę się zastanawiał nad doborem
słów - zostałaś kiedyś napadnięta przez mę\
czyznę?
Pokręciła głową. Nic chciała, \
eby ją uwa\
ał za niezdolną
do normalnego \
ycia seksualnego. [ Pobierz całość w formacie PDF ]