[ Pobierz całość w formacie PDF ]

pielęgniarka w szpitalu położniczym. Cokolwiek zaszło pomiędzy tobą a mężem, musisz
poinformować hrabiego, że nosisz w łonie jego spadkobiercę - dodała łagodnym tonem.
- Wykluczone! To ostatnia wiadomość, jaką chciałby usłyszeć. Proszę nie pytać
dlaczego. - Załkała z rozpaczy na myśl o tym, co straciła.
Tej nocy lepiej spała dzięki ziołowej herbatce siostry Perpetui. Następnego ranka
wstała nieco silniejsza. Postanowiła zamknąć rozdział przeszłości i wykorzystać pienią-
dze uzyskane ze sprzedaży Casa Bianki na urządzenie się w Londynie.
Wziął wszystko, myślała z rozpaczą, moją godność, wspomnienia, domek, nawet
miłość, choć walczyłam z tym uczuciem z całych sił.
Zjadła na lunch miseczkę zupy, a potem za radą siostry Perpetui wyszła na dwór,
posiedzieć pod morwą. Upalny dzień nie sprzyjał układaniu planów. Wbrew postanowie-
niu wciąż wracała myślami do przeszłości.
Z ponurej zadumy wyrwało ją szczekanie psa. W pierwszej chwili pomyślała, że
śni, lecz kudłaty zwierzak z okrągłą mordką i obwisłymi uszami naprawdę biegł do niej
przez dziedziniec, zawzięcie merdając ogonkiem.
- Poco, co ty tu robisz? - wyszeptała z bezgranicznym zdumieniem.
Lecz gdy zobaczyła, kto go przyprowadził, przeżyła kolejny wstrząs. Stał pod łu-
kiem arkady, wysoki, smukły, w jasnych sztruksowych spodniach i czarnej koszulce po-
lo, obserwując ją w milczeniu. Spostrzegła, że schudł, pobladł i posmutniał, ale nie mo-
gła sobie pozwolić na współczucie. Wyobrażała sobie, jakie wrażenie na nim zrobiła -
R
L
T
przerażona, blada, nieuczesana, w wyblakłej bawełnianej sukience. Wstała i skrzyżowała
ręce na piersi.
Angelo znieruchomiał na widok obronnego gestu.
- Dzień dobry. Jak się czujesz? - zagadnął na powitanie.
- Całkiem niez
le, aż do tej chwili. Poinformowano mnie, że kupiłeś Casa Biancę.
Jeżeli dla Silvii, to niepotrzebnie traciłeś pieniądze. Od dziecka nie lubiła Porto Vecchio.
Woli modne kurorty.
- Kupiłem ją dla siebie. Chcesz wiedzieć dlaczego?
- To już nieistotne. Niedługo stąd wyjadę. Jak mnie tu znalazłeś? Czy zawiadomiła
cię matka Felicitas?
- Nie. Ani ona, ani nikt inny. Zobaczyłem na biurku w agencji nieruchomości list
zaadresowany do zgromadzenia. Przypomniałem sobie, że na ostatnim przyjęciu rozma-
wiałaś z przełożoną. Pojąłem, że po całych tygodniach bezowocnych poszukiwań wresz-
cie wpadłem na właściwy trop.
- Po co mnie szukałeś? Przecież wszystko zostało powiedziane.
- W liście, który dla ciebie zostawiłem? Napisałem go pod wpływem rozżalenia.
Zaraz tego pożałowałem. Próbowałem powstrzymać jego wysyłkę, ale było za póz
no. A
kiedy już mogłem wrócić do Porto Vecchio, znikłaś bez śladu.
- Czym cię niby zraniłam? Chyba nie zaprzeczysz, że wróciłeś do Rzymu z powo-
du Silvii?
- Wezwała mnie babcia Cosima. Silvia przyszła do niej roztrzęsiona. Płakała i
wrzeszczała, że zrujnowałem jej małżeństwo, więc honor wymaga, żebym dał nazwisko
mojemu potomkowi, którego oczekuje. Chyba teraz rozumiesz, dlaczego musiałem nagle
wyjechać - dodał z uśmiechem rozbawienia.
- Co cię tak śmieszy?
- Absurdalne sytuacje zwykle są komiczne.
- I rozpacz biednego Ernesta też?
- Ernesto bynajmniej nie cierpi. Porzucił Silvię dla swojej sekretarki, Renaty Car-
lone. Od pewnego czasu byli kochankami. Pewnie się pobiorą, gdy odzyska wolność.
- Ale był przecież taki zazdrosny o Silvię - zaprotestowała Ellie.
R
L
T
- Kiedyś tak. Obecnie zarówno jego wielka miłość, jak i dziecko, którego rzekomo
oczekuje, istnieją tylko w wyobraz
ni Silvii.
- Czy chcesz przez to powiedzieć, że nie zaszła w ciążę?
- Nie ze mną i chyba z nikim innym też nie. Kiedy zażądałem testów DNA, naj-
pierw udała oburzenie, a póz
niej zaczęła się wykręcać, że jeszcze nie jest pewna swego
stanu. Oczywiście kłamała.
- Ale przyjechała do mnie. Twierdziła, że nadal jesteście kochankami i że bardzo
cię cieszy wiadomość, że urodzi ci spadkobiercę. Dodała, że pragniesz jak najszybciej
uzyskać rozwód lub unieważnienie małżeństwa, żeby ją poślubić. Utrzymywała, że
przyjechałeś tu za jej radą, nakłonić mnie wszelkimi możliwymi sposobami do zwrócenia
ci wolności.
- A ty jej uwierzyłaś po tych wszystkich krętactwach i po tym, co razem przeżyli-
śmy? - zapytał z niedowierzaniem. - Santa Madonna! Jak to możliwe?
- Ponieważ wiedziała o tym, co między nami zaszło. Skąd, jeżeli nie od ciebie?
- Od pani detektyw, którą wynajęła z prywatnej agencji, żeby mnie śledziła. Za-
cząłem coś podejrzewać już w Porto Vecchio. Spostrzegłem, że pewna pani, która za-
mieszkała w moim hotelu, podejrzanie często bywa w tych samych miejscach co my,
począwszy od tawerny, a skończywszy na plaży. Porozmawiałem na ten temat z Ernes-
tem. Odkrył, że przesyłała pieniądze z karty kredytowej na rachunek prywatnej agencji
detektywistycznej, ale myślał, że zbiera dowody przeciwko niemu. Tymczasem szukała
potwierdzenia mojej niewierności. Zamiast tego odkryła, że nawiązałem romans z własną
żoną.
- Udawany. Nadal ci na niej zależy. Widziałam, jak się do niej uśmiechałeś na
ostatnim przyjęciu - dodała, umykając wzrokiem w bok.
- Nie sądz
po pozorach. Szkoda, że nie słyszałaś słów. Tłumaczyłem, że niepo-
trzebnie traci czas, bo nigdy do niej nie wrócę.
- Och! - westchnęła Ellie. Nadal miała zamęt w głowie. - Co teraz robi?
- Zdała się na łaskę waszej matki chrzestnej, ale księciu Damiano zbrzydły nie-
ustanne skandale i intrygi i kazał jej się wynosić.
R
L
T
- A słowo księcia jest dla was rozkazem, jak miałam okazję się przekonać - sko-
mentowała Ellie z goryczą.
- Czy naprawdę nasze małżeństwo było dla ciebie piekłem? Czy możesz to po-
twierdzić, patrząc mi prosto w oczy?
Ellie nie odważyła się na niego spojrzeć. Podniosła pieska z ziemi i zasłoniła się
nim jak tarczą.
- Przestań, proszę. Po co w ogóle mnie szukałeś? Przecież nie chciałeś mnie poślu-
bić.
- Ani ciebie, ani nikogo innego. Oburzała mnie presja rodziny. Nikczemna intryga
Silvii przepełniła czarę goryczy. Ale po ślubie zmieniłem nastawienie. Zawsze kochałem
Vostranto, ale dopiero odkąd tam zamieszkałaś, stało się dla mnie domem. Chętnie tam
wracałem, choć nie witałaś mnie z otwartymi ramionami. Uczciwie przyznaję, że posta-
nowiłem poszukać pociechy gdzie indziej. Zacząłem nawet szukać kogoś, kto dałby mi
trochę czułości, ale szybko zaprzestałem poszukiwań i nadal spędzałem noce samotnie.
Kiedy zgodziłaś się dzielić ze mną łoże, przystałem na twoje warunki, ponieważ w swej
arogancji liczyłem na to, że w sypialni przekonam cię do siebie. Ale nie osiągnąłem celu.
Nadal drżałaś na mój widok. Odmawiałaś mi najlżejszej pieszczoty czy choćby miłego
słówka. Kiedyś usłyszałem teorię, że ciało kobiety odrzuca nasienie niekochanego męż-
czyzny. To kompletna bzdura, ale kiedy nie zachodziłaś w ciążę, niemal zacząłem w nią
wierzyć. A gdy wyjechałaś, pojąłem, jak bardzo cierpiałaś, żyjąc pod jednym dachem ze
znienawidzonym człowiekiem. Dlatego pojechałem do Porto Vecchio, zapewnić cię, że
nie zamierzam cię dłużej skazywać na męki. Lecz pierwszego ranka po przyjez
dzie uj-
rzałem na plaży rozśpiewaną, tańczącą dziewczynę, jakiej nie znałem, a o jakiej marzy-
łem. Zacząłem się zastanawiać, czy gdybyśmy poznali się w innych okolicznościach,
mogłabyś mnie pokochać. Postanowiłem to sprawdzić. Dlatego wcieliłem się w rolę
przygodnego znajomego z wakacji, żeby uwieść moją Helen. - Odebrał od niej Poca, po- [ Pobierz całość w formacie PDF ]