[ Pobierz całość w formacie PDF ]

mężczyzna czeka na odpowiedź.
- Bo nie sądziłam, że to ma znaczenie - odparła. Kiedy milczał,
uniosła głowę i przekonała się, że
Matthew przygląda się jej z niedowierzaniem.
- Nie sądziłaś, że to ma znaczenie? - powtórzył. Pokręciła głową i
naraz uświadomiła sobie, że błędnie ją zrozumiał. Oczywiście dla niej
było to ważne, nie sądziła jednak, by obchodziło jego. Naprawdę nie
podejrzewała, żeby on był zainteresowany, czy to jej pierwszy raz, czy
czternasty.
Odchylił głowę i znowu mruknął niedowierzająco:
- Nie uważasz, że to ma znaczenie.
- Nie - sprostowała, wciąż jeszcze nie mogąc jasno sformułować
myśli. - Myślę, że dla ciebie nie ma.
Znowu popatrzył na nią, jakby nie wierzył własnym uszom.
- Za kogo ty mnie masz? - spytał. - Coś takiego, z tobą, miałoby się
dla mnie nie liczyć?
Zaskoczyła ją gwałtowność, z jaką to powiedział.
- Więc to ma znaczenie? - spytała, bojąc się choćby mieć nadzieję.
Przyglądał się jej z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Zamiast jednak
odpowiedzieć, sam zadał jej nowe pytanie:
- Naprawdę musisz mnie o to pytać? Spojrzała zdziwiona.
- Hm, tak - przyznała w końcu.
Znowu patrzył na nią długo w zamyśleniu, potem pokiwał głową,
jakby doszedł do niezwykle ważnego wniosku - choć nie miała pojęcia,
czego mogłoby to dotyczyć.
- Rozumiem - mruknął.
- Matthew... - zaczęła, nie wiedząc, co powiedzieć dalej.
A może wiem, pomyślała, gdy jego spojrzenie stało się chłodne i
obojętne. Może tylko boję się powiedzieć, odsłonić tak bardzo przed nim
właśnie teraz, gdy czuję się taka bezbronna.
Nadal nie rozumiała do końca, co się wydarzyło tej nocy, lecz
wiedziała, że doświadczyła czegoś niezwykłego i głębokiego, czegoś o
poważnych konsekwencjach - czegoś, co może odmienić całe życie. I
doświadczyła tego z mężczyzną, którego darzyła uczuciem - lecz nie
Anula & polgara
potrafiła jeszcze tego uczucia nazwać. Wiedziała, że gdyby spróbowała
to zrobić teraz, wszystko by zepsuła. Milczała więc i tylko na niego
patrzyła, licząc, że Matthew nie dostrzeże jej zmieszania. Licząc, że
błędnie interpretuje jego zachowanie, bo wydawał się jej coraz
chłodniejszy i bardziej odległy. Lecz była to prawda. Spojrzał jej prosto
w oczy i oświadczył spokojnie:
- Chyba powinnaś już iść.
Poczuła się, jakby ktoś chlusnął jej w twarz lodowatą wodą.
- Ale... - zaczęła.
- Mówię poważnie - dodał, podniósł się z sofy i zaczął ubierać. -
Wezwę ci taksówkę.
Była tak wstrząśnięta, że odruchowo również zaczęła szukać części
swojej garderoby, chcąc się jak najszybciej okryć.
- Matthew, co się stało? - spytała, zraniona do żywego.
Kiedy odwrócił się w jej stronę, na jego twarzy malował się ból chyba
równie wielki jak jej.
- Ubieraj się - rzucił tylko. - Zadzwonię po taksówkę.
Po czym wyszedł z pokoju.
Skulona na tylnym siedzeniu auta, obserwowała przez okno nocne
życie. Mimo późnej pory wiele barów było otwartych, a po ulicach
kręcili się ludzie, zapewne wracający do domu po udanym wieczorze.
Albo udający się na romantyczne spotkanie, pomyślała mimo woli.
Jej kochanek odesłał ją do domu.
Nie myśl o tym, rozkazała sobie, mocno zaciskając powieki.
Zapomnij o wszystkim, co się wydarzyło,
On pewnie już o tym zapomniał. Czekał w innym pokoju, aż [ Pobierz całość w formacie PDF ]