[ Pobierz całość w formacie PDF ]

my uczciwą cenę... we właściwym czase. Ale groz
bą i przemocą nie uzyskacie od
nas nic, nawet tyle, ile kosztuje bochenek chleba. Dopóki zbrojne siły stoją pod
naszymi drzwiami, uważamy was za wrogów i złodziei. Miałbym ochotę nawza-
jem spytać się, jaką część dziedzictwa oddalibyście naszym rodzinom, gdybyście
zastali skarb bez straży, a nas zabitych?
 Słuszne pytanie  rzekł Bard.  Ale nie zabito was, a my nie jesteśmy ra-
busiami. Zresztą bogacze powinni by mieć litość i niezależnie od zobowiązań
wspierać w biedzie tych, którzy im okazali życzliwość w potrzebie. Nie odpowie-
działeś też na pozostałe moje argumenty.
 Nie będę, jak już mówiłem, rokował ze zbrojnymi ludz
mi pod moją bramą.
I nie chcę w ogóle wchodzić w układy z królem elfów, który nie zostawił mi do-
brych wspomnień. Dla elfów tych naradach nie ma miejsca. Odejdz
cie, nim świ-
sną nasze strzały. Jeżeli zaś zechcesz znów ze mną rozmawiać, odpraw najpierw
zastępy elfów do puszczy, z której nie powinny były wychodzić; dopiero potem
wróć tutaj, ale odrzuć broń, nim zbliżysz się do moich progów.
 Król elfów jest moim przyjacielem i wspomógł ludzi znad Jeziora w biedzie,
194
chociaż prócz przyjaz
ni nie mieliśmy innych praw do jego pomocy  odparł Bard.
 Zostawię ci jednak czas, żebyś mógł pożałować swoich słów. Idz
po rozum do
głowy, nim się znowu tu zjawimy.
I Bard odszedł do obozu. Nie minęło wiele godzin, kiedy znów ukazały się pod
Bramą chorągwie, a trębacze wystąpili i zagrali sygnał.
 W imieniu krainy Esgaroth i Puszczy!  zawołał jeden z nich.  Przema-
wiamy do Thorina, syna Thraina, mieniącego się Królem spod Góry, i wzywamy
go, żeby rozważył zgłoszone przez nas żądania. W przeciwnym razie będziemy go
musieli uznać za wroga. Co najmniej dwunastą część skarbów ma Thorin oddać
Bardowi jak zwycięzcy smoka i spadkobiercy Giriona. Ze swojej części Bard wyna-
grodzi ludzi z Esgaroth za ich pomoc. Lecz jeśli Thorin chce cieszyć się przyjaz
nią
i szacunkiem sąsiadów, jak niegdyś jego przodkowie, niech dorzuci coś od siebie
na wspomożenie ludzi znad Jeziora.
W tej chwili Thorin chwycił za łuk i puścił strzałę prosto w wysłannika. Trafiła
w tarczę i chwiejąc się utkwiła w niej.
 Skoro taka jest twoja odpowiedz
 zawołał poseł  ogłaszam oblężenie
Góry. Nie wyjdziecie stąd, póki nie poprosicie nas o rozejm i o wszczęcie roko-
wań. Nie obracamy przeciw wam oręża, ale zostawiamy was z waszym złotem.
Możecie się nim żywić, jeśli chcecie.
Po czym parlamentariusze szybko odeszli, a krasnoludy zostały same i mogły
zastanowić się nad położeniem. Thorin tak się nasrożył, że nikt nie ośmieliłby się
wystąpić wobec niego z jakimiś zarzutami, choćby i miał po temu ochotę; lecz
wszyscy, jak się zdawało, podzielali jego stanowisko, z wyjątkiem może grubego
Bombura, Fila i Kila. Bilbo oczywiście był z obrotu rzeczy niezadowolony. Miał już
po dziurki w nosie tej Góry i myśl o wytrzymaniu w jej wnętrzu oblężenia wcale
mu się nie uśmiechała.
 Cuchnie tu smokiem  mruczał do siebie  aż mnie mdli. A te suchary już
mi kością w gardle stają.
NOCNY ZA
ODZIEJ
ni wlokły się w nudzie. Wielu krasnoludów spędzało czas na układaniu
Di porządkowaniu skarbów. Teraz już Thorin mówił o Arcyklejnocie Thraina
i gorąco prosił, żeby pilnie szukali go po wszystkich zakątkach.
 Ten klejnot mego ojca  rzekł  sam jest wart więcej niż cała rzeka zło-
ta, a dla mnie wręcz nie ma ceny! Z całego skarbu ten jeden kamień uważam za
swoją osobistą własność i srodze bym ukarał tego, kto by go znalazł i przywłasz-
czył sobie.
Bilbo usłyszał te słowa i zląkł się na myśl, co by się stało, gdyby odkryto ów
kamień schowany w zawiniątku starej odzieży, którego używał zamiast poduszki.
Nic jednak nie powiedział, bo w nudzie tych powszednich dni pewien plan zaczy-
nał się już wylęgać w małej główce hobbita.
W ten sposób przeszedł jakiś czas, aż kruki przyniosły wieść, że Dain z od-
działem ponad pięciuset krasnoludów spieszy spod %7łelaznych Wzgórz od półno-
co-wschodu i jest już zaledwie o dwa dni marszu od doliny Dal.
 Nie mogą jednak dotrzeć pod Górę niepostrzeżenie  powiedział Roak.
 Obawiam się, że w dolinie dojdzie do bitwy. Nie wydaje mi się to wcale po-
myślne. Chociaż to bardzo bitne plemię, nie zdołają przecież pokonać armii, któ-
ra was oblega. A nawet gdyby zwyciężyli, co na tym zyskacie? Wkrótce za nimi
nadejdzie zima i śniegi. Jak się tutaj wyżywicie bez pomocy życzliwych sąsiadów?
Smoka już nie ma, ale bogactwa mogą się stać waszą zgubą.
Thorin wszakże nie dał się przekonać.
 Zima i śnieg dokuczą ludziom i elfom  rzekł  a obozowanie na tym pogo-
rzelisku ciężko im będzie znieść dłużej. Mając za plecami naszych sprzymierzeń-
ców i zimę na karku, pewnie zmiękną i łatwiej zgodzą się na moje warunki.
Tej nocy Bilbo powziął decyzję. Noc była ciemna, bezksiężycowa. Poczekał, aż
196
się ściemniło zupełnie, poszedł w kąt groty tuż pod bramę, wyciągnął ze swego [ Pobierz całość w formacie PDF ]