[ Pobierz całość w formacie PDF ]

rumieńcem na całym jej ciele. W tym świetle trudno było
stwierdzić.
 Powinniśmy pojechać do szpitala.  Dlaczego
dopiero teraz o tym pomyślał? Przecież to najprostsze
rozwiązanie.
Wzięła groszek od kasjera.
 Nie ma mowy.
 A jeśli doznasz wstrząsu anafilaktycznego i...
 Gabe, dość tego!  Ku jego zaskoczeniu
wyciągnęła rękę i położyła na jego ramieniu. Poczuł, jak
napinają się wszystkie mięśnie w jego ciele i nie tylko, co w
tej chwili było bardzo nie na miejscu. Elle na szczęście
100/234
chyba nie zauważyła, że jego spodnie nagle zrobiły się
bardziej obcisłe.  Naprawdę nic mi nie będzie.
 Jesteś pewna? Bo to żaden problem.  W myślach
już zaplanował trasę. Zajmie im to maksimum dziesięć
minut. No dobra, po drodze złamią trochę przepisów, ale
jakie to ma znaczenie wobec bezpieczeństwa Elle?
 Nic mi nie jest, słowo.  Wyciągnęła rękę i odgięła
mały palec. Przyglądał się jej bez słowa, więc zahaczyła
małym palcem o jego dłoń i potrząsnęła energicznie. 
Widzisz? Daję słowo.
Kto po podstawówce w taki sposób przypieczętowuje
obietnice? Właściwie nie przypominał sobie nawet, by robił
to w podstawówce. Pokręcił głową, zapłacił za zakupy i
razem z Elle wrócił do samochodu. Dopiero kiedy wsiedli
do auta i odpalił silnik, przypomniał sobie, że nie ma poję-
cia, gdzie ona mieszka.
 Dokąd jedziemy?
Przeglądała się w lusterku.
 Opuchlizna chyba ustępuje. Podwiez
mnie do
samochodu.
 Jasne.
 Naprawdę mi nie odpuścisz, prawda?
 Dziwi cię to?
Elle z westchnieniem ukryła twarz w paczce mrożone-
go groszku.
 Nie. Pojedziemy Trzysta Dziewięćdziesiątą Piątą na
północ, powiem ci, który zjazd, potem pierwsza w prawo i
jeszcze raz w prawo. Trzeci dom po lewej.
101/234
Wydawało się, że to mało skomplikowane. Wyjechał z
parkingu i ruszyli na północ. Kiedy byli w sklepie, zapadł
zmrok. Nie wiadomo dlaczego, odczuł ulgę, wyjeżdżając za
miasto. Przez ułamek sekundy rozważał, czy nie zlekce-
ważyć zjazdu i pognać dalej, do siebie, ale szybko porzucił
ten pomysł. Elle najlepiej poczuje się u siebie.
Kierując się jej wskazówkami, trafił na jedno z licz-
nych przedmieść na północnym skrawku Spokane. Tu
przynajmniej domy nie tłoczyły się jeden przy drugim 
każdy otaczał sporych rozmiarów ogród  i to zarówno do
frontu, jak i od tyłu, sądząc po wysokości płotów. Z
wiatła
reflektorów omiotły jej dom pomalowany na pogodny żółty
kolor. Na werandzie wisiała doniczka z kwiatami.
Gabe a wcale to nie zaskoczyło. Zaparkował camaro.
Ciekawe, jak się dorasta w takim domu. Inaczej, zupełnie
inaczej. O takiej przyszłości marzył dla dzieci, które, jak os-
tatnio zdecydował, są częścią tej przyszłości. Dobry Boże,
miał już po dziurki w nosie samotności, która zżerała go
żywcem.
Rozdział 11
Dziwnie się czuła na myśl, że Gabe był w jej domu. Por-
uszyła ramionami, by bluzka otarła się o jej plecy i choć
trochę ulżyła nieznośnemu swędzeniu. Elle marzyła o
prysznicu, ale nie chciała zostawiać Gabe a samego, żeby
włóczył się po całym domu, zajmował jej przestrzeń.
Podrapała się w łokieć i znieruchomiała, gdy zauważył ten
gest.
 Nie polepszyło ci się.
 Trochę trwa, zanim benadryl zadziała.  A i tak ob-
jawy ustąpią na dobre dopiero, kiedy wszystko z siebie
zmyje.  Może pooglądasz telewizję, a ja szybciutko
wezmę prysznic?
Prześliznął się po niej wzrokiem; było to spojrzenie
tak intensywne, że miała wrażenie, że jej dotyka. O rany.
Może rzeczywiście zimny prysznic dobrze jej zrobi. I to już
zaraz, natychmiast.
 Salonik jest tutaj.  Skinęła w stronę drzwi za jego
plecami i ruszyła do schodów.  Zaraz wracam.
Gabe nie odstępował jej ani na krok.
 Nie powinnaś być teraz sama.
O Boże!
 Nie jestem sama. Ty tu jesteś.  Skinęła ręką w
stronę saloniku i ruszyła po schodach na piętro.  W sen-
sie tutaj, w domu. Obiecuję, że jeśli zacznę się dusić, będę
wrzeszczeć na całe gardło.
103/234
 Jeśli zaczniesz się dusić, nie będziesz w stanie
wrzeszczeć.
Te słowa nie powinny budzić sprośnych myśli.
Naprawdę. Ale z drugiej strony, czy można się jej dziwić?
Szedł tuż za nią, w stronę jej sypialni, i nie mogła nie
myśleć o ostatniej sytuacji, gdy byli razem w sypialni.
O nie, zły pomysł. Bardzo zły.
 Zostań tutaj.  Podniosła rękę.
Zatrzymała go dopiero jej ręka na jego piersi. Stała o
schodek wyżej i tym samym byli prawie równego wzrostu.
 Nie muszę wchodzić z tobą pod prysznic, ale
zostanę tu, póki się nie upewnię, że nic ci nie grozi.
 Przesadzasz.  Mówiła nisko, ochryple. O cholera!
Odkaszlnęła.  A gdzie chcesz czekać?
Uśmiechnął się tak, że zaparło jej dech w piersiach.
 Jak to gdzie? W łazience, ma się rozumieć.
 Ma się rozumieć...
Nie bardzo wiedziała, jak to zrobił, ale ani się obejrza-
ła, a siedziała na blacie w łazience. Gabe zdejmował jej
buty. [ Pobierz całość w formacie PDF ]