[ Pobierz całość w formacie PDF ]

helleńsku i obudziły jedną głowę, która znała język rosyjski.
- Okropnie boli - odpowiedziała głowa. Inne umilkły i gapiły się na mnie z
otwartymi ustami.
Obejrzałem palec Briareusa. Był brudny i spuchnięty, ale wcale nie złamany.
Zwykłe zwichnięcie. W naszej hali sportowej tego typu kontuzje leczono bez doktora.
Chwyciłem za palec i z całej siły szarpnąłem ku sobie. Z pięćdziesięciu gardeł wydarł
się ryk bólu, Briareus zwalił się na wznak.
- No, no - powiedziałem, wycierając ręce chusteczką. - Ju\
po wszystkim...
Briareus, pociągając nosami, zaczął oglądać palec. Tylne głowy ciekawie
wyciągały szyje i kąsały przednie w uszy, \
eby im nie zasłaniały widoku. Alfred
uśmiechał się.
- Przydałoby się krwi mu upuścić - rzekł z dawno zapomnianą ekspresją, po
czym westchnął i dodał: - Ale co on ma za krew, tylko pozór. Mara i nic więcej.
Briareus wstał. Wszystkie pięćdziesiąt głów uśmiechało się błogo.
Pomachałem mu dłonią i odszedłem. Po chwili zatrzymałem się przed Kościejem
Nieśmiertelnym. Wielki zbrodzień mieszkał osobno w komfortowej klatce wysłanej
dywanami, z klimatyzacją i regałami na ksią\
ki. Na ścianach wisiały portrety
D\
yngis-chana, Himmlera, Katarzyny de Medici, jednego z Borgiów i chyba
Goldwatera, czy te\
McCarthy'ego. Kościej w połyskliwym chałacie stał ze skrzy-
\
owanymi nogami przed ogromnym pulpitem i czytał offsetową odbitkę Malleus
maleficarum (Młota na czarownice). Wykonywał przy tym jakieś obrzydliwe ruchy
długimi palcami - jakby coś przykręcał, to znów wbijał czy te\
obdzierał. Pozostawał
w nieskończonym areszcie prewencyjnym, póki trwało nieskończone śledztwo w
sprawie jego nieskończonych zbrodni. W instytucie bardzo go sobie ceniono,
poniewa\
bywał u\
yteczny przy niektórych unikalnych eksperymentach, a tak\
e jako
tłumacz w kontaktach ze Smokiem Horynyczem. (S. Horynycz był zamknięty w starej
kotłowni, skąd dolatywało jego metaliczne chrapanie i porykiwania przez sen). Sta-
łem, rozmyślając o tym, \
e jeśli w jakimś nieskończenie oddalonym od nas punkcie
czasu Kościeja wreszcie ska\
ą, to sędziowie, kimkolwiek oni będą, znajdą się w nader
dziwnej sytuacji - nie mo\
na przecie\
skazać na karę śmierci nieśmiertelnego
zbrodniarza, a do\
ywocie, jeśli uwzględnić areszt prewencyjny, ju\
odbył.
Wtem ktoś mnie chwycił za nogawkę i przepity głos zawołał:
- Hej, ferajna, kto się składa?
Zdołałem się wyrwać. Trzy wampiry w sąsiedniej wolierze patrzyły na mnie
po\
ądliwie, przyciskając sine mordy do metalowej siatki, znajdującej się pod prądem
o napięciu dwustu wolt.
- Rękę mi zgniótł, cholerny okularnik! - powiedział jeden.
- Odczep się - rzuciłem. - Kołek osinowy ci pachnie?
Podbiegł Alfred, trzaskając z bata, i wampiry skryły siew ciemnym kącie,
gdzie natychmiast zaczęły ohydnie przeklinać i r\
nąć w karty własnej produkcji.
Zwróciłem się do Alfreda:
- No dobrze. Widzę, \
e wszystko w porządku. Idę dalej.
- Szczęśliwej drogi - odpowiedział skwapliwie.
Wchodząc po schodach usłyszałem łomotanie imbrykiem i znajomy bulgot.
Zajrzałem do hali maszyn i popatrzyłem, jak pracuje generator. Instytut nie był
zale\
ny od miejskich z
ródeł energii. Po sprecyzowaniu zasady determinizmu
postanowiono wykorzystać dobrze znane Koło Fortuny jako z
ródło bezpłatnej energii
mechanicznej. Nad cementową podłogą hali wznosił się tylko niewielki odcinek
błyszczącej polerowanej obręczy gigantycznego koła, którego oś obrotu le\
ała gdzieś
w nieskończoności, stąd te\
obręcz wyglądała jak taśma przenośnika, wychodząca z
jednej ściany i ginąca w drugiej. W swoim czasie modna była obrona prac na temat
obliczenia promienia krzywizny Koła Fortuny, poniewa\
jednak prace te dawały
wyniki o niezwykle małej dokładności, do dziesięciu megaparseków, Rada Naukowa
instytutu podjęła uchwałę, aby przerwać ocenę dysertacji do chwili, gdy budowa
transgalaktycznych środków komunikacji umo\
liwi zwiększenie dokładności.
Kilka biesów z obsługi urządziło sobie przy Kole zabawę, wskakiwały na
obręcz, doje\
d\
ały do ściany, zeskakiwały i pędziły z powrotem. Kategorycznym
tonem przywołałem je do porządku.  Wypraszam sobie - powiedziałem. - Nie
jesteście w budzie jarmarcznej". Biesy pochowały się za płaszcze transformatorów i [ Pobierz całość w formacie PDF ]