[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Czy przed dzisiejszym artykułem wiedział pan o stanie Tallie?
 Nie miałem zielonego pojęcia.
108
R
L
T
Lekarz nie wydawał się zaskoczony. Może wiedział więcej, niż mówił.
Alex zatrzymał się.
 Od jak dawna pracuje pan w szpitalu?
 Ponad czterdzieści lat.
 Czyli to pan był lekarzem Natalie, gdy rodziła?
 I to ja zaniosłem jej tragiczną wiadomość.
 Również to pan poinformował ją, że może mieć w przyszłości
kłopoty?
Doktor Hargons długo przyglądał się Aleksowi, oceniając go.
 W miesiąc po poronieniu  zaczął w końcu  matka przyprowadziła
Natalie. Miała wysoką gorączkę. Zbadałem ją. Blizny w macicy rozrosły się i
pogrubiały, co może mieć poważne skutki dla płodności. Jest dostępne
leczenie operacyjne, ale i po nim dwadzieścia do trzydziestu procent kobiet
nie jest w stanie zajść w ciążę albo jej utrzymać.
 Ale istnieje szansa, by Natalie zaszła w ciążę. Dziecko może dotrwać
do końca.
 Szansa owszem. Lecz jest jeszcze jedna rzecz, niemal tak ważna jak
skutki fizjologiczne.  Zbliżali się do poczekalni.  Tamto maleńkie dziecko
nie miało żadnych szans na przeżycie. Tallie była oczywiście zdruzgotana i
wini za to siebie. Strach przed podobnym cierpieniem może złamać każdą
kobietę, która poroniła.
Dotarli na miejsce. Doktor wsunął dłonie do kieszeni fartucha.
 Córka mająca ponad dwadzieścia tygodni otrzymała imię i została
pochowana. Wszyscy tu wiedzą o comiesięcznych, rytualnych wizytach
Natalie na jej grobie. Jeśli można sądzić po tej jej determinacji, byłaby
wspaniałą matką.
 Jestem tego pewien.  I wciąż może być.
109
R
L
T
Kątem oka zobaczył jakiś ruch. Natalie wyszła z pokoju matki i patrzyła
na niego. Ponownie uścisnął lekarzowi dłoń.
 Dziękuję za szczerość.
 Mam nadzieję, że to pomoże. Tallie to słodka dziewczyna. Zasługuje
na szczęśliwe życie.
Kilkoma długimi krokami Alex znalazł się znów u boku Natalie.
 Jak twoja mama?
 Teraz śpi. Ale chciałabym tu trochę zostać.
 Zostanę z tobą.
 Nie musisz.
 Niemniej...  Rozejrzał się.  Chcesz spróbować szpitalnej kawy?
Może gdzieś niedaleko jest jakaś kafeteria? Od śniadania nie mieliśmy nic w
ustach.
Zaplotła ciasno dłonie, spuściła wzrok, ale po chwili spojrzała mu prosto
w oczy. Wyglądała, jakby się miała za chwilę rozsypać na kawałki.
 Alex, doceniam wszystko, co dla mnie zrobiłeś  zaczęła, odetchnęła 
ale... Wybacz. Wolałabym, żebyś poszedł.
Poczuł się, jakby dostał serię przez pierś. Jednak kiedy już wszystko
zostało zrobione i powiedziane, powinien odejść. Powinien zostawić Tallie
Wilder jej miastu i jej sprawom. Sądził, że należą do siebie.
Jakaś piekielnie drażniąca część duszy wciąż z uporem to utrzymywała,
ale rozsądek nakazywał zniknąć. Nie ma już nic więcej do powiedzenia.
Zabierając ze sobą ostatnie wspomnienie jej twarzy, włosów, zapachu,
wyprostował się i poszedł do wyjścia, nie oglądając się za siebie. Dusił się, ale
wiedział, że to minie. Myślał, że ma jasno określoną przyszłość z Natalie.
Pomylił się. Najbardziej w życiu.
110
R
L
T
Wypadł na dwór. Nagle zadzwoniła komórka. Zamierzał ją zignorować,
znalez
ć pub z pełnym zrozumienia barmanem, a potem odlecieć do domu, lecz
komórka nie milkła i nagle zdał sobie sprawę, kto może dzwonić.
Wyszarpnął aparat z uchwytu, sprawdził rozmówcę, odetchnął głęboko i
odebrał. Mateo pozdrowił go i od razu przeszedł do rzeczy.
 Mam wyniki, przyjacielu. Siedzisz?
Alex jęknął. Kląć czy szukać jasnej strony? Najwyraz
niej miał zostać
ojcem. Dziecka z nieprawego łoża, jak na razie. Lecz jeśli ożeni się z Bridget,
czy nie dostanie spełniającej warunki żony i dziecka, którego pragnął? A jeśli
to chłopiec... Opadł na najbliższą ławkę.
 Pozytywny?
 Nie. To nie ty.
Aleksowi dłoń opadła bezwładnie na kolana i w tej samej chwili słońce
wyjrzało zza chmur. Z wysiłkiem podniósł aparat do ucha.
 Co powiedziałeś?  Wiedział co, ale chciał to usłyszeć jeszcze raz.
 Wynik testu jest negatywny.  Po dłuższej chwili ciszy zapytał: 
Alex, jesteś tam jeszcze?
 Tak.  Wolny! Wolny i pewien, że tego samego błędu już nigdy nie
popełni. Zwłaszcza dotyczyło to zakochania się. Wstrzymał oddech, zamrugał
i zapatrzył się w przestrzeń.
 Alex? Alexander, powiedz coś. Potrząsnął głową, usiłując
uporządkować myśli.
 Mateo, nie wiem, czy to słońce, czy jedzenie, czy starość.  A może
mądrość? Naga, oślepiająca prawda stanęła mu przed oczami. Niezapraszana,
uważana za odpędzoną pojawiła się i nie było sposobu jej zaprzeczyć.
Już miał wszystko wyjaśnić Mateowi, gdy znajomy kształt wyłonił się
zza rogu. Alex roześmiał się i machnął do kierowcy.
111
R
L
T
Dwie godziny póz
niej Natalie zeszła ze szpitalnych schodów,
spokojniejsza o matkę, lecz czuła się paskudnie z powodu wcześniejszego
zatrzaśnięcia drzwi przed Aleksem. Widziała w jego oczach błysk, gdy
zaakceptował odprawę i odszedł. Jakaś jego część najwyraz
niej poczuła ulgę.
Cały lot tutaj czuła się z
le. Potrzebowała czasu, by posiedzieć przy
mamie, nie denerwując się, że Alex czeka na zewnątrz i rozmawia z mającymi
dobre intencje lekarzami. Z szeptanych rozmów nigdy nie wynika nic
dobrego. Podjęła decyzję i nic jej nie obchodziło, co inni o niej myślą.
Chciałaby, żeby Alex choć przez jeden dzień na własnej skórze poczuł,
jaka była jej sytuacja. Nie była uparta, tylko odpowiedzialna. Nie chciała, by
oboje się męczyli z kolejną tragedią, jaką ona już przeżyła. Kiedy odnajdzie
szczęście z inną kobietą, kiedy zacznie budować tę rodzinę, podziękuje jej za
to, co zrobiła. Może nawet odnajdzie miłość?
Kaskady suchych liści wirowały wokół jej nóg na Reliance Street.
Weszła do Toys'n'Dolls, by zrobić zwyczajowe zakupy, po czym ruszyła
Main, tą samą ulicą, którą chodziła w każdy pierwszy poniedziałek miesiąca.
Jak zawsze ludzie nie mieli nic lepszego do roboty niż gapienie się zza
firanek. Natalie była pewna, że stara pani Prindle codziennie rezerwowała tę
samą ławeczkę przed miejską biblioteką, byle tylko nie stracić nic z tak
zwanych wydarzeń. Jej wzrok zza okularów przepalał Natalie plecy na wylot.
Miała to w nosie. Wracała błogosławiona obojętność. To o wiele lepsze niż
bezustanny ból serca.
Wszystko jest lepsze.
Usłyszała pomruk luksusowego silnika i nagle obok niej pojawił się
bentley.
112
R
L
T
Otwarła usta i potknęła się ze zdumienia, a za jej plecami pani Prindle
zerwała się z ławki. Opadła na nią bezwładnie z powrotem, razem z laską, gdy
Alexander, niczym rycerz, wynurzył się z tylnego siedzenia.
Natalie z zaskoczenia nie bardzo mogła wydusić z siebie coś
sensownego.  Ale... jak...
 Paul przyjechał z Sydney  wyjaśnił Alex, stając przed nią. 
Pomyślał, że może się nam przydać środek transportu.
Natalie zerknęła nad ramieniem Aleksa. Siedzący za kierownicą Paul
uniósł nieco ciemne okulary i puścił do niej oko. [ Pobierz całość w formacie PDF ]