[ Pobierz całość w formacie PDF ]

by znów popłynęła w tańcu. Położyła mu dłoń na ra�
mieniu.
- Powiedziałeś, że tamta sukienka jest zbyt wycięta.
Pamiętasz? Mówiłam ci, że to strata pieniędzy, że nigdy
jej nie założę.
- Nigdy nie mów nigdy - odpowiedział, a potem
nachylił się i szepnął jej do ucha: - Zobaczę cię w niej.
Na pewno.
Uczuł nagle czyjąś dłoń na ramieniu i niechętnie od�
wrócił głowę. Stała przy nich księżna Farrah. Miała na
sobie złotą dopasowaną suknię z długim rękawem i bez
dekoltu. Jak na kobietę po pięćdziesiątce wyglądała olś�
niewająco. Jak na kobietę w każdym wieku, skorygował
swą opinię Rafik, rad, że zawczasu ugryzł się w język
i nie powiedział nic głupiego.
- Przepraszam, że przerywam wam taniec, ale... -
Uśmiechnęła się do Penny. - Masz, mój bratanku, i inne
obowiązki. Król i twoi bracia czekają na ciebie razem
z Joharą. Johara nie czuję się dziś najlepiej. Chcieli�
byśmy wspólnie powitać naszych gości, a potem mog�
łaby pójść odpocząć.
- Już idę - odparł Rafik.
Był rozdrażniony. Wiedział, że kiedy tylko wypuści
Penny z rąk, zbliżą się do niej inni mężczyz
ni. Szalał
na samą myśl o tym. Po raz pierwszy w życiu działo się
z nim coś niepojętego i bał się. Wyczuwał instynktow�
nie, że znajomość z Penny może wnieść w jego życie
ogromny ładunek cierpienia. Pomyślał o swoim ojcu.
Może i jemu w podobny sposób brakowało wciąż u bo�
ku ukochanej żony, a jego matki. Penny spytała kiedyś,
czy on, wielki książę, boi się głębokiego uczucia. Czyż�
by to była prawda? Nie, z pewnością nie. Nie bał się
niczego. Nie podobało mu się to, co czuł, ale też abso�
lutnie nie odpowiadała mu myśl, że ktoś mógłby pozba�
wić go szczęścia. Musiał jakimś sposobem zapanować
nad tą słabostką - póki nie było za póz
no.
Penny przyglądała się Rafikowi. Wirował na parkie�
cie z Amandą Arbrook, wysoką Amerykanką o pięk�
nych, orzechowych oczach. Jej ojciec - wiedziała o tym
- ofiarował na rzecz fundacji Hassanów dużą sumę,
mimo że Rafik nie obtańcowywał dotąd jego córki.
Penny dławiła się z zazdrości, choć nic nie uprawniało
jej do takich odczuć. Rafik był szejkiem, ona - prze�
ciętną dziewczyną. Tylko jak przetłumaczyć to tkwiącej
w niej zaborczości dziecka, które najchętniej pociągnę�
łoby za włosy kogoś, kto odbiera mu szczęśliwe chwile.
Wieczór udał się pod każdym względem. Penny nie
mogła się już doczekać chwili, gdy wszystkie wpływy
zostaną policzone i będzie wiadomo, na czym stoją.
Impreza dobiegała końca. W pałacu pozostali jedynie
najbardziej zagorzali balownicy. Rafik bawił damy.
Chcąc oszczędzić sobie tego widoku, Penny wróciłaby
już najchętniej do swego mieszkanka, ale nie mogła tak
postąpić. Była tutaj w pracy i miała obowiązek docze�
kać do samiuteńkiego, choćby i gorzkiego dla niej koń�
ca uroczystości. Zauważyła, że Rafik uśmiecha się
w tańcu do ślicznej Amerykanki i odwróciła wzrok. Do
licha, w końcu nawet w El Zafirze nie karze się chyba
personelu za wyjście na moment do ogrodu.
Owionął ją słodki zapach jaśminu, roślin i ziemi.
Delikatnie iluminowany ogród wyglądał bajecznie.
Penny czuła się jak Kopciuszek, choć widok Rafika,
obejmującego Amandę, zachwiał jej i tak słabiutką wia�
rą w bajki. Lekki wiatr studził jej rozpalone policzki.
Podeszła kamienną ścieżką do fontanny i zapatrzyła się
w tańczące na wodzie cienie. Raptem z rozmarzenia
wyrwał ją odgłos czyichś kroków.
- Mam cię!
- Rafik...
- A któż by inny?
- Zaniedbujesz swoje damy.
Zamarła, gdy zobaczyła, jak płoną mu oczy. Parsknął
lekceważąco.
- Jakie tam moje... Ty jesteś... - Umilkł, a rysy
jego twarzy wyostrzyło napięcie. - Powinienem być
przy tobie.
- Tak myślisz? - Mocno zabiło jej serce.
- Mam obowiązek stad u twego boku.
- Skąd ci to przyszło do głowy?
- Wyglądasz dziś niewiarygodnie pięknie. Wszyscy
marzą, by skąpać się w twoim blasku. Mnie samemu też
ciężko jest oprzeć się twojemu urokowi. Przysięgam,
zabiję faceta, który cię choćby dotknie.
-. Nie sądzę, żebyś miał do tego okazję. - Z trudem
zapanowała nad sobą, by nie zasłonić ust i nie gryz
ć
pięści z emocji. Rafik przyznawał się do oczarowania
nią, twierdził, że podobała się mężczyznom. Czy to
w ogóle możliwe? Miałaby w to uwierzyć? Bez sensu.
- Nikt się do mnie nie zaleca. Nic takiego w ogóle mi
nie grozi.
- Oczywiście, bo jestem przy tobie. Moja obecność
odstraszy każdego, kto miałby na ciebie ochotę. Gdy�
bym nie stał na straży twego honoru, mogłoby dojść do
skandalu.
- Rozumiem. A zatem poświęcasz mi czas ze zwykłe�
go obowiązku, dla dobrego wizerunku rodziny i kraju?
- Z ust mi to wyjęłaś - odparł wyniośle.
- A czemu w ogóle sądzisz, że mogłabym komuś
wpaść w oko? No, powiedz.
- Zależy ci na komplementach? - Błysnął w uśmie�
chu zębami, wyraz
nie nawiązując do chwili z początku [ Pobierz całość w formacie PDF ]