[ Pobierz całość w formacie PDF ]

londyoskiego biura Edwarda, ale on się nawet nie odezwał. Pamięta, jak bardzo
była zdumiona tego rodzaju zachowaniem.
Testament Williama jednoznacznie świadczył, że mimo wszystko pragnął pogodzid
się z synem, nawet po śmierci. Wiedziała, że nawiązanie kontaktu z Edwardem jest
jej moralnym obowiązkiem. Przekazała mu wszelkie niezbędne informacje, ale on
nie przejawił żadnej inicjatywy. Widad nadal żywił dawną urazę. Juliet machnęła
ręką i dopiero gdy okazało się, że jego podpis na istotnych dla istnienia firmy
dokumentach jest absolutnie niezbędny, podjęła kolejną próbę dotarcia do niego.
Teraz żałowała swego kroku. Co ją podkusiło? Nie mogła słuchad, gdy w taki sposób
wyrażał się o swoim ojcu.
Siedziała w fotelu, kiedy po paru minutach Liam wyszedł na dwór. Miał teraz na
sobie niebieskie slipki. Był wspaniale opalony, jasne włosy zdawały się niemal złote.
- Zmieniłaś zdanie? - zapytał, wskazując na wodę. Zmieniła zdanie na każdy
związany z nim temat. Sama jest sobie winna: powinna wcześniej domyślid się, jaki
to człowiek, skoro nie przyjechał na pogrzeb ojca i nie odpowiedział na żaden jej list
czy telefon. Niepotrzebnie traciła czas, próbując dojśd z nim do porozumienia,
niepotrzebnie narażała się na kolejne upokorzenia. On ani przez moment nie miał
zamiaru rozmawiad z nią na temat firmy. Nigdy nie miał takiego zamiaru.
- Muszę jechad. - Gwałtownie podniosła się z miejsca. - To był błąd.
Liam uniósł brwi.
- Większy błąd niż przyjazd na wyspę? - uśmiechnął się ironicznie.
Miał rację, to też był błąd. Od początku nie miał zamiaru nawet kiwnąd palcem w
sprawie firmy ojca.
- Wydawało mi się, że przynajmniej tyle jesteś winny swojemu ojcu...
- Nic nie jestem winny Williamowi Carlyle'owi! -uciął ze złością. Policzek mu zadrgał,
a oczy pałały gniewem. - Miał tylko jednego syna, Simona. Nie powiedział ci tego? -
warknął.
Zamrugała oczami. Od tak dawna po raz pierwszy usłyszała imię swojego
ukochanego. Między nią a Williamem istniało milczące porozumienie, by nigdy do
tego nie wracad. Wspomnienia były zbyt bolesne. A teraz Liam poruszył ranę, która
wcale się nie zagoiła...
Zwilżyła językiem wyschnięte usta.
- Simon nie żyje - powiedziała łamiącym się głosem.
- Ja też, od ponad dziesięciu lat. I William nie zmieni tego, nawet po śmierci! -
zawołał ze złością. - Kiedy umierał, nie miał już synów - dodał z gniewem. - Więc jak
mógł zapisad połowę firmy jednemu z nich? Wez
sobie tę firmę, Juliet!
Przypuszczam, że zapracowałaś sobie na to!
Odbił się i wskoczył do wody; po chwili wynurzył się na powierzchnię i rozgarniając
wodę szybkimi ruchami mocnych ramion, popłynął na drugi koniec basenu.
Marzyła tylko o tym, by jak najszybciej stąd odejśd, ale nogi odmówiły jej
posłuszeostwa. Nie była w stanie wykonad żadnego ruchu.
W słowach Liama było tyle goryczy i zapiekłego żalu. Chyba nigdy nie pogodził się z
zerwaniem z ojcem i pogarda była jedynym sposobem, by przeżyd i zdusid w sobie
ból. Nie wiedziała, o co im wtedy poszło; William nigdy nie rozmawiał z nią o
Edwardzie.
Dziesięd lat bez rodziny. To mnóstwo czasu. Z tego, co o nim wiedziała, chyba był
sam, z nikim nie związany. Przez te wszystkie lata budował swoje hotelowe
imperium i doszedł do nieporównywalnie większych sukcesów, niż jego ojciec mógł
śnid w najśmielszych marzeniach. Może właśnie o to mu chodziło? Pokazad ojcu,
który z nich jest lepszy? Nie znała się na psychologii, ale było to bardziej niż
prawdopodobne.
Teraz postanowił uderzyd w nią i jej związek z ojcem. Dopiął swego. Gra została
skooczona. Teraz może sobie wziąd jego udziały.
Ani przez moment nie wątpiła, że nie były to słowa rzucone na wiatr. Edward nie
należał do takich. Ale jak mogła się na to zgodzid? Nie miała do tego prawa. Kiedy
odczytano testament, jej pierwszą reakcją było oddanie wszystkiego Edwardowi.
Dopiero jego zachowanie, kiedy przekonała się, że absolutnie nie zależy mu na losie
firmy, zmieniło jej decyzję.
Ale nawet teraz nie mogłaby przejąd jego części. To by nie było w porządku. Poza
tym nie takie były intencje Williama.
- Jeszcze tu jesteś? - Liam wynurzył się z wody, zaczął wycierad ręcznikiem. - Już
masz to, czego chciałaś, Juliet - rzucił szyderczo. - I nie mamy już o czym rozmawiad.
Oczy jej błysnęły. Możliwe, że kiedyś został skrzywdzony przez Williama, że miał
powody sądzid, iż była kochanką jego ojca, ale to nie dawało mu prawa traktowad
jej w taki sposób!
- Trzeba podpisad dokumenty...
- Prześlij je do mojego biura w Londynie. - Machnął ręką. - Moi prawnicy się tym
zajmą.
- Ale...
- Juliet - przerwał jej niby cicho, ale bała się, że zaraz eksploduje - nie rozumiesz, że
nie chcę mied nic wspólnego z rodziną Carlyle'ów? - Oczy lśniły mu niebezpiecznie.
- Nosisz to nazwisko...
- Za swoje grzechy - uciął, zarzucił sobie ręcznik na szyję. - Ale to jeszcze nie znaczy,
że jestem jednym z nich. [ Pobierz całość w formacie PDF ]