[ Pobierz całość w formacie PDF ]

z szatni zaraz po zakończeniu spotkania.
- Kto wygrał? - zapytała natychmiast Shawna.
- Nikt! Z
wiatło zgasło i spotkanie ostatecznie trzeba było przerwać - rzekł pan Cayley.
- Oczywiście coś takiego musiało się zdarzyć akurat dziś! - utyskiwał Gene. - Kiedy
grałem najlepszy mecz w całym sezonie!
- Czy ktoś jeszcze był tego zdania? - zapytała Shawna z nutką ledwo dostrzegalnej
kpiny w głosie.
Gene skrzywił się i trzaskając drzwiami uciekł do swego pokoju.
- Co mu się stało? - spytała zaskoczona Shawna.
- Obawiam się, \
e ego twojego brata doznało powa\
nego urazu - wyjaśniła pani
Cayley. - Tu\
przed meczem zaprosił Melissę Doty na bal gwiazdkowy, a ona mu odmówiła.
- Chyba \
artujesz, mamo! Nie tak dawno mówiła mi, jak bardzo jej się Gene podoba!
Pan Cayley pokiwał głową.
- No właśnie! Wy kobiety zawsze nas zaskakujecie, czasem bardzo boleśnie. Ale
lepiej powiedz nam, skarbie, jak ci się udało dotrzeć do domu? Bo niepokoiliśmy się o ciebie.
- Chuck mnie odwiózł.
Pani Cayley uśmiechnęła się i spojrzała na mę\
a.
- Mówiłam ci, kochanie, \
e Shawna jest w dobrych rękach.
W dobrych rękach i dobrych ramionach, pomyślała Shawna i cichutko westchnęła. W
nim nie ma niczego, co nie byłoby dobre.
Powiedziała rodzicom  dobranoc i poszła do siebie na górę. Ledwie zdą\
yła wejść do
wanny, gdy usłyszała dzwonek telefonu. Po chwili pani Cayley zapukała do drzwi łazienki.
- Shawna?! Dzwonił Chuck, \
eby cię powiadomić, \
e cały dojechał do domu.
Shawna podniosła się z wanny i chwyciła ręcznik.
- Zapomniałam, \
e miał zadzwonić! Powiedz mu, \
eby chwilę zaczekał, zaraz podejdę
do aparatu!
- Skarbie, Chuck przekazał tylko wiadomość i zaraz się rozłączył. Rozczarowana
Shawna odwiesiła ręcznik i ponownie zanurzyła się w wodzie. Przymknęła oczy i
rozkoszowała się przypominaniem sobie chwili, kiedy wargi Chucka tak delikatnie dotknęły
jej warg.
Nawet jeśli był to pocałunek bardzo przelotny i tylko przyjacielski, musiał oznaczać
przynajmniej jedno - Chuck wreszcie zdał sobie sprawę, \
e ona nie jest ju\
dzieckiem. To ju\

coś!
No a poza tym znów pojawiała się szansa. Malutka, mikroskopijna, ale jednak szansa -
\
e Chuck zechce ją zaprosić na bal.
Następnego ranka, kiedy Chuck zajechał pod dom Cayleyów, okazało się, \
e przed
zderzakiem półcię\
arówki przytwierdził sporą stalową płytę w ten sposób, \
eby słu\
yła jako
pług do odgarniania śniegu. Pług okazał się bardzo skuteczny, bo zanim Shawna ubrała się i
przełknęła śniadanie, Chuck zdą\
ył oczyścić ze śniegu cały podjazd i jeszcze kawałek ulicy.
Gene tym razem wstał wcześniej i postanowił jechać razem z nimi. Shawnę to w
gruncie rzeczy ucieszyło, poniewa\
obawiała się, \
e - po tym wszystkim, co wydarzyło się
poprzedniego wieczoru - czułaby się skrępowana jadąc z Chuckiem sam na sam.
Miejskie pługi śnie\
ne zdą\
yły ju\
oczyścić jezdnie wa\
niejszych ulic w śródmieściu i
ruch samochodowy odbywał się prawie normalnie. Ale kiedy Chuck podjechał pod niemal
całkowicie zasypaną śniegiem firmę  Wesołych Z
wiąt , Shawna jęknęła i złapała się za
głowę. Wszystkie drzewka dosłownie tonęły w śniegu, nawet najmocniejsze gałązki uginały
się pod jego cię\
arem. Dziedziniec pokrywały liczne zaspy - w niektórych miejscach musiały
mieć nawet metr i więcej.
Jak my się z tego wykopiemy?! - zastanawiała się Shawna. Zanim w ogóle zdą\
yli
zdecydować, z której strony zabrać się do odśnie\
ania, podszedł do nich jakiś mały chłopczyk
w wytartym paletku i rękawiczkach nie do pary.
- Czy te choinki nie nadają się ju\
do sprzedawania? - zapytał.
- Myślę, \
e jeszcze się nadają - odpowiedziała mu Shawna.
Chuck tymczasem ponownie usiadł za kierownicą i zamontowanym na zderzaku
pługiem spychał na bok większe zaspy.
- Ale chyba niektóre z nich mają bardzo połamane gałązki, prawda? - nie ustępował
chłopiec.
- Mamy nadzieję, \
e je\
eli szybko oczyścimy je ze śniegu, to nic im nie będzie.
Chłopiec popatrzył na Shawnę, najwyraz
niej rozczarowany, a jego pełne nadziei oczy
nagle przygasły. Odwrócił się i wolno ruszył w stronę chodnika. [ Pobierz całość w formacie PDF ]