[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wrócił z Chicago, bardzo jej pomógł. Załatwił codzienne wizyty
pielęgniarki, troszczył się o dom, a nawet zabierał ją razem z Henrym
na przejażdżki. A jak już było z nią całkiem z
le, to znosił ją na rękach
na dół, żeby mogła popatrzeć z bliska na swój krzew.
- A Henry? %7łyje jeszcze?
A
zy zakręciły się w oczach gospodyni.
- To było naprawdę straszne. Wszyscy tak martwiliśmy się o
pannę Idę, że lada chwila może wyzionąć ducha, a tymczasem biedny
Henry pewnego dnia po prostu się przewrócił i umarł na zawał. Chyba
z osiem miesięcy przed jej śmiercią.
- A Jack? - zapytała Rosalyn znienacka. Sophie przyjrzała się jej
podejrzliwie.
- Nie rozumiem?
- Dlaczego nie wrócił do Chicago?
- O ile wiem, stracił pracę, bo w urzędzie, gdzie był zatrudniony,
nie chcieli na niego czekać, mimo że jest naprawdę świetny. Nie ma
takiej rzeczy, której nie potrafiłby zrobić.
Rosalyn o mało nie zazgrzytała zębami. Uwielbienie, jakim
Sophie darzyła Jacka, graniczyło wręcz z bałwochwalstwem.
- Nie mógł sobie znalez
ć innej pracy?
- Jego ojciec też miał wylew, więc ktoś musiał pomagać na
farmie. Poza tym - wyraz
nie ważyła słowa - Jack był świeżo po
rozwodzie. Nigdy o tym nie mówił, ale widać było, że jest mocno
przybity. W każdym razie, jak starszy pan Jensen zachorował, Jack
wrócił do domu, żeby zająć się gospodarstwem. Jego starszy brat był
jeszcze w wojsku i stacjonował gdzieś w Niemczech, a młodszy
właśnie zaczął chodzić do college'u. Więc Jack nie miał właściwie
wyboru i musiał wziąć sprawy w swoje ręce.
A to akurat bardzo lubi robić, westchnęła Rosalyn w duchu i
przygryzła wargi. Doskonałość Jacka Jensena zaczynała działać jej na
nerwy. Może dlatego, że zanim pozwoliła, by pochłonął ją wir pracy,
przez długie lata marzyła właśnie o kimś takim jak on?
- Jak teraz czuje się starszy pan Jensen? - zapytała.
- Już całkiem dobrze - odparła Sophie z uśmiechem. - Tylko
trochę jeszcze powłóczy nogą.
- To dlaczego Jack nie wraca do Chicago?
- Nie mam pojęcia. O to już sama musisz go zapytać. Wyraz
twarzy gospodyni wskazywał, że powoli zaczyna tracić cierpliwość.
Jack przez dłuższą chwilę nie wyłączał silnika. Była prawie
siódma, co znaczyło, że Sophie już ze dwie godziny temu skończyła
pracę. Nie rozumiał, dlaczego w domu nie pali się żadne światło.
Czyżby Rosalyn poczuła się gorzej i poszła spać z kurami?
Wysiadł z samochodu i wbiegł po schodkach na werandę. Gdy
nacisnął klamkę, okazało się, że drzwi wcale nie są zamknięte.
Pomyślał wtedy, że Plainsville jest co prawda bezpiecznym
miasteczkiem, ale samotna kobieta poruszająca się o kulach mogła
wykazać więcej rozsądku.
- Rosalyn?! - zawołał.
Postanowił sprawdzić, czy przynajmniej kuchenne drzwi zostały
zamknięte na klucz. Przeszedł na palcach przez hol i zapalił światło w
kuchni. Oczywiście, drzwi do ogrodu też zostawiła otwarte. Co za
bezmyślność!
Ze zdziwieniem zauważył nie sprzątnięte filiżanki i talerz pełen
ciastek na stole. Trudno to nazwać kolacją, pomyślał i zajrzał do
piekarnika. Jedzenie zostawione przez Sophie pozostało nietknięte.
Czyżby Rosalyn aż tak z
le się poczuła, że straciła apetyt? Chyba
jednak powinien do niej zajrzeć?
Stał już u stóp schodów, kiedy z góry dobiegł go przytłumiony
dz
więk. Natychmiast zapalił światło na schodach i pognał na górę,
pokonując po dwa stopnie naraz. Drzwi do pokoju Rosalyn były
uchylone, a w środku panowała kompletna ciemność. Nie
odpowiedziała, gdy wyszeptał jej imię, więc niewiele myśląc, nacisnął
pstryczek przy wejściu.
A
óżko było puste.
Serce waliło mu jak oszalałe. Wybiegł na korytarz i popędził na
drugie piętro, gdzie poza strychem znajdowały się jedynie dwa
niewielkie pokoiki zajmowane niegdyś przez służbę. Na końcu
korytarza dostrzegł niewyraz
ne światełko.
- Rosalyn! - zawołał, a jego głos odbił się echem od grubych
ścian.
Z
wiatło, które dostrzegł z daleka, wydostawało się spod
zamkniętych drzwi prowadzących na strych. Dłoń Jacka właśnie
wymacała starą, żelazną klamkę, kiedy z wewnątrz dobiegł go kobiecy
głos.
- Co się stało?
Przez dłuższą chwilę nic nie widział, oślepiony jasnym światłem
żarówki bujającej się - pod wpływem nagłego przeciągu - na łańcuchu
umocowanym u sufitu.
Rosalyn leżała na podłodze wsparta plecami o wielki, obity skórą
kufer, wśród porozrzucanych bezładnie książek, luz
nych kartek i
albumów pokrywających grubą warstwą całą podłogę. Dopiero gdy
się zbliżył, zauważył końce jej kul sterczące spod drugiego, równie
olbrzymiego kufra.
Na jej twarzy malował się wyraz trwogi. [ Pobierz całość w formacie PDF ]