[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Greg, niestety, nie mogłabym.
- Co znowu! - spojrzał na nią zachęcająco. - Musisz skosztować musu
czekoladowego. Jest tak gładki, tak esencjonalny, tak...
- Zgoda - zamruczała Mickey. - Czekolada należy do moich słabostek.
Rozpływającego się w ustach, zimnego musu nic nie mogłoby zastąpić.
Powoli jadła, delektując się każdą łyżeczką, aż spojrzała na Grega i
stwierdziła, że jego talerzyk jest pusty, a on obserwuje ją rozbawiony.
- Nie śpiesz się - powiedział - mamy masę czasu. A poza tym... wyglądasz
przy tym bardzo seksownie.
Zaczerwieniła się, a rumieniec objął jej twarz i szyję.
- Po prostu smakowało mi - broniła się.
- Wiem - uśmiechnął się figlarnie. - Niemniej jednak to było seksowne. -
Jeszcze szerzej się uśmiechnął. - Ale wszystko, co ciebie dotyczy, jest takie.
RS
63
Twoje włosy, oczy. Czy ktoś ci już powiedział, że twoje oczy kojarzą się z
myślą o łóżku?
- Nie - szepnęła. - Nikt mi tego nie powiedział.
- A jednak - głęboki głos Grega brzmiał łagodnie - to prawda. Po prostu
prawda.
Nie spuszczał swoich ciemnych oczu, które skłaniały ją, by zajrzała w ich
głąb. Pomyślała, że powinien mówić o sobie, a w tej samej chwili zapragnęła
znalez
ć się w jego ramionach.
- Jeśli dalej tak będziesz na mnie patrzeć - wyszeptał - to z pewnością
stracisz szansę zakupów.
Nie zawiózł jej jednak do hotelu i w pół godziny póz
niej wchodzili do
eleganckiego, małego sklepu. Wydał się Mickey bardzo mały, ale teraz już
oswoiła się z długimi, wąskimi wnętrzami sklepów w Nowym Jorku.
Mosiężny dzwonek zapowiedział ich wejście i z zaplecza wyłoniła się
Lenore. Wysoka, ciemnowłosa, dobrze ubrana kobieta wyglądała na
trzydzieści lat.
- Greg, jak miło, że przyszedłeś. - Serdecznie go uścisnęła. - Gdzie się
ukrywałeś?
- Pracowałem - odparł Greg, oddając jej serdeczny uścisk.
Mickey w głębi serca zaprotestowała na tę serdeczność, ale nie odezwała
się. Greg miał prawo mieć przyjaciół.
- Przedstawiam ci Mickey Callahan. - Wyciągnął ramię do Mickey, a ona
natychmiast poczuła jego uspokajające dotknięcie.
- Cześć, Mickey. Cieszę się z poznania ciebie. - Głos Lenore był
przyjacielski, a jej brązowe oczy witały ją serdecznie. - Jesteśmy z Gregiem
starymi kumplami. Czym mogę ci służyć, przyjacielu? - zaraz zwróciła się
do Grega.
- Poszukuję sukni dla Mickey. - Z
cisnął jej ramię. - Bardzo specjalnej
sukni.
Lenore z uznaniem spojrzała na Mickey.
- Hmm... Długa suknia - uznała. - Miękka, przylegająca do ciała tkanina.
Mickey odwróciła się, stwierdzając, że twarz Grega była niepokojąco
blisko niej. Tak blisko, że zdawało jej się, iż drętwieje jej język. Pokój
wypełniał śmiech Lenore.
- Nie martw się, Mickey. My z Gregiem myślimy podobnie. Prawdę
mówiąc, powiedziałam mu kiedyś, że powinien szukać kariery w dziedzinie
mody.
RS
64
Greg się roześmiał.
- Czyż nie wyglądałbym wdzięcznie, kręcąc się wokoło z kuponem
materiału przewieszonym przez ramię i centymetrem wokół szyi?
Teraz wszyscy się śmieli, ale Mickey w myślach dodała tę informację do
tego, co już wiedziała o Gregu. Ten mężczyzna, który przytrzymywał jej
ramię, mógł być twardy jak beton ze swymi hardymi szczękami, ale był
także wrażliwy na piękno.
- Zobaczymy, czy trafię z kolorem - Lenore spojrzała na Mickey z
zastanowieniem. - Jasnozielona?
Greg potrząsnął głową.
- Taką już ma.
- Jasny oranż? Kremowa? Odcień żółci? Beż?
Za każdym razem Greg potrząsał przecząco głową.
- Nie. To dobre kolory, ale chcę coś specjalnego. - Po dramatycznej pauzie
powiedział: - Kolor bursztynu.
Lenore tylko przez krótką chwilę się zastanawiała.
- Oczywiście! Niech pomyślę. Sądzę, że mam coś takiego. - Poszła na
zaplecze sklepu. - Chodz
, Mickey, ty zaczekaj tutaj. - Uśmiechnęła się do
niego przelotnie.
- Wiesz, jak kobiety tracą głowę, gdy dotrzymujesz im towarzystwa na
zapleczu - zażartowała.
Na zapleczu sklepu wiele się działo. Wszędzie było widać zapracowane
dziewczęta, szpilkami przypinały materiały, szyły, prasowały. Lenore
wskazała Mickey małą kabinę.
- Zdejm kostium i stanik. Zaraz tu wrócę.
Zniknęła, zanim Mickey zdążyła zaprotestować. Do tej pory nie chodziła
bez stanika i z całą pewnością nie zacznie tego robić teraz.
Zdjęła jednak kostium i bluzkę, zainteresowana, jak będzie wyglądać w tej
specjalnej sukni. Zycie wymagało od niej tyle wysiłku fizycznego, że nigdy [ Pobierz całość w formacie PDF ]