[ Pobierz całość w formacie PDF ]

niego wzrostu, o grubych rysach twarzy. Oczy miał zaczerwienione i łzawiące.
 Wujku, to są właśnie chłopcy, o których ci opowiadałem  odparł Daniel.
 Mam nadzieję, że nie rozmawiałeś z nimi.
 W lesie nie odezwałem się ani słowem.
 To dobrze.  Krępy mężczyzna uśmiechnął się do Daniela, jednakże na obcych
przybyszów popatrzył surowym wzrokiem.
Pete, Jupe i Bob przedstawili się po kolei, a Daniel poinformował ich, że mają przed
sobą wodza wioski i głównego myśliwego, Amosa Turnera.
 Mój ojciec zaginął.  Bob zrozpaczonym głosem wyjaśnił, co się stało.
 Jak możemy im pomóc, wujku?  spytał Daniel.
Bob z napięciem patrzył na wodza.
 Trudna sprawa.  Starszy człowiek zasępił się.  Za moich czasów nigdy nic po-
dobnego się nie zdarzyło. Muszę się z kimś naradzić.
Odwrócił się i odszedł tak cicho i niespodziewanie, jak się pojawił. Bob poczuł roz-
czarowanie.
 Na razie nic nie możemy zrobić  zapewnił Boba Daniel.  Jeśli szczęście nam
dopisze, wuj przyniesie dobre wieści.
Zmartwiony Bob pokiwał głową.
 Co to znaczy, że poszukiwałeś objawienia?  zapytał Jupe, żeby czymś wypełnić
czas i odciągnąć myśli Boba od zaginionego ojca.
Zanim Daniel zdążył odpowiedzieć, Jupe owi zaburczało w żołądku, bowiem z odda-
li doleciał go zapach jakiejś smakowitej potrawy.
 Opowiem o tym, ale może najpierw was nakarmię?  zaproponował Daniel.
 Z
wietny pomysł  odparł natychmiast Jupe.
 Co z twoją kukurydzą?  zażartował Pete. Jego żołądek również głośno doma-
gał się strawy.
 Chcesz ją uprażyć?  Jupiter roześmiał się.  Nie zamierzam tak długo czekać.
 Zaraz wracam  zapewnił Daniel i pospieszył na polanę, skąd dochodziło nie-
przerwanie rytmiczne walenie w bębny.
 Ten się umie poruszać.  Pete nie mógł ochłonąć z podziwu.
Boba dręczyła tylko jedna myśl.
 Muszą nas stąd jakoś podrzucić do strażnicy.
 Podrzucą  powiedział pewnym tonem Jupe, choć wcale nie był o tym do końca
przekonany. Rozejrzał się dookoła, rozważając, co też może oznaczać to bicie w bębny.
Daniel rzeczywiście wrócił bardzo szybko.
37
 Chodz
cie ze mną. Jedzenie jest już na stołach. Najpierw będą tańce, potem uczta,
a na końcu obrzędy, jesteście naszymi specjalnymi gośćmi, więc wy zabierzecie się do
ucztowania już teraz.
 Czy to znaczy, że ty musisz poczekać?  upewnił się stropiony Bob.  To nie
w porządku.
 My też poczekamy  upierał się Pete.
Jupe przełknął ślinę.
 Z radością.  Postarał się, by jego słowa zabrzmiały szczerze.
Daniel roześmiał się.
 Nie wygłupiajcie się. Jedzenie jest gotowe, a wy umieracie z głodu. To dla nas za-
szczyt, że zjecie pierwsi.
Niepewnie popatrzyli jeden na drugiego.
 Nie możemy obrażać gospodarzy  stwierdził Jupe.
 Jasne  zgodził się z nim Pete.
 Dziękujemy, Danielu.  Bob miał nadzieję, że gdziekolwiek jest jego ojciec, ktoś
również go nakarmił.
Chłopcy ruszyli za Danielem przez wioskę. Starsi i młodsi mieszkańcy przyglądali
im się ze zdziwieniem. Na centralny plac, na którym zebrały się już kobiety i dzieci, po-
woli nadciągali mężczyz
ni. Mieli nagie klatki piersiowe, naszyjniki z piór i kolorowych
kamieni, a na głowach pióropusze. Kobiety ubrane były w suknie z paciorków. Ich szy-
je również ozdabiały naszyjniki. Niektórzy mężczyz
ni tańczyli w rytm uderzeń bębna
i potrząsali czymś, co wyglądało jak dwa związane kijki.
 Rozgrzewają się  wyjaśnił Daniel.  Podejdz
cie tutaj, wez
cie talerze i nałóżcie
sobie jedzenie. Możecie jeść i przyglądać się, a ja postaram się wam objaśnić, o co cho-
dzi.
Kobiety zdjęły wiklinowe pokrywy z ogromnych półmisków z potrawami. Trzej
przyjaciele nałożyli sobie porcje parującego mięsiwa, ziemniaków, grochu, wzięli też po
dużym kawałku chleba. Widok prawdziwego jedzenia tak uradował Jupe a, że nie żało-
wał sobie podwójnych porcji.  Do diabła z dietą!  pomyślał.
 Czy to dziczyzna?  spytał Daniela Pete, wskazując na jeden z półmisków.
 Tak, tu masz królika, a tam wiewiórkę. Dalej leżą ryby. Złowiliśmy je w Truoc, co
w naszym języku oznacza rzekę.
Chłopcy usiedli na ławkach pod olbrzymimi sekwojami. Jako stoły służyły szerokie
skrzynie, oblepione etykietami, na których ujrzeli napisy: Części do silników. Kompania
przewozowa Nancarrowa.
W pobliżu stała wsparta na belkach stara półciężarówka marki Chevrolet. Części
jej silnika leżały porozkładane na innej skrzyni z etykietką kompanii przewozowej. Po
drugiej stronie wioski płynęła czysta i głęboka Truoc, bardziej przypominająca duży
potok niż rzekę.
38
 Czy jest to ta sama rzeka, która wypływa z doliny leżącej na północ stąd?  spy-
tał Bob.
 Znasz tę dolinę?  Daniel nagle stał się podejrzliwy.
 O tyle, o ile  odparł ostrożnie Bob. Ugryzł kawałek dziczyzny.  Widziałem ją
z daleka.
 Nikomu nie wolno tam wchodzić  powiedział Daniel.  To święte miejsce.
Nazywamy je Doliną Przodków. Stanowi część naszego rezerwatu. Tam chowamy zmar-
łych. Czasami odprawiamy również obrzędy.
 Nie wchodziłem do doliny  zapewnił Bob.  Twoje plemię musi od bardzo
dawna żyć w tych stronach.
 Skąd wiesz?
 Przekonały mnie o tym stopnie i skalne uchwyty. Gdyby nie to, że omal nie po-
rwała mnie lawina, w ogóle bym ich nie zauważył. Chyba wykuto je bardzo dawno
temu.
 Są tam od początku, kiedy Stwórca powołał do życia nasze plemię  wyja-
śnił Daniel.  On także stworzył lawiny, żeby trzymać z daleka tych, co nie mają wie-
dzy. Zrobił również wierzby, z których witek pleciemy kosze, by ponieść w nich na-
szych zmarłych do doliny. Wszystko jest dziełem Stwórcy.  Chłopiec uśmiechnął się.
 Wiem, że szukałeś swojego ojca. Przodkowie przyjęliby to ze zrozumieniem.
 Ale nie wykazaliby zrozumienia dla turystów.
 Nigdy  przyznał Daniel.
Jupiter zdążył zjeść połowę swojej porcji i od razu poczuł się lepiej.
 Pewnie dzieje się coś niezwykle ważnego, skoro nie wolno wam opuszczać wio-
ski.
 Zachorowaliśmy  wyjaśnił Daniel.  Mamy zaczerwienione oczy, niektórzy [ Pobierz całość w formacie PDF ]