[ Pobierz całość w formacie PDF ]

dać na kogoś znajomego na każdym rogu. Zresztą nawet nie znała zbyt wielu
osób.
Zaczęła przyglądać się przedmiotom w galerii. Malowidła, rzez
by,
ceramika. Oglądała każdy przedmiot z wielką uwagą, starając się
skoncentrować.
Yuri Avnery.
Przywołała znów jego obraz. Co takiego miał w sobie, że wydawał jej się
znajomy? Na pewno sposób, w jaki się poruszał. Cały profil? Nie była pewna.
Próbuj dalej.
Dzwonek przy drzwiach zadz
więczał ponownie. Willow w napięciu
podniosła głowę.
Trzy kobiety ubrane w tradycyjne, muzułmańskie stroje szeptały między
sobą, przechodząc obok obrazów.
Willow odetchnęła z ulgą. Musiała jakoś się zmierzyć z tym ciągłym
strachem, opanować go.
102
RS
Uznała, że skoro nie potrafi przypomnieć sobie tego człowieka, musi
przypomnieć sobie wszystkich, których tutaj spotkała. Zaczęła od licznej
służby w rezydencji i ochroniarzy męża.
Nic z tego. To nie mógł być ktoś, kto często u nich bywał. Na pewno
przypomniałaby sobie, gdyby widywała go regularnie.
Pomyślała o mężczyznach, których spotykała od czasu do czasu, w
miejscach, które odwiedzała. Sklepy, poczta, pralnia, gabinet lekarski.
Potem starała się sobie przypomnieć ludzi, z którymi jej mąż robił
interesy, a także tych, których poznawała na przyjęciach. To będzie naprawdę
trudne. Często nawet nie była w stanie zapamiętać ich nazwisk.
Kobiety zatrzymały się przy rzez
bach, tuż obok Willow. Jedna z nich
spojrzała na nią, a Willow uśmiechnęła się, zanim zdążyła powstrzymać natu-
ralny impuls. Kobieta szybko odwróciła wzrok.
A niech to, powinna była pamiętać o panujących tu zasadach. Bez
wpatrywania się. Bez patrzenia prosto w oczy. Bez uśmiechania się.
Bez...
Yuri Avnery pojawił się nagle w jej pamięci, z profilu, jak widziała go
przed chwilą. Ale był ubrany zupełnie inaczej. Miał na sobie długą białą szatę,
a na głowie tradycyjną ghutrę. Błyszczące złotem ozdoby...
Na tym przyjęciu było mnóstwo osób ubranych podobnie, w bardzo
tradycyjne stroje.
Stoły. Kelnerzy. Jej mąż.
Wstrzymała oddech.
Mój Boże.
Przypomniała sobie. Tylko nie nazywał się Yuri Avnery... Abdulatif...
jakiśtam. Nie pamiętała nazwiska.
103
RS
Pracował dla Khaleda, był człowiekiem od brudnej roboty. Tylko raz go
spotkała, ale pamiętała, że mąż tak właśnie go określił. Na początku naiwnie
myślała, że chodzi o nieprzyjemne sytuacje w firmie, gdy trzeba kogoś zwolnić
albo odmówić podwyżki.
Jednak Khaled miał na myśli coś zupełnie innego. Z
miał się z niej, gdy
mu powiedziała, jak wyobrażała sobie tę  brudną robotę".
Sposób, w jaki mąż patrzył na niego... Zrozumiała teraz, o jaką  brudną
robotę" chodzi. On nie zwalniał pracowników, tylko pomagał pozbyć się
wszystkich, którzy sprawiali kłopoty.
Podobnie jak Spencer Anders...
Stała przed wielkim wystawowym oknem galerii wychodzącym na
budynek naprzeciwko.
Starała się dojrzeć biura na trzecim piętrze.
Jeśli dobrze pamiętała... O Boże, jeśli pamięć jej nie zawiodła, ten
mężczyzna, który był tam teraz ze Spencerem, był mordercą.
 Czy te biura panu odpowiadają?
Spencer szedł za Yurim długim korytarzem, który prowadził do
poczekalni przy windach.
 Mam jeszcze jedno spotkanie z innym agentem, ale jak do tej pory
lepszej oferty nie otrzymałem.
Avnery zatrzymał się przy oknach wychodzących na ulicę.
 Miły widok  powiedział, wskazując głową. Spencer dołączył do niego.
Jak do tej pory spotkanie przebiegało bez zakłóceń, a jednak Willow
rozpoznała tego mężczyznę. Niewykluczone, że zapamiętała go jako agenta
nieruchomości, przecież jej mąż mógł zamawiać ekspertyzy, które ona
odbierała. Może spotkała go na jakimś przyjęciu.
104
RS
Jednak instynkt nie dawał mu spokoju. Coś było nie tak z tym
człowiekiem.
 Czy mógłbym wrócić póz
niej i zrobić kilka zdjęć?  spytał Spencer. 
A może ma pan już zdjęcia, choćby na stronie internetowej agencji. 
Dyskretnie przyjrzał się Avnery'emu. Swego czasu był bardzo dobry w
wykrywaniu kłamców.
 Pana sekretarka wspomniała coś o tym.  To nie z nim rozmawiał dziś
rano, gdy dzwonił do agencji.
 Oczywiście. Znajdzie pan tam wszystko, co może interesować
pańskiego klienta.
Jego odpowiedz
była dość lakoniczna, a agent zawahał się przez chwilę.
Spencer poczuł, jak jego napięcie osiąga kolejny poziom.
 Czy może pan powiedzieć mi coś o formalnościach w wypadku
wynajęcia tych powierzchni przez obywatela amerykańskiego?
Avnery znów spojrzał w dół na ulicę.
 Cóż... Pańską uroczą małżonkę znudziła już chyba wizyta w galerii.
Spencer spojrzał tam szybko. Willow stała naprzeciw wielkiego okna
wystawowego, wpatrując się w biura na trzecim piętrze. Miał wrażenie, jakby
patrzyła wprost na niego.
 Sądzę, że już niedługo będzie się nudzić. Długa, biała limuzyna
pojawiła się nagle i zatrzymała się przed galerią.
 Spokojnie, Anders. Nie chcesz chyba, żebym cię tutaj musiał zabić. Na
pewno pobrudziłbym wykładzinę, czego mój przyjaciel Avnery by mi nie
wybaczył.
Spencer odwrócił się. Zobaczył lufę rewolweru wymierzoną w siebie.
Odruchowo chciał sięgnąć po pistolet.
105
RS
 Jestem dobrym strzelcem, a odległość niewielka. Może wez
miesz to
pod uwagę, zanim wykonasz następny ruch.
Spencer uniósł ręce.
 Wierzę ci na słowo, Avnery.
Mężczyzna zaśmiał się nieprzyjemnie.
 Na pewno już wiesz, że nie nazywam się Avnery, ale to bez znaczenia.
Idziemy do windy, Anders. I bez numerów. Obawiam się, że twoje następne
spotkanie będzie twoim ostatnim. Cóż, taki rozkaz. Ktoś taki jak ty powinien to
rozumieć.
 W takim razie nie każmy mu zbyt długo czekać.  Spencer odwrócił się
plecami i zaczął iść. Jeśli będzie miał szczęście, tamten zapomni sprawdzić,
czy jest uzbrojony.
 Chwileczkę, Anders.
Niestety. Spencer zatrzymał się. Cóż. Teraz miał już tylko jedno wyjście.
Fałszywy Avnery przeszukiwał jego lewą stronę wolną ręką... i w tym
momencie Spencer wykonał swój ruch.
Uderzył prawym ramieniem z całej siły. Rozległ się cichy wystrzał.
Spencer złapał rękę z bronią i uniósł ją. Upadli na podłogę. Kolejny strzał.
Spencer był świetnie wyszkolony, ale jego przeciwnik też umiał swoje.
Starczy tej zabawy. Spencer odsunął się i uderzył go pięścią w twarz.
Głowa odskoczyła, a z pistoletu padł ostatni wystrzał. Walka była skończona.
Spencer wstał i skierował się w stronę schodów.
Zapinał marynarkę, schodząc po nich. Przeczesał włosy, starał się
zwolnić oddech.
Przy drzwiach do poczekalni zatrzymał się chwilę, otworzył je powoli i
rozejrzał się.
106
RS
Dwóch mężczyzn weszło przez główne wejście, po chwili zaczęli
rozmawiać po arabsku z recepcjonistą. Spencer nie zrozumiał wszystkiego, ale
dość, by wiedzieć, że to jego szukają.
Jeśli to byli ci z limuzyny, to znaczy, że stała bardzo blisko, a także że
Willow była bardzo blisko niej.
Gdy tych dwóch wsiadło do windy, Spencer poczekał, aż usłyszy
zamykające się drzwi, po czym wyszedł do poczekalni.
Powstrzymując się, żeby nie biegnąć, szybkim krokiem kierował się do
wyjścia.
 Panie Anders!
Zignorował recepcjonistę. Nie musiał się oglądać, by wiedzieć, że
właśnie próbuje skontaktować się z tymi, którzy wsiedli do windy.
Jeśli chcieli go mieć, będą musieli go złapać.
Wyszedł na zewnątrz.
Dwie rzeczy były dla niego jasne: limuzyna wciąż tu była, zaparkowana
przed galerią, ale Willow nie stała już w oknie wystawowym.
Zignorował klaksony gwałtownie hamujących samochodów, gdy
przekraczał jezdnię.
Okna limuzyny były przyciemnione, więc nie mógł zobaczyć, czy ktoś
jest w środku, ale na miejscu kierowcy nie było nikogo. [ Pobierz całość w formacie PDF ]