[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Tak, to znaczy nie. Nie ma z czym sobie radzić. Pocałowałeś mnie.
To wszystko.
 Ach, Mary! Jesteś taka kłamczucha! Nie tylko ja ciebie całowałem, ty
też całowałaś. Tak jakbyś wieki całe czekała na to. Musimy coś z rym zrobić. Coś
się tu zaczęło. Co będzie dalej?
 Nic, zupełnie nic.  A
zy napłynęły jej do oczu, głos się załamał. 
Do widzenia. Dobranoc. A jeśli tak całujesz wszystkie damy, którym towarzy-
szysz, to interesy musza iść świetnie.
Odwróciła się i poszła w stronę drzwi, modląc się, żeby nogi nie odmówiły
S
R
jej posłuszeństwa, zanim dojdzie do swojego pokoju. Nie obejrzała się ani razu
na Bruce'a Hagendorna, który stał, patrząc na nią, jakby zupełnie straciła rozum.
Nic nie rozumiał.
Potrząsnął głową, wsiadł do samochodu, spróbował wrzucić bieg i zorien-
tował się, że należałoby najpierw włożyć kluczyk i włączyć silnik. Damy, któ-
rym on towarzyszy? O czym ona właściwie mówiła?
Ale czy to było ważne? Uśmiechnął się, potrząsając głową i ' zmuszając
do koncentracji przy wyjeżdżaniu z parkingu. W takim stanie byłby postrachem
szos. Posiedział jeszcze chwilę zastanawiając się. Czasem ludzie mówią zupełnie
nieistotne rzeczy, a ważne jest, co naprawdę robią. A Mary DeLaney zrobiła coś,
czego nikt przed nią dla niego nie zrobił. Był przekonany, że zrobi to jeszcze
raz. Jeszcze wiele razy.
 Aggie, czy jesteś bardzo zajęta dziś wieczorem?
 Dla ciebie nigdy nie jestem zbyt zajęta. Co nowego?
 Nic takiego, po prostu nie mam nastroju do nauki i pomyślałam, że
mogłybyśmy się spotkać.
 To świetnie! Steve właśnie wyjechał, więc zapraszam do siebie. Poło-
żę Marka spać, zjemy kolację i obejrzymy jakiś film, albo po prostu pogada-
my, jak wolisz. Zgoda?
 Doskonale!  Mary nawet nie próbowała ukryć zadowolenia i ulgi. Nie
mogłaby spędzić samotnie tego wieczoru. Doprowadziłaby się do szaleństwa,
zastanawiając się w kółko nad tym co się stało. Była pełna niepotrzebnego, głu-
piego poczucia winy i równie pełna niepotrzebnych, głupich pytań. Nie mówiąc
już o palącej potrzebie tego, co dał jej Bruce Hagendorn.
 Będę u ciebie za pół godziny.
 No, no, no !  powiedziała Aggie, przyglądając się stojącej w
drzwiach przyjaciółce oczyma, które widziały więcej, niż Mary chciała okazać.
Nic nie dało się ukryć.  Mężczyzna! Kto to jest?  Przerzuciła swojego mo-
S
R
krego syna na drugie biodro i odsunęła się, robiąc przejście.  Chodz
my na
taras i wszystko mi opowiesz.
 Nie ma co opowiadać  powiedziała Mary, siadając na leżaku, pod-
czas gdy jej przyjaciółka kręciła się w pobliżu. Popatrzyła na Marka, który
wśliznął się z powrotem do swojego brodzika i poczuła rumieniec ogarniający
jej twarz i szyję, bo pomyślała o kimś innym w dziecięcym brodziku. Nie był co
prawda zupełnie nagi, jak to dziecko, ale...
 Nie mów!  Aggie spojrzała na nią z wyrzutem.  Tak się rumienisz
i mówisz, że nie ma o czym opowiadać.
 No, niedużo.
 Aha! To rozumiem. Posiedz
chwilę spokojnie i popilnuj mojego syna, a
ja przyniosę wino. Pomoże przy opowiadaniu.
 Dzięki, Aggie, ale nie dla mnie  powiedziała Mary, jednak jej przy-
jaciółki już nie było. Zawsze poruszała się lekko i szybko jak motyl.
 Możesz to uznać za lekarstwo  powiedziała wracając.
 Nie, dziękuję.  Mary potrząsnęła głową.  Ale ty się nie krępuj.
 Dobrze. Spodziewałam się, że tak powiesz. Przyniosłam ci wodę mine-
ralną odpowiedziała Aggie, podnosząc wysoko szklankę i podając ją Mary,
zanim sama usiadła z kieliszkiem wina w ręku.  No więc, co się stało?  Po-
ciągnęła łyk wina, przyglądając się koleżance wyczekująco.
 Poznałam mężczyznę. Mieszka w tym samym budynku. Raz podwiózł
mnie na zajęcia, potem poszliśmy na kolację, zawiózł mnie do pracy, przyjechał
po mnie rano i... no, widywałam go jeszcze kilka razy. ,
 No i?
 No i dzisiaj po południu mnie pocałował.
 O! To coś poważnego, prawda? Kiedy ślub?
 Ag...  Mary przełknęła swoją wodę i odstawiła szklankę.  Nie
wyśmiewaj się ze mnie, dobrze?
Aggie poklepała ją po ramieniu.
 Ktoś musi. Przesadzasz. Facet cię pocałował. Rozumiem, że ty odpo-
S
R
wiedziałaś tym samym?
Mary musiała się uśmiechnąć.
 O, tak! Można tak powiedzieć.  Nagle głośno się roześmiała.  Oj,
pocałowałam go!
 A teraz dręczą cię wyrzuty sumienia.
 Coś w tym rodzaju.  Mary zagryzła wargi.  Ale staram się, żeby tak
nie było, Aggie. Naprawdę. Po prostu nie mogę nic na to poradzić. Ciągle myślę
o Kevinie.  Ale, co gorsza, myślała znacznie więcej o Bruce'e niż o byłym
mężu.
 Dzieciaku, jesteś wdową już cztery lata  powiedziała spokojnie Ag- [ Pobierz całość w formacie PDF ]