[ Pobierz całość w formacie PDF ]

moglibyśmy...
- Nie mieliśmy czasu, John! Ja w każdym razie go nie miałam...
- Oświadczyłem ci się.
Nareszcie dostrzegł na jej twarzy oznakę silnych emocji, ale natychmiast
wzięła się w garść.
- Owszem, oświadczyłeś mi się, i szanuję cię za to, ale gdy wymawiałeś
te słowa, na twojej twarzy malowało się błaganie, żebym ci odmówiła. Czy
nie tak?
- Tak - odparł powoli. - Chyba niestety masz rację.
- Już w porządku, John, nie przejmuj się. - Pogłaskała go po dłoni. -
Zachowałeś się tak jak trzeba. Ja... rozumiem.
- Czemu, na litość boską, nie dałaś mi czasu, żebym oswoił się z tamtą
sytuacją? Może moja pierwsza reakcja była niewłaściwa, niedojrzała, ale to
mogłoby się zmienić! - Wiedział, że nie powinien podnosić głosu, ale nie
był w stanie nad tym zapanować.
- Nie było na to czasu.
Westchnął. Na takie dictum nie znalazł odpowiedzi.
- Jak sobie poradziłaś? - spytał już spokojniej.
- Prawdę mówiąc, nie było to takie trudne. - Wzruszyła ramionami. -
Mąż nie był mi do niczego potrzebny. Wróciłam tu i zamieszkałam z matką.
Nadal z nią mieszkam. Jakiś czas po urodzeniu dziecka wróciłam do pracy,
na pół etatu. Mama była zachwycona wnuczkiem i uwielbiała się nim
opiekować. Teraz pracuję już w pełnym wymiarze godzin.
Domyślał się, że nie wszystko przebiegało tak bezboleśnie, jak ona
usiłuje mu przedstawić.
- Zawsze byłaś dzielna. Więc... nie wyszłaś za mąż?
RS
26
- Nie. Choć przyznaję, że miałam kilka propozycji. Prawdę mówiąc, i
teraz jest w moim życiu mężczyzna, który chciałby, żebyśmy się pobrali.
Ale nie jestem pewna, czy ja tego chcę.
Poczuł przykre ukłucie zazdrości, choć wiedział, że nie ma do niej
prawa.
- A co będzie z nami?
- Nic. Jesteśmy kolegami z pracy, i tyle. Z czasem... może się
zaprzyjaz
nimy.
- Zaprzyjaz
nimy?! Ależ Ellie, byliśmy...
- Otóż to - przerwała mu. - Byliśmy. Jeszcze raz cię proszę: zapomnij o
wszystkim i nikomu o tym nie mów. I nie męcz mnie więcej, dość
przeszłam przez ostatnie lata. Nie potrzeba mi żadnego zamieszania.
- Dość przeszłaś? - powtórzył cicho. - Czy wiesz, co czuję, gdy tak
mówisz? - Nagle doznał olśnienia. - Dziś rano powiedziałaś, że śledziłaś
moją karierę. A więc musiałaś wiedzieć, że przez ostatnie lata byłem w
Sheffield. Dzieliło nas zaledwie czterdzieści pięć kilometrów...
- Byłam na szkoleniu z instrumentariuszką z twojego oddziału.
Opowiadała o tobie, nie mając pojęcia, że cię znam.
- I nigdy nie pomyślałaś, żeby się ze mną skontaktować? Napisać parę
słów? Sądziłaś, że mnie nie obchodzisz?
Głośno postawiła szklankę na środku stołu.
- Mam tego dość. Czy ja też mogę się napić wina? y
le znoszę tę
rozmowę.
Gdy wrócił z pełnym kieliszkiem, znów była spokojna, on natomiast nie.
Racjonował sobie resztkę wina, która mu została. Przydałaby mu się
podwójna whisky, ale miał przecież prowadzić, więc wiedział, że jej sobie
nie zamówi.
- Odpowiadam na twoje ostatnie pytanie: nie pomyślałam, żeby się z tobą
skontaktować, bo na dobre wyrzuciłam cię z mojego życia. To byłoby
bezcelowe i krępujące dla nas obojga.
Nagle uświadomił sobie, że nie rozmawiali jeszcze o najważniejszym.
- Opowiedz mi o dziecku. O... twoim synku.
Jej twarz rozjaśniła się w charakterystycznym uśmiechu, jaki często
widywał u swoich pacjentek - uśmiechu mówiącym, że kobieta wydała na
świat kogoś będącego częścią niej samej, a zarazem absolutnie
niepowtarzalnego.
- Nicholas John Roberts. Nick. Ma pięć lat.
- Czy to po mnie dałaś mu na drugie imię John?
- Nie. Dostał to imię po moim ojcu.
RS
27
Jej odpowiedz
głęboko go zabolała, ale nie zamierzał tego okazywać.
- Każda matka ma w torebce zdjęcie swojego dziecka... Zmarszczyła
brwi, ale wyjęła z torby fotografię.
- Jaki on jest? - spytał z pozoru od niechcenia.
- W tej chwili ma bzika na punkcie samochodów.
- Odziedziczył to po mnie. Jest do mnie podobny.
- Wcale nie - zaprzeczyła. - Zresztą większość chłopców w jego wieku
lubi się bawić samochodami.
- Ależ jest podobny, i to bardzo - obstawał przy swoim, choć wiedział, że
to niemądre. - Spójrz na to czoło, na brwi... Od razu widać, że jest moim
synem.
- Nie, John, on jest moim i tylko moim synem, pamiętaj o tym. - W jej
głosie była taka stanowczość, że zamilkł.
Założyła torebkę na ramię i podniosła się z uśmiechem.
- Zostań jeszcze i spokojnie dopij wino. Chyba dobrze, żeśmy się
spotkali, wyjaśnili sobie to i owo. [ Pobierz całość w formacie PDF ]