[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wiercąc się na twardym posłaniu. Dlaczego, u licha, to robię? Przecież dziewczyna jest
chętna, a ja jej uczciwie zapłaciłem. Tylko Bóg jeden wie, jak bardzo jej pożądałem i
wciąż pożądam.
Doszedł do wniosku, że wcale nie kierowała nim niechęć do gwałcenia
niewinności, a tym samym do nieuniknionej w takich razach krwi. Było dokładnie tak,
jak powiedział. Nie miał ochoty patrzeć na cierpiętnicę.
 Nie będę się wzdragać, płakać ani sprzeciwiać twojej woli .
Jeśli w języku angielskim istniały słowa bardziej wyprane z erotyzmu, to Julian
ich nie znał. Istotnie, cierpiętnictwo! Gdyby tylko go pragnęła, gdyby pragnęła choć
troszeczkę, gdyby była zdenerwowana...
Julian na własnej skórze przekonał się, że panna Blanche Heyward nie jest
przeciętną, typową tancerką występującą w operze.
Ależ czekają go święta! Pomyślał o Conway i o tym, co straci następnego, i
jeszcze następnego dnia. W tej chwili nawet panna Plunkett wydawała się mu w miarę
pociągająca.
- Jak spędziłbyś święta, gdybyś nie przyjechał tu ze mną? - zapytała cicho
Verity, jakby czytała w jego myślach.
Udał, że już śpi.
Być może jutro pokaże jej, że spędzona z nim w jednym łóżku noc stanowi
przyjemne doświadczenie. Lecz wbrew zwykłej pewności siebie, Julian nie sądził, by
ta sztuczka mu się udała.
Zasnął.
ROZDZIAA
CZWARTY
Tej nocy Verity spała nie najlepiej. Kiedy otworzyła oczy i ujrzała, że firanki w
oknach barwi mętne światło budzącego się dnia, była zdumiona, że w ogóle zdołała
zasnąć.
Od strony kominka dobiegało ciche pochrapywanie. Dziewczyna bacznie
nadstawiła ucha. Zza drzwi nie docierały żadne dz
więki. Czyżby cały dom jeszcze spał?
Naturalnie, pan Hollander i Debbie byli zapewne bardzo zajęci do póz
nych godzin
nocnych, i z pewnością zamierzali zajmować się sobą jeszcze przez dużą część
poranka.
Dziś miało być po wszystkim - błysnęła jej myśl. W tej chwili powinna być już
kobieta upadłą. A poza tym Julian grubo się mylił. Wcale nie była cierpiętnicą. W
głębi duszy była trochę skrępowana wspomnieniem jego twardego, przytulonego do
niej ciała, rozkosznych pieszczot jego ust. Kiedy wsuwał jej w usta język, wszystko w
niej wirowało i tańczyło. Jakże było to cudownie intymne! Powinna czuć odrazę, ale
przecież wcale jej nie czuła.
Tak, przyznawała przed samą sobą, z całej duszy pragnę doświadczyć
wszystkiego do końca. Przyznawała też, iż spotkało ją srogie rozczarowanie, gdy
mężczyzna, poznawszy prawdę o niej, odsunął ją od siebie.
No i teraz pozostawała im jedynie niemiła perspektywa wspólnego spędzenia
świąt. I jak ma się sprawa owych pięciuset funtów, skoro minęła pierwsza noc, którą
on przespał na podłodze?
Mają przed sobą całe święta Bożego Narodzenia. Cóż za przerażająca
perspektywa!
Nieoczekiwanie jej uwagę przykuła pomiata sącząca się do pokoju przez firanki
w oknach. Verity zerwała się z łóżka i nie zważając na przenikliwy chłód panujący w
pokoju, na bosaka, szybko podeszła do okna. Rozsunęła zasłony. Och!
- Och! - wykrzyknęła na głos. Odwróciła się w stronę śpiącego na podłodze
mężczyzny. - Och, podejdz
tu i sam zobacz.
Julian podniósł głowę z poduszki. Był nie ogolony i potargany. Na twarzy
malował mu się grymas gniewu.
- Co takiego? - warknął. - Która jest, do diabła, godzina?
- Popatrz - odrzekła Verity, znów odwracając się do okna. - Och, tylko popatrz.
Julian wygrzebał się z pościeli i podszedł do okna. Był w samej koszuli,
bryczesach i w skarpetkach.
- Obudziłaś mnie tylko po to, by mi to pokazać? - burknął zaspanym głosem. -
Przecież mówiłem ci wczoraj, że będzie padać śnieg.
- Ale popatrz! - zawołała z zachwytem Verity. - Przecież to czysta magia.
Kiedy odwróciła głowę w jego stronę, skonstatowała, że mężczyzna patrzy na
nią, nie przez okno, za którym rozciągał się biały całun śniegu.
- Czy zawsze jesteś z rana taka radosna? - zapytał. - Coś okropnego!
Verity wybuchnęła dz
więcznym śmiechem.
- Tylko w Boże Narodzenie oraz wtedy, gdy świat spowija biel świeżego śniegu.
Nie zawsze się zdarza, by te dwa tak cudowne zdarzenia pojawiły się jednocześnie.
- Ja marzę tylko o ciepłym, wygodnym łóżku.
- Zatem idz
do mojego - odrzekła i znów się roześmiała. - Ja nie zamierzam
dłużej spać.
- Odnoszę wrażenie, że Bertie natychmiast każe ci wrócić do pokoju.
- Pan Hollander z całą pewnością o niczym się nie dowie, gdyż do południa nie
opuści swego pokoju. Idz
więc do łóżka i spokojnie sobie pośpij.
Kiedy wreszcie wyszła z gotowalni przebrana w swą najcieplejszą wełnianą
suknię, z elegancko uczesanymi włosami, Julian pogrążony był w głębokim śnie.
Verity przystanęła przy łóżku i dłuższą chwilę mu się przyglądała. Gdyby tylko
zeszłego wieczoru nie zachowała się tak głupio i niezręcznie...
Potrząsnęła głową i wyprostowała się. Pan Hollander nie poczynił żadnych
przygotowań do świąt. Niewątpliwie zamierzał spędzić tych kilka dni w łóżku w
towarzystwie rozkosznej Debbie, która dostarczyłaby mu dostatecznej rozrywki. Cóż,
w takim razie pokaże im, jak powinny wyglądać święta. Skoro nie mogła zarobić
pieniędzy tak, jak się po niej spodziewano, zasłuży na nie w inny sposób.
Dwóch woz
niców, lokaj, parobek, kucharka, osobisty służący pana Hollandera,
główny zarządca, gospodyni i dwie pokojówki - wszyscy siedzieli przy śniadaniu. Na
widok Verity kilkoro z nich poderwało się z miejsc; pozostali nie zwrócili na nią
większej uwagi. Najwyraz
niej nie byli pewni, czy mają ją traktować jak damę.
Kucharka przesłała jej wręcz wrogie i pełne pogardy spojrzenie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]