[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Lorrimer uśmiechnął się.
- Dziękuję. Bardzo przepraszam, że panią niepokoję, ale
muszę ustalić pewne fakty. Rozumiem, że to pani jest teraz
głową tego domu.
Obrzucił ją szybkim spojrzeniem. Eden uśmiechnęła się
uprzejmie i skinęła głową. Miała nadzieję, że wargi już jej nie
drżą, a jeśli nawet było inaczej, uśmiech to maskował.
- Bardzo dobrze. Może mi pani zatem powiedzieć, kim jest ten
człowiek, który podaje się za Eryka Fane'a? Czy to pani krewny?
- Nie, on nie jest moim krewnym! - odpowiedziała szybko.
- Jego matka poślubiła mojego wujka, a on jest jej synem
z pierwszego małżeństwa. Wujek, brat mojego ojca, gdy się żenił
z panią Fane, nie wiedział, że ona ma syna. Ale miał za dobre
serce, żeby odrzucić chłopca, gdy się już o nim dowiedział.
Niedługo potem umarł, więc mój ojciec starał się dobrze trakto�
wać Eryka, chociaż ten nie odpłacił mu za to wdzięcznością.
Ojciec dał mu dobrą pracę w swoim banku, a on, jak się potem
okazało, fałszował czeki. Narobił dużo kłopotów i potem uciekł.
Niedługo po nim zniknęła jego matka. Nie widziałam go od
tamtego czasu aż do wczoraj. To chyba wszystko, co mogę
powiedzieć.
- Dziękuję - młody mężczyzna spojrzał na nią znad nota�
tek, które robił, gdy opowiadała o Eryku. - A czy może teraz
pani opowiedzieć o ostatniej nocy?
- Siedziałam w bibliotece i czytałam listy, jakie moja mama
pisała kiedyś do taty, a które tata zostawił dla mnie. W pewnym
momencie podniosłam oczy i zobaczyłam Eryka. Stał
w drzwiach. Nie wiem, jak i kiedy wszedł; zauważyłam go
dopiero wtedy, gdy był w środku. Zaczął mówić, zwracając się do
mnie  kuzynko". Myślał, że przeglądam jakieś dokumenty
i zaproponował, że mi pomoże. Odmówiłam i powiedziałam, że
nie chcę od niego żadnej pomocy. Potem powiedział, że razem
z matką, która ma przyjechać nazajutrz, chcą ze mną zamieszkać
i zaopiekować się mną. Powiedział, że nauczy mnie robić dobre
interesy i uczyni bogatą. Obrażał mojego ojca, mówił, że tato nie
znał się na prowadzeniu banku. Potem zjawił się lokaj i oznajmił,
że zadzwonił po policję. Wtedy Eryk szybko wycofał się do
hallu, wziął swój płaszcz i kapelusz i zniknął. To chyba wszystko.
- Dziękuję - Lorrimer pokiwał głową. - Panie McGregor,
gdzie są lokaj i służąca, o których pan mówił?
- Tutaj, proszę pana - odezwał się Tabor, który wszedł do
pokoju razem z towarzyszącą mu jak cień Janet i stanął przy
drzwiach.
Lorrimer zadał mu pytanie i Tabor opowiedział o nocnym
najściu i o tym, jak zadzwonił na policję. Opowiedział także
o drugiej wizycie Eryka i o otwartym oknie w bibliotece, gdzie,
jak się potem okazało, znaleziono odciski palców Fane'a.
Eden słuchała tego wszystkiego w osłupieniu. Janet opowie�
działa o przyjez
dzie pani Fane. Kiedy doszła do momentu, gdy
Trump prawie siłą odprowadził ją do samochodu policyjnego,
Eden otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia.
Boże, co się działo, gdy spałam! -pomyślała. -Jak to dobrze,
że mam służbę, która chroni mnie przed ludz
mi pokroju Eryka!
Dwie wielkie łzy wzruszenia napłynęły jej do oczu. Musiała
się jednak opanować, ponieważ Lorrimer znów zwrócił się do
niej. Spytał, dlaczego stosunki między nią a panią Fane nie
układały się najlepiej i jak ta znajomość się skończyła. Eden
w skrócie opowiedziała, jak pani Fane próbowała panoszyć się
w ich domu, wspomniała ojej intrygach i niemiłym zachowaniu.
- A czy wie pani o jakiejś umowie finansowej pomiędzy
panią Fane a pani ojcem? Może dzięki czemuś takiemu pani
Fane obiecała wyjechać z miasta?
- Nie, nie sądzę, żeby coś takiego miało miejsce - zaprze�
czyła Eden pewnym tonem. - Ojciec uważał, że niczego nie
powinno się załatwiać przekupstwem, a to byłoby przekupst�
wo, prawda? Nie, po prostu kiedyś wyjechaliśmy do Europy,
a gdy wróciliśmy, już ich nie było. Nikt nie wiedział o naszym
wyjez
dzie. Wiem, że przed wyjazdem ojciec rozmawiał tylko
z panem Wordenem, który, jak panowie pewnie wiecie, był
jego przyjacielem i zostawił mu dyspozycje dotyczące banku.
No i oczywiście wiedzieli o tym Tabor i Janet, ale oni nie
powiedzieliby nikomu. Są prawie jak nasza rodzina. - Spoj�
rzała z uśmiechem w stronę wiernych służących.
- Tak, oczywiście - zgodził się Lorrimer. Zauważył spoj�
rzenie Eden i zrozumiał, że między nią a służbą istnieje mocna
więz
. Na razie nie dostrzegał niczego podejrzanego.
- A teraz - dodał, opierając się wygodniej i zapisując coś
w swym notesie - czy może mi pani opowiedzieć o zawartości
biurka pani ojca? Czy było tam coś cennego, eoś, o czym nie
wiemy? Czy ma pani jakąś listę rzeczy, które były w biurku?
Eden zamyśliła się i wstała z miejsca.
- Tak, zdaje mi się, że jest taka lista. Przyniosę ją. Mam ją [ Pobierz całość w formacie PDF ]