[ Pobierz całość w formacie PDF ]

odgadywało się eleganckie różki, utykając na lewe kopyto dz
wigał ciężki magnetofon. Zgięta jędza z
kosturem niosła pod pachą na pół wypatroszonego koguta w kolorowym plastikowym woreczku.
Marcepanowe rostralne kolumny podpierały białoróżową marmoladę nieba, parowiec z cukru ciął
landrynkową gładz
Newy pozostawiając za rufą spieniony strumień szampana. Nad dachami
wieczorna bryza gnała na stracenie puszyste jagnięta, zaś wypucowany do połysku gmach
Admiralicji skrzył się w promieniach zachodzącego słońca. A tam gdzie odurzające zapachy
wlewały się do rzeki z szyjki placu Senackiego, majaczyła ogromna etykieta wódki z Miedzianym
Jez
dz
cem na stojącym dęba koniu. Wszystko przygotowywało się do uczty weselnej.
Klarnet szedł po dywanie topolowego puchu, a na jedwabnych poduszkach klombów
rozchylały dlań swe listki fiołki, ufne jak oczy ukochanej.
Przeczuwam Cię. Lata płyną
Wciąż w tej samej postaci przeczuwam Cię.
Gruntowne zapoznanie się z twórczością Błoka wyszło na dobre memu bohaterowi.
...Ten kto nie wystawał na miejscu spotkania dłużej, niż powinien, nie wie, co to takiego męki
miłości. Okłamała... Nie ma gorszego słowa na świecie.
Smutno jest deszczowym rankiem w Leningradzie, och, jak smutno! Wszystko wydaje się
obrzydliwe: i wyszczerzone zęby konia, i szydercze krzyki mew, i zgarbione sylwetki przechodniów,
i plujący czarnym dymem holownik wlokący za sobą brudną barkę, i pokryta krostą deszczu rzeka, i
podobne do świeżych mogił klomby z niedbale posadzonymi kwiatami, i głupie pnie drzew, na
których siedzą goli mężczyz
ni z idiotycznymi wiosłami.
Przykro jest z pustką w duszy wracać samotnie do mieszkania, gdzie czeka kolacja na dwie
osoby i więdną już nikomu niepotrzebne róże - ach, jak przykro!
Handlarzu! W twoich rękach sekret zapomnienia, nalej mi z tej beczki duży kufel wina! Ach,
jeszcze nie sprzedajecie? Proszę mi wybaczyć, wiecznie mylę epoki.
...Ile razy można naciskać klawisz wywołania? No, dzięki bogu! Na ekranie pojawiła się
młodzieńcza twarz okolona włosami.
- No? - zapytał popatrzywszy nieprzyjaz
nie na Klarneta. Najwidoczniej był to Fiedia.
- Gdzie Masza ?
- Pan powinien lepiej wiedzieć.
- Ona nie przybyła.
- Niemożliwe - zachmurzył się chłopak. - Sam układałem program. Maksymalny rozrzut w
czasie nie powinien przekraczać pięciu minut.
- Mimo to nie ma jej. Czekałem dziesięć godzin. Fiedia podrapał się po potylicy.
- Zaraz sprawdzę. Jaki wczoraj u was był dzień?
- Sobota dwudziestego dziewiątego czerwca, niech pan patrzy! - Klarnet podniósł ku
ekranowi kalendarz, na którym czerwonym ołówkiem zaznaczona była upragniona data.
- A rok?
- Tysiąc dziewięćset sześćdziesiąty dziewiąty. Fiedia wetknął nos w jakieś notatki. Kiedy w
końcu podniósł głowę, jego twarz była wykrzywiona.
- Idiota! - powiedział cicho i złowieszczo. - Przegapił swoje szczęście, zakuty łeb! Sobota
dwudziestego dziewiątego czerwca! Szukaj jej teraz we wczorajszym dniu. Rozumiesz? Każdego
dnia we wczorajszym.
Obraz zniknął.
Klarnet z roztargnieniem zerknął na tekturowy prostokąt, który wciąż jeszcze obracał w
rękach, i zdrętwiał. To był zeszłoroczny kalendarz!
Odtąd co wieczór można zobaczyć w Leningradzie brodatego, niedbale ubranego człowieka,
który wpatruje się z uwagą w twarze napotkanych kobiet. Idzie zawsze tą samą drogą, obok Giełdy
na Wasiliewskiej Wyspie, przez Pałacowy Most, wzdłuż fasady Admiralicji, i wychodzi pod pomnik.
Tam stoi przez jakiś czas, a potem wraca tą samą trasą. Rankami, kiedy się budzi, wydaje mu się, że
wczoraj tu była. Nie, nie wydaje się mu. Pamięta jej pocałunki, poza tym są dziesiątki rzeczy
świadczące o tym, że to nie sen. I tak jest każdego ranka. Płacze, a łzy kapią do szklanki z herbatą,
którą wypija śpiesząc się do pracy.
Niekiedy widuje się go w towarzystwie zachmurzonego człowieka w podeszłym wieku.
- Rozumiesz, Budiłow - mówi - człowiek nie może żyć wczorajszym dniem. Nie można być
sytym po obiedzie, który zjadło się dzień wcześniej. Jaki pożytek z tego, że całowała cię wczoraj?
Człowiek potrzebuje wszystkiego dziś. Zrozumiałeś?
- Dobra, chodz
my do domu, marzycielu. Uważaj, nie potknij się!
Budiłow bierze go pod rękę i prowadzi, podczas gdy mężczyzna plączącym się językiem
mamrocze wiersze:
Noc, rów, apteka, światło błyska,
Wyblakły bezsensowny świat,
I choćbyś dożył do stu lat
Jak było, pozostanie wszystko.
I wtedy Budiłowowi nie wiadomo czemu też chce się płakać. [ Pobierz całość w formacie PDF ]