[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Nachylił się, aby zobaczyć, jakie wra\
enie wywarły na niej jego
słowa.
Emi patrzyła na niego rozszerzonymi z
renicami oczu, które gdzieś na dnie czarnych węgli zataiły
bezgraniczne zdumienie.
 Nie cieszysz się?
 Ale\
tak  odparła 2 roztargnieniem. Poczuł na skroniach chłodne muśnięcie wiatru.
 Nie... cieszysz się?  powtórzył 2 wysiłkiem pokonując dr\
enie głosu.
 Ale\
tak! Nie rozumiesz?... Zawsze byłeś małym głuptasem. Chodz
, powiem... powiem ci, gdy będziemy
w domu.
 Dlaczego dopiero tam? Pociągnęła go za rękę.
 W domu, \
eby one... nie mogły ju\
nic zrobić.
 Kto?  zapytał i w tej samej chwili poczuł chłód w piersi:
wiedział kto.
Porwał Emilię na ręce i nie zwa\
ając na protesty, 'nie czując
prawie cię\
aru zaczął pędzić przed siebie, gnać między cieniami-
drzew, pod wyciągniętymi zewsząd kiściami gałęzi. Musiał jak
najprędzej wyrwać się spod coraz natarczywszego spojrzenia
przesiąkających przez granat nieba gwiazd.
Kilka razy potknął się jeszcze na kamieniach oplecionych
korzeniami karłowatych brzóz i zatrzymał się przed wolną od
zarośli przestrzenią.
Ich dom stał na zboczu niewielkiego wzniesienia, ze wszystkich stron otoczony rozkołysaną zielenią łąki.
Stał przysadzisty, jakby wyrosły z ziemi bielonymi ścianami, połyskującymi w półmroku szybami okien,
dachem krytym poczerniałym ze starości gontem. Daleko, jak okiem sięgnąć, we wszystkich kierunkach
ciągnęły się siniejące w zmierzchu zarysy pól i lasów, lecz nigdzie nie zabłysło światło w oknach innych
domów, nigdzie nie przecinały równiny proste wstęgi dróg. Nawet przed ich domem nie odcisnął się w trawie
najwę\
szy ślad wydeptanej ście\
ki. Przyciskając do piersi skuloną Emilię począł wstępować na .
wierzchołek wzgórza, a\
okap dachu odgrodził ich od nieba. Wtedy przed progiem dębowych drzwi
ostro\
nie opuścił Emilię na ziemię.
 Czy ju\
mo\
esz powiedzieć ?  zapytał.
 Powinieneś sam się domyślić. Emi oparła się ręką o framugę drzwi.
 Skąd mógłbym wiedzieć?
 Jaki z ciebie głuptas  powiedziała po raz nie wiadomo który.  Przecie\
ja dawno...
Otoczyła jego szyję rękoma i zaczęła szeptać prosto do ucha, a\
poczuł jej gorący oddech na karku.
 Rozumiesz ?  zajrzała mu w oczy.  Ju\
nigdy, nigdy nie
będziemy sami...
Od ścian promieniowało ciepło, przez słońce południa wciśnięte
pod biel wapna.
Krew zaczęła z powrotem pulsować w jego zdrewniałych od
napięcia dłoniach. Oderwał palce od dr\
ących pleców Emilii
i chwytając ją \
elaznym uściskiem za ramiona odepchnął od
siebie z całej siły.
Z jękiem zatoczyła się na ścianę.
 Mój syn  wyszeptał.
 Mój... syn!  powtórzył.
I nagle zaczął się śmiać. Zachłysnął się chrapliwym, szalonym
śmiechem.
Wyciągnął ręce rozwartymi palcami w stronę gwiaz
dzistego nieba
i czerwonych, martwych skał.
 Cha-cha! Cha-h... Mam mieć syna! Cha-cha-a-h...!!
Przekrwionymi z nienawiści oczyma wpatrywał się w gruboziarnisty, suchy \
wir, odpryskami gwiazd skrzący
się jak szklany gruz, w skalne rumowisko, co rozwierało plujące czernią gardziele wąwozów. Zachłannym
spojrzeniem ogarniał dymy  strugami szkarłatu snujące się między skrzepami wy\
arzonych, nie znających
barwy \
ycia kamiennych brył. Wpijał w nie wzrok, chcąc na zawsze zamknąć w pamięci obraz obcego, w
gwiezdnym pyle zagubionego światła i śmiał się, śmiał ciągle nad sobą, nad martwą pustynią i pró\
nią, która
tu go przywiodła. Był znowu sam. Sam.
Zakrztusił się wreszcie tym nieporadnym wyzwaniem śmiechu, które odwa\
ył się rzucić przeciw ogniom
wbitym w niebo, i szlochając upadł twarzą na zardzewiały bok rakiety. Rakieta, gwiezdny statek, jego dom
 obłamany ze sterów, rozpruty skalnym zrębem, \
elazny złom. Prawdą było tylko ciepło słońca
promieniującego z burty nagrzanej w czas południowego skwaru.
Długo tulił się do boku rakiety wstrząsany tłumionym przez zaciśnięte zęby łkaniem. Dopiero gdy uspokoił
się nieco łomot jego serca, oderwał od wybrzuszonej blachy czoło naznaczone czerwonym piętnem
zlepionej potem rdzy i jak ślepiec prowadząc ręce wzdłu\
strawionych korozją nitów dotarł do uchylonej
klapy włazu. Z ciemnego otworu powiało gorącym, dusznym zapachem rdzy. Zacisnął powieki i powiedział
załamującym się jeszcze głosem:
 Wybacz... Emi. Nie chciałem... nie chciałem ci sprawić bólu...
Zaskrzypiały masywne, dębowe drzwi.
 Wybacz i wejdz
 był ju\
zupełnie spokojny.  Wejdz
,
przecie\
znowu jesteśmy w domu... razem.
Emi spojrzała na niego smutnymi oczyma błękitnych, dalekich
gwiazd, usłuchała prośby i jednocześnie przestąpili próg. Znowu [ Pobierz całość w formacie PDF ]